Artikeldatabank

Jaarlijks wandelen duizenden mensen het Pieterpad, maar wij als enthousiaste fietsers zagen het anders. We boekten een trip van Sint-Niklaas naar Groningen, de meest noordelijke stad van Nederland, met de fiets op de trein. Vervolgens fietsten we in zeven dagen naar Maastricht, langs rustige binnenwegen, karakteristieke landschappen en gezellige stadjes. En elke avond genoten we van de uitstekende gastvrijheid bij ‘Vrienden op de fiets’.

We doorkruisten Engeland waar het ongeveer op zijn smalst is en breidden er nog een stukje Wales aan vast. Mede door het fantastische weer werd het een superreis met veel afwisseling: de steden York en Liverpool, de kusten van West-Engeland en Noord-Wales, drie nationale parken (de Yorkshire Dales, Snowdonia, The Peak District) en de Noordzee als toetje.

ijn mooiste jeugdherinneringen spelen zich af bij mijn Waalse oma ‘Maman Kiki’ (Walen zijn dol op gekke bijnamen). Als alleenstaande jonge weduwe sleurde ze ons mee op lange wandeltochten. Picknicken deden we op een gammele tafel in de boomgaard en ’s avonds hielden we met een stok gerookt spek boven het vuur en gooiden we aardappels in de assen. Het is dat geluk dat ik veel later opnieuw zocht, eerst op GR-routes, later op de fiets, dolend door het landschap. Fietsen in Wallonië is altijd een belevenis. Niet voor niets rijdt bijna iedereen er met een mountainbike, al dan niet elektrisch. Want al is Wallonië een heuse inhaalbeweging aan het maken op vlak van fietsinfrastructuur, toch wacht er bij haast elke tocht een stukje modder of een grindpad dat nog niet is afgewerkt. Maar laat dat net de charme zijn van fietsen in Wallonië. Plus het feit dat mensen je overal groeten. Ik voel me er altijd welkom.

Enkele jaren geleden fietste ik de Tour du Luberon in de Vaucluse. Mooi, maar in september was er geen sprietje lavendel meer te zien, terwijl de paarse bloemen toch de ziel van de Provence uitmaken. Toen al rijpte het idee om hier ooit terug te keren, maar dan in volle bloeiperiode. Paarse velden lenen zich immers uitstekend voor een combinatie van fietsen met mijn andere hobby, landschapsfotografie. Uitgebreid zoeken op internet leverde mij twee plaatsen op met concentraties van velden: het plateau van Sault aan de voet van de Mont Ventoux en het plateau van Valensole bij het Lac de Sainte-Croix. De coronacrisis dreigde roet in het eten te gooien maar net op tijd gingen de grenzen open. Elk nadeel heeft zijn voordeel: door de reisbeperkingen ontbraken de dichte drommen toeristen die zich elk jaar gewapend met een fototoestel ter plekke begeven. Op vele plaatsen was ik alleen en kon ik in alle rust foto’s nemen.

Gebaseerd op de fietsgids van Paul Benjaminse stippelden we een rondrit uit op de Griekse eilanden Korfoe, Lefkada en Kefalonia en door de Peloponnesos. We gaven er onze eigen draai aan door uit te wijken naar het schiereiland Mani en naar het vissersplaatsje Ermioni. Op die manier verkenden we alle ‘vingers’ van de Peloponnesos. De tocht staat met stip genoteerd in ons lijstje ‘mooiste fietsreizen ooit’.

Een tijdelijk mindere fietsconditie na een medische ingreep dwong me op zoek te gaan naar een fietsregio die niet al te veel inspanning zou vergen, maar mij toch de gelegenheid zou bieden om het fietsen te combineren met het fotograferen van mooie landschappen. De Waddeneilanden leken mij ideaal: zo plat als wat, makkelijk te fietsen zonder lange ritten en een overdaad aan mooie landschappen en natuur. Het lint van de Waddeneilanden vormt een weergaloos natuurgebied dat niet voor niets in 2009 tot UNESCO-werelderfgoed werd uitgeroepen. De ingrediënten voor het immer veranderende landschap van de Wadden zijn stranden en duinen, de zee met eb en vloed, zandplaten en stroomgeulen, polders en kwelders, dijken, terpen en wierden, een rijke flora en fauna en de alomtegenwoordige wind die wolken, water en zand voortstuwt.

Ierland, tot voor kort in mijn verbeelding gereduceerd tot een huis op een klif, gegeseld door striemende regenvlagen, een huilende wind en het gedonder van beukende golven. Na twee weken fietsen weet ik het, het huis bestaat. Meer nog, de werkelijkheid tart mijn verbeelding in de overtreffende trap. Beara, Iveragh en Dingle zijn drie schiereilanden, diep ingesneden door prachtige baaien. Elk met een ringweg. De ‘Ring of Kerry’ op Iveragh is een toeristische topper. De vele toerbussen rijden er in tegenwijzerzin, de weg soms te smal om te kruisen. Killarney is een groot nest met luxueuze hotels die elkaar naar de kroon steken. Beara, charmant en rustig, ligt uitnodigend te schitteren in de zon. De ringweg biedt spectaculaire vergezichten. Toch slaan we af en rijden kleine lussen of een doodlopende weg. Zo zijn er veel, heen en terug. Woorden schieten tekort, mijn camera kan onmogelijk het hele plaatje in beeld brengen...

Sakarthvelo, het Georgische woord voor Georgië, is een land dat al lang op ons fietslijstje staat. We weten niet goed waarom. Misschien is het de aantrekkingskracht van de Kaukasus, een gebergte dat met zijn hoge besneeuwde toppen tot de verbeelding spreekt. Het is in elk geval een land met een hele rijke en bewogen geschiedenis. We vertrokken in de toeristische en sfeervolle hoofdstad Tbilisi en concentreerden ons een maand lang op het westen van het land. Het werd een fietstocht vol pittige klimmetjes, veel zon, heerlijk eten, even heerlijke wijn en een gastvrije bevolking.

Een nieuwe wind waait door de Eifel. Eentje die de langeafstandsfietser van noord naar zuid dwars door de regio begeleidt. Met twee opties: een westelijke of een oostelijke doorsteek. Vertrekpunt is Aken, eindhalte Trier. West en oost hebben een gezamenlijke aanloop via de Vennbahn door de Oostkantons. West kiest voor de valleien van de Prüm, de Enz, de Sauer en de Moezel. Oost volgt de Kyll, met zijn 142 km de langste rivier van de Eifel.

Onbekend is onbemind, wat zeker geldt voor Albanië, een van de armste landen van Europa. Bovendien heeft het land de faam onveilig te zijn voor toeristen en nauwelijks goede wegen te hebben. Voor ons redenen genoeg om aan den lijve te ondervinden of dat allemaal wel klopt. En hoe kan je zoiets beter doen dan met de fiets?

Fotoreportage uit Senegal.

De LF 1 Noordzeeroute verbindt Boulogne-sur-Mer in Frankrijk met Den Helder in Nederland, goed voor 470 km prachtige fietspaden vlakbij de Noordzeekust. Ik pik het traject op in Nieuwpoort, op anderhalve kilometer van mijn deur. In Vlaanderen loopt de LF 1 vooral langs kanalen: eerst Nieuwpoort-Passendale, dan Oostende-Brugge en tenslotte de Damse Vaart tot in Sluis.

Jessie ontdekte enkele jaren geleden de vakantiefiets in Marokko en Kirgizië. Ludo had al wat fietservaring, onder andere in Toscane. Na een geslaagde test in Jordanië was de tijd rijp voor het grote avontuur samen: 14 maanden, 14 landen, 14.000 km…

Het Ruhrgebied van na de reconversie is een broedplaats voor de ‘kunsten’, van klassiek tot conceptueel. Maar de aandacht van onze fietsende fotoreporter ging vooral naar de ‘exacte wetenschappen’, want ook die gedijen Hier goed en etaleren vele toepassingen.

De Cotswolds liggen net geen 300 km van Dover. Goede weersvoorspellingen waren het sein om er een verlengd weekend te gaan fietsen.

Het binnenland van IJsland is één grote leegte. De wind kan er lelijk huishouden, maar gelukkig is de zon ook regelmatig van de partij. Omkomen van honger en dorst zal je niet doen, daarvoor stoppen bezorgde chauffeurs eenzame fietsers te veel snoep en koekjes toe.

We hebben genoten van het fietsen in volle natuur, van de weidsheid en de bergen, van het klimmen en het zweten, van de opkomende zon, de vele vlinders, de tjirpende sprinkhanen en de dennengeur, van de lieve Bulgaar en het lekkere eten, van de koele waterbronnetjes en de mooie kampeerplaatsjes. Wij hebben genoten van Bulgarije!

Na mijn humaniora las ik een sabbatjaar in om mijn grote droom waar te maken: een wereldreis per fiets. Een goede vriend vergezelt me tot Turkije, daarna ben ik op mezelf aangewezen. 20.000 km verder, na een tocht door 25 landen, zet ik mijn fiets aan de kant in Maleisië. Om mijn trektocht al liftend te eindigen in Indonesië. Een impressie van een bewogen jaar.

Aan het Meer van Shkodër, op de grens van Montenegro en Albanië, beleef ik een eerste adembenemende zonsondergang. Op de Kroatische eilanden zullen er vele volgen. Vijftien dagen lang geniet ik onder een straalblauwe hemel van hartelijke ontmoetingen en zalig veel fietsen.

Hoe beschrijf je in hemelsnaam een fietstocht door Kirgizië? De slechtste wegen ter wereld doorkruisen de mooiste landschappen ter wereld. Groene valleien met her en der yurts en kuddes paarden, omringd door besneeuwde toppen en doorsneden door glinsterende rivieren. Voldoende als intro?

Na een isolement van 40 jaar militaire dictatuur trekt Myanmar (het voormalige Birma) de kaart van het toerisme en opent het schoorvoetend z’n grenzen. Elk nieuw land dwingt tot gewenning. Weg van de begane paden is het asfalt herschapen tot een stenig, zanderig parcours. Mannen dragen er de rok, terwijl vrouwen en meisjes zich onderscheiden door opvallende make-up. Ook aan gastvrijheid ontbreekt het niet. Vanuit alle kanten weerklinkt de spontane begroeting ‘mingalaba, farang!’, ‘welkom, blanke buitenlander!’.

Ruige kusten, diepe fjorden en besneeuwde bergtoppen: langs de Noorse kust fiets je door een panoramisch sprookjesboek.

Omwille van zijn rijke verleden en zijn unieke landschappen geniet de Italiaanse regio Toscane een fabelachtige reputatie. Ook voor de fietsende reiziger is het een aantrekkelijk gebied.

Afgelopen voorjaar vertrokken vier GR-vrijwilligers op wereldreis. Guido en Agnes naar India, Marc en Marie-Josée nog verder Azië in. Bij wijze van proevertje enkele blogsprokkels.

We zijn voor het eerst in Marokko. De maand april blijkt het uitgelezen moment voor een veertiendaagse fietstocht met Marrakech als begin- en eindpunt. Het aantal keer dat we muntthee of Whiskey Berbère dronken is al lang niet meer op een hand te tellen. Fietsen in Marokko betekent fietsen over en door de Atlas en door dorre woestijngebieden. Maar van zodra er wat water is, wordt het droge berglandschap ingekleurd door groene oases. Al na dag 1 hadden we het gevoel dat Marokko een prachtig land is om in te fietsen, een mening die we niet meer herzien hebben.

Na een lange treinrit stonden we eindelijk in Zagreb, klaar voor een fietstocht dwars door het land richting Dubrovnik. Het werd een onvergetelijke ervaring langs ongerepte natuurparken, azuurblauwe kuststroken, historische gebouwen en betoverende eilandjes. Wat opviel was het schrille contrast tussen de desolate dorpen in het binnenland en de toeristische kuststreken. Wat bijbleef was de Italiaanse, Oostenrijkse, Griekse en Hongaarse invloed op cultuur en gastronomie, de impact van de recente burgeroorlog en de mediterrane ziel van steden als Split, Dubrovnik en Zadar.

Nadat we twee jaar geleden voor het eerst in Marokko fietsten, wisten we al dat het niet bij één keer zou blijven.