Artikeldatabank

Op 1 januari 2025 fusioneren Tongeren en Borgloon tot één gemeente. Een economisch-politieke kwestie. Maar historisch en toeristisch verbindt deze fusie het Romeinse Tongeren met het middeleeuwse Graafschap Loon, en ook wandelen tussen beide steden biedt tal van mogelijkheden.

Als je man zes jaar na datum je verjaardagscadeau aflevert, dan moet hij uit zijn pijp komen. Dat onder het cadeaulint een berghuttentocht zou zitten, was al lang geen surprise meer, maar het was wachten tot we onze kroost ergens konden onderbrengen. De bestemming kiezen was een fijn taakje voor een winteravond. Mijn reisorganisatietalent liet zijn oog vallen op de Tour des Combins, een lus rond de Grand Combin en zijn hoge buren.

In de Wunderkammer Residence in Deurle, met zicht op een bocht van de Leie, schrijf ik dit verslag vanonze Oostenrijkse huttentocht. Het ‘zwarte huis’ is een kunstwerk van Hans Op de Beeck en diende tot voor kort als schrijversresidentie, waarbij je door het grote panoramische raam als een vergezicht uit de renaissance uitkijkt op de meanderende Leie.

Is het mogelijk om van thuis uit een hele GR in aparte dagtochten te wandelen zonder gebruik te maken van een auto? De vraag stellen is ze beantwoorden. Het dichtst bij mijn thuisbasis passeert de GR 122. Het startpunt van deze GR ligt in Hulst, het eindpunt in Kluisbergen. Tussen nieuwjaar en half maart – winter én lente – wil ik het volledige traject afwerken.

Tijdens de Dag van de Trage Weg kan je volop genieten van wandelingen en rondleidingen die het belang van trage wegen extra in de verf zetten. Een belang dat wij maar al te goed kennen, want onze GR’s maken natuurlijk zoveel mogelijk gebruik van trage wegen. Als Grote Routepaden ijveren we dan ook mee voor de erkenning van deze wegen, zodat die ook in de toekomst voor iedereen toegankelijk blijven. We spraken met Gregor Dirven één van onze Vlaams-Brabantse vrijwilligers over hoe hij dat aanpakt.

Midden in het Oude Land van Loon, de huidige provincie Limburg, ligt de voormalige abdij van Herkenrode. De rijke koordames van deze abdij bezaten uitgestrekte landerijen verspreid over de hele provincie. Eén van de mooiste gebieden die bewaard bleven, ligt op 3 km van de abdij. Een aaneengesloten gebied van bossen, velden en weides, rijk aan fauna en flora: de Herkenrodebossen.

Een treinstapper van meer dan twintig kilometer zonder pretpark onderweg? Paden vol zand maar geen strand? Zo’n onderneming kan ik aan twee tienermeiden niet verkopen. Maar een wijnton redt mijn project.

In 2021 strooide corona meer dan één keer roet in mijn eten. Tot twee keer toe plande ik een week vakantie, die door coronamaatregelen en lockdowns uitdraaide op een week thuisblijven. Die pech zette mij aan om GR-routes in mijn omgeving te ontdekken. Zo kwam het dat ik na de Streek-GR Dijleland in de late herfst ook mijn tanden zette in de Streek-GR Hageland.

Tussen Ieper en Poperinge is de herinnering aan het strijdtoneel van de Groote Oorlog alom aanwezig. Is dit dan wel de ideale omgeving voor een eenzame wandelaar, bij wie net vandaag diep vanbinnen ook op leven en dood wordt gestreden?

Barbara en Leo hebben de GR 56 Tour de l’Ubaye gewandeld. Niet samen, maar elk met hun eigen partner en ook op een verschillend tijdstip. Het enthousiasme van Leo overtuigde Barbara om de schitterende tocht door de vallei van de Ubaye te maken, verscholen tussen het Parc des Ecrins en het Parc du Mercantour. En dan komt het moment om samen herinneringen op te halen en om duizendmaal te zeggen “hoe schoon het daar wel is”.

In 2021 stootte ik me twee keer aan dezelfde steen. Twee keer plande ik een week vakantie en telkens het zover was, kon ik door een hevige coronapiek amper een kant uit. De toevallige vondst van een wandelgids in een boekenwinkel bracht redding. Zo werden de Streek-GR Dijleland en later ook de Streek-GR Hageland hoogtepunten in mijn coronajaar.

Door een treinstaking kom ik pas in het donker in Passau aan. Sterren schitteren boven het zwarte oppervlak van de Donau. Bij het eerste ochtendlicht sta ik op het puntje van de ‘Dreiflüsseeck’. Links mondt de zwarte Ilz in de Donau en rechts de groene Inn. De schönen blauen Donau glijdt hier Oostenrijk binnen, maar door de mix van kleuren houdt de Donau vanaf hier het midden tussen groen en grijs. Als de Oostenrijkse Donau niet blau is, houdt dan het schönen stand?

Nadat modder en sneeuw de eerste vier etappes van onze tocht door de Vlaamse Ardennen bemoeilijkten én opfleurden, voltooien we de lus door beekvalleien, bossen, weilanden en kouters in een landschap dat evolueert van spierwit naar frisgroen.

“Waarom zou je in hémelsnaam alleen de bergen in willen?!” Niet meteen de aanmoediging waar ik op hoop, maar mijn mama heeft wel een punt. Waarom wil ik eigenlijk een groot deel van de GR 738 alleen wandelen? Ik mompel iets over de noodzaak om mijn comfortzone nog eens te verlaten, maar het is mijn angst om alleen te kamperen die ik echt in de ogen wil kijken.

In het voorjaar van 2022 zendt Eén de nieuwe avonturen uit van Vlaanderens bekendste stapper, Arnout Hauben. Arnout stapt nooit zomaar om te stappen, maar om verhalen te zoeken. Corona heeft daar niets aan veranderd: hij is blijven stappen, en blijven babbelen. Tijdens één van de laatste dagen van 2021, en tegelijk één van de laatste dagen van de montage van ‘Dwars door de Lage Landen’, maakte hij even tijd om de lezers van Op Weg alvast nieuwsgierig te maken naar zijn nieuwste GR-avonturen.

Bij mooi weer is het aan zee vaak een drukte van jewelste. Maar na het grote zomerverlof valt de Belgische kust in een diepe winterslaap. Terrasjes sluiten, strandhuisjes en pop-up bars worden afgebroken. De zee, de wind en het zand krijgen vrij spel. Het ideale seizoen voor een stevige natuurwandeling.

We gespen onze sneeuwschoenen strak aan en trekken onze dikke mutsen zo laag mogelijk over onze oren. Enkel ons aangezicht stellen we bloot aan dit gure winterwonderland. Onze gids Rudi maant ons aan te vertrekken. “Kom, voorwaarts, in de winter hebben we in Berner Oberland maar zeven uur daglicht!”.

Waar de mens al eeuwen vecht tegen water, waar kreken en geulen littekens zijn van oorlogsmanoeuvres, waar kerktorens boven het vlakke polderlandschap uitsteken en Reynaert de Vos de streek onveilig maakte, daar is het Land van Hulst. De dorpen zijn er een zakdoek groot en men spreekt een Zeeuws dialect met Vlaamse tongval. Welkom in het Land van de Grenslanders.

Op de drie kilometer lange dijk langs de Handzamevaart op weg naar Diksmuide kan ik het treurende ouderpaar op het Duitse kerkhof in Vladslo niet uit mijn hoofd zetten. En het ene beeld roept het andere op. Tijd om de film terug te spoelen.

De start van een nieuwe GR is altijd iets om naar uit te kijken. GR 512 stond al een hele tijd op mijn wishlist en ik had dan ook grote verwachtingen om het Brabantse Heuvelland te (her)ontdekken.