Artikeldatabank

In de winter is het Dak van België een winters sprookjeslandschap. Wij huurden een gîte en bleven er een paar dagen om op ontdekking te gaan met de wandelschoenen aan de voeten en de wandelstokken in de hand.

Onze eerste wandelervaring in Engeland kon haast niet mooier zijn: op de Cotswold Way loop je bijna continue op onverharde paden door een wondermooi landschap.

Ervaren trekkers zijn we niet, maar in 2017 stapten we zonder problemen negen etappes van de GR 20 in Corsica, naar verluidt de zwaarste van Europa. Dus voelden we ons klaar voor een volgend avontuur: de Cape Wrath Trail in de Schotse Hooglanden. Pas nadat we onze zinnen hierop gezet hadden, ontdekten we dat het om een ongemarkeerde route gaat door de meest verlaten en ruigste gebieden van Schotland. Vastberaden gingen we door met ons plan: een tocht van Glenfinnan naar Strathcarron in 7 à 9 dagen.

De Hoge Venen, het dak van België, de waterspons die voortdurend haar water loslaat, dat is waar de 155 km lange GR 573 om draait. Overal borrelt, schuimt, stroomt, kabbelt en klatert het bruine veenwater zich een weg door enkele van de mooiste en wildste rivier- en beekvalleien die ons landje rijk is. We doorlopen het volledige traject en gaan wat dieper in op twee etappes.

Na een nachtelijke boottocht en een gratis lift sta ik met veel verwachting aan het station van Ravenglass. Daar mis ik de eerste trein die me naar St-Bees zal brengen. De tweede trein is gecancelled en de derde heeft heel wat vertraging. Pas rond half 5 kan ik van start gaan voor misschien wel het populairste langeafstandspad van Engeland: de Coast to Coast, van de Ierse Zee in het westen naar de Noordzee in het oosten.

Als je ergens niet opvalt als wandelaar, dan is het wel in de Oostkantons. De streek kent een lange wandeltraditie. Al in de jaren 50 van vorige eeuw werden niet toevallig daar de eerste Belgische GR-paden uitgestippeld. En het moet gezegd, ze doorstaan vandaag nog altijd moeiteloos de tand des tijds.

Wandelliefhebbers associeren Wales spontaan met Snowdonia in het noorden of de Brecon Beacons in het zuiden. Maar ook de vrijwel onbekende regio daartussen is absoluut de moeite waard en kan je ontdekken op de vrijwel onbetreden paden van de Glyndŵr’s Way.

Het gebrom van de auto die ons aan de abdijgebouwen van Val-Dieu heeft afgezet, verdwijnt achter de bocht. Het is een kille en nog grijze ochtend in juni. We staan op het beginpunt van de Chemin des Echaliers, klaar voor een tweedaagse tocht door het land van Herve en de vallei van de Vesder.

Wie in St Bees aan de doorsteek van Noord-Engeland begint hoort eigenlijk een flesje water uit de Ierse zee mee te nemen om het weer leeg te gieten in de Noordzee. Wij beperken ons tot het natmaken van onze wandelschoenen. En dan … up we go, in de sporen van Alfred Wainwright.

Uit nostalgie keek ik ernaar uit om nog eens in de buurt van het meer van Robertville te gaan wandelen. Een mooie streek waar ik jaren terug als Chirojongen in de Warche speelde. Dit keer is het aan Louis, onze zoon van 13 maanden, om in het water te spelen.

Het Nationaal Park Snowdonia in het noordwesten van Wales is een uitgelezen wandelgebied, niet alleen in de zomer maar ook in de winter. Het leverde ons een prachtige trip op, met een gevarieerd pakket aan weersomstandigheden.

“Het mooie aan Schotland is dat je kan gaan en staan waar je wil. Meng dat met de grilligheid van het landschap en je hebt een paradijs voor avontuurlijke trekkers.” Ook al skypend voel je meteen de passie waarmee de jonge Nederlander Sjoerd Tel over zijn tweede thuisland spreekt.