Artikeldatabank

Wisselvallig weer is de normaalste zaak van de wereld op de Lofoten, een eilandengroep voor de Noorse kust. Maar zelfs het vriendelijke oude dametje dat het enige winkeltje/cafeetje in Å openhoudt, klaagt steen en been: “Zoveel regende het nog nooit.”

Onze eerste wandelervaring in Engeland kon haast niet mooier zijn: op de Cotswold Way loop je bijna continue op onverharde paden door een wondermooi landschap.

Zo’n 25 jaar geleden zijn we onze traditie gestart: een driedaagse kampeerwandeltocht, mijn dochter en ik. We kampeerden in Luxemburg, zij was toen 7 jaar. Tot mijn grote plezier gaan we nog steeds af en toe voor een weekje samen op pad. In de herfst is het gebied ten noorden van Nice enkele keren onze bestemming geweest. Eind oktober en begin november spatten de herfstkleuren van het landschap en is het weer nog vaak heel aangenaam. De tent blijft dan thuis en we lopen dagtochten vanuit een vaste standplaats.

In de paasvakantie trokken we met ons gezin naar Andros, het meest noordelijke eiland van de Griekse Cycladenarchipel. Met een oppervlakte van 385 km² is het niet alleen een van de grootste, maar ook een van de meest groene eilanden. Het is moeilijk om niet in superlatieven te spreken over ons wandelavontuur. De prachtige paden, de ongerepte natuur, de indrukwekkende uitzichten over de kustlijn, de verborgen valleien, de vredige stilte, de verscheidenheid aan landschappen, de uitbundige vegetatie, de idyllische dorpjes, de gastvrije bevolking: het eiland maakt zijn belofte van ‘wandelparadijs’ helemaal waar.

Na 10 jaar wandelen zijn alle GR-paden boven 200 km de revue gepasseerd. Maar niet getreurd, als we een aantal kortere routes aan mekaar knopen, dan zijn we weer voor een hele tijd zoet. Zo gezegd, zo gedaan.

Mijn GR-verhaal? We doen alles heel rustig. Over de GR 129 heb ik uiteindelijk zes jaar gedaan. In het begin vaak alleen, nadien in het gezelschap van Lada. Hetzelfde geldt voor de GR 125. En voor de GR 5A, de GR 128, de GR 12 en de GR 5 (in volgorde van meest voltooid naar pas begonnen). Afhankelijk van waar we zin in hebben, welk weer het wordt en hoeveel tijd we hebben, kiezen we voor een dagtocht of een tweedaagse. Vroeger meestal liftend, sinds Covid met het openbaar vervoer of met onze oldtimer caravan. Resultaat van zes jaar GR 129: 3000 landschapsfoto’s.

In 1994 liep Cheryl Strayed de Pacific Crest Trail, een langeafstandspad van meer dan 4.000 km langs de westkust van Californië. Haar naam zegt je misschien niets, maar in 2014 mocht actrice Reese Witherspoon in haar spoor op pad, met als resultaat de film ‘Wild’ én bijna twee uur betoverende beelden. Het pad doorkruist 7 nationale parken en 25 nationale bossen. Je loopt er dagen aan een stuk door de natuur zonder enige vorm van menselijke beschaving. Overnachten kan enkel door te kamperen. Intussen zijn vele avonturiers Cheryl gevolgd, vooral ‘thru hikers’ die voor het hele traject vijf tot zes maanden uittrekken. Zelf krijg ik van mijn baas … vijf weken.

Herfst in de Moezelvallei. De druiven zijn geplukt, de wijngaarden kleuren geel en rood. Het toeristische seizoen zit er bijna op. Sommige horecazaken zijn al aan hun jaarlijkse verlof begonnen en in de meeste wijndorpjes is het heerlijk rustig. Om te wandelen is dit een ideale periode. Ik volgde enkele dagen de Moezelsteig van Ediger-Eller tot Treis-Karden, dal in, dal uit en genoot met volle teugen van de herfstkleuren en de vele vergezichten.

Zeg ‘Henegouwen’, en nogal wat Vlamingen denken aan het grauwe Charleroi, aan verpaupering en werkloosheid. Maar trek met GRP 123 het noorden van de provincie rond, en je krijgt een heel ander beeld. Ja, je passeert lege fabrieken en roestende kranen, maar je wandelt ook door uitgestrekte bossen, door de lieflijke heuvels van het Pays des Collines, door mooie stadjes als Doornik en Lessines, en door dorpen die trots vasthouden aan hun tradities.

In de meest noordwestelijke uithoek van Slovenië, tegen de Italiaanse en de Oostenrijkse grens, ligt het Nationaal Park Triglav. Het park is vernoemd naar de hoogste berg van de Julische Alpen en van het hele land, de Triglav, 2864 m uitstijgend boven de zeespiegel. Met een oppervlakte van 840 km² beslaat het park ruim vier procent van de totale oppervlakte van Slovenië, meer dan genoeg voor enkele adembenemende trektochten door het hooggebergte.

De natuur van de noordse landen heeft een enorme aantrekkingskracht op ons. Meermaals trokken we door Noorwegen, Zweden, Finland of IJsland. Plots zagen we een aanbod dat op ons lijf geschreven was: een heuse trektocht in Zuidwest-Groenland. Op verkenning gaan in een totaal onbekend land, op plekken waar nauwelijks iemand komt, was een uitdaging waar we niet konden aan weerstaan. De verwachtingen werden ruimschoots ingelost. Willem zorgde voor een perfecte reis met een twee dagen durende climax. Het is ons nog nooit overkomen dat we op een rots gingen zitten met een groot gevoel van dankbaarheid. Blij deze weergaloze natuurpracht te mogen overschouwen, opsnuiven, voelen, beleven, leven...

De GR du Littoral is de 175 km lange wandelroute langs de Opaalkust, die loopt van het Belgische De Panne tot Pas de’Authie in Frankrijk. Nog steeds schemert het Nederlands, dat er vroeger werd gesproken, door in plaatsnamen als Dunkerque (Duinkerke), Gravelines (Grevelingen), Sangatte (Zandgat), Wissant (Witzand) of Berck (Berk). De veelbelovende duin- en polderlandschappen, maar ook de krijtrotsen afgewisseld met grauwe zandduinen doen ons watertandend onze wandelschoenen aantrekken voor een zeer gevarieerde tocht.

Extremadura betekent letterlijk ‘het land van de extreme hardheid’. In de zomer lopen de temperaturen in het zuidwesten van Spanje, tegen de Portugese grens, hoog op, in de winter is het bitterkoud. Maar tijdens het zachte voorjaar staat de dehesa in bloei. Dit typische cultuurlandschap biedt, met zijn her en der verspreid staande kurkensteeneiken, schaduw aan mens en dier. De ondergrond is het ene jaar een met bloemen bezaaide weide, enkele jaren later omgeploegd tot akker, om vervolgens een tijdje braak te liggen. Wij maakten er heerlijke tochten, onderweg tussen het Romeinse Merida en de middeleeuwse steden Trujillo en Caceres. Eindigen deden we in het Europese vogelwalhalla, het nationaal park Monfragüe.

Een man gedreven door zijn wandelpassie. Voor op Jean-Marie Maquet begon het in zijn scoutstijd, en 45 jaar later, diep in de pensioenleeftijd, blijft hij nog altijd even enthousiast de Waalse paden verkennen.

Het is al 11u20 wanneer de auto’s op het eind- en beginpunt staan en we met volle moed kunnen beginnen aan deze fantastische tocht.

Fotoreportage GR 5 in Frankrijk

Fotoreportage in België.

Fotoreportage Dijleland.

Geen berg in de zuidwestelijke Italiaanse Alpen die meer tot de verbeelding spreekt dan de Monviso. De Romeinen hadden er al een naam voor – Mons Vesulus – en dachten dat het de hoogste berg van de Alpen was. Niet verwonderlijk, want met zijn 3841 meter steekt de Monviso hoog boven de omliggende bergen uit.

Er was natuurlijk Man bijt hond. Maar er is meer aan de hand. De weg naar Santiago de Compostela is populair, zoveel is duidelijk. Al zijn er net als vroeger pelgrims in alle soorten: van diep gelovige bedevaarders tot fiets- en wandeltoeristen met oog voor landschap en kunst. Van jongeren op zoek naar zingeving tot vijftigers op zoek naar rust. Allemaal met een motto: de weg is het doel.

In Namibië, een land bijna zo groot als Frankrijk en Italië samen, wonen amper twee miljoen mensen. Wandelaars die van ongerepte natuur en uitgestrekte woestijnen houden, kunnen er hun hart ophalen. Ook fotograferen is dankzij de doorgaans helder blauwe lucht een hemels plezier.

De Pfälzerhöhenweg is een pittig pad van 113 kilometer dwars door het Pfälzerbergland. Bovendien worden we een week lang verwend door een fel nazomerzonnetje dat ons elke dag een goudkleurig decor schenkt. Een ware streling voor het oog.

Vijfdaags stapavontuur op GR 128 van Saskia , haar man en hun 2 zonen ( 9 en 11 jaar).

De hoogste bergen van Slovakije en Noorwegen stonden al op ons wandelpalmares. Afgelopen zomer mikten we op een nieuw pinnetje op ons hoedje: de Zugspitze, het dak van Duitsland.

Niet ver weg en verrassend mooi strekt de Condroz zich uit over de provincies Namen en Luik. Het is een glooiend landschap met uitgestrekte velden en weiden, kastelen en vierkantshoeven, piepkleine dorpjes met huizen in kalksteen en af en toe een bosje. De beste manier om de streek te verkennen is via de vernieuwde GR 575/576.

In het Zweedse Hoge Noorden, net boven de poolcirkel, ligt het Sarek Nationaal Park. Het is bijna 2000 km² groot en veel meer dan hier en daar een vaag stuk pad is er niet te vinden.Onze tocht startte in Akkastugorna waar we even de Padjelantaleden volgden om ter hoogte van Kisuris het Nationaal Park binnen te trekken. Al snel klimmen we zachtjes naar het hoogste punt van onze tocht. Met iedere gewonnen hoogtemeter, daalt het aantal muggen. Een zegen!

13 maanden om je dromen waar te maken, daar weten Steve Behaeghel en Katrijn Van Nieuwenhuyse wel raad mee. In de zomer van 2012 maakten ze een tocht van 1000 km door Lapland, Europa’s laatste wildernis. In het najaar liepen ze gedurende 3 maanden de Great Himalayan Trail in Nepal, om na de jaarwisseling terug te keren naar hun lievelingsplek Patagonië. Al die omzwervingen beëindigden ze in schoonheid in de Andes.

Als we de makers van bekende natuurdocumentaires zouden geloven moeten we naar verre en afgelegen plaatsen reizen om prachtige en ruwe natuur te zien. Niets is minder waar. In de Alpen, op enkele uren rijden van België, vind je tal van unieke natuurgebieden.

De Karpaten stonden al lang op ons verlanglijstje. Deze weinig gekende bergstreek, uitgesmeerd over zeven Oost-Europese landen, omvat onder meer het grootste Europese oerbos buiten Rusland en herbergt meer dan de helft van de Europese beren en wolven. Maar hoe lang nog?

Na avontuurlijke solotrektochten langs twee Turkse langeafstandspaden, de Lycian Way en het Saint Paul Trail, besluit ik te gaan 'slenteren' in het geologische wonder Cappadocïe, het 'Land van de mooie paarden'.

Aan de voet van het kasteel maakt de Dordogne haar volgende bocht. Of beter: boven op de rots aan de volgende bocht heeft in de middeleeuwen weer iemand een kasteel laten bouwen. Voor we het via enkele steile keienstraatjes beklimmen laten we nog even onze gedachten verdampen, samen met de laatste mistslierten. In de Franse departementen Dordogne en Lot, meer bepaald de regio’s Périgord en Quercy, is het niet eenvoudig lange dagtochten te maken. Zelfs voor echte GR-wandelaars is er gewoonweg te veel afleiding.