Artikeldatabank

Als je man zes jaar na datum je verjaardagscadeau aflevert, dan moet hij uit zijn pijp komen. Dat onder het cadeaulint een berghuttentocht zou zitten, was al lang geen surprise meer, maar het was wachten tot we onze kroost ergens konden onderbrengen. De bestemming kiezen was een fijn taakje voor een winteravond. Mijn reisorganisatietalent liet zijn oog vallen op de Tour des Combins, een lus rond de Grand Combin en zijn hoge buren.

In de Wunderkammer Residence in Deurle, met zicht op een bocht van de Leie, schrijf ik dit verslag vanonze Oostenrijkse huttentocht. Het ‘zwarte huis’ is een kunstwerk van Hans Op de Beeck en diende tot voor kort als schrijversresidentie, waarbij je door het grote panoramische raam als een vergezicht uit de renaissance uitkijkt op de meanderende Leie.

Voor corona trokken we er jaarlijks met een groepje op uit. Zo wandelden we in Duitsland de Hexenstieg, de Rheinsteig en de Schluchtensteig en genoten we van de prachtige kust van Cornwall in Engeland. In 2019 stelde één van de groepsleden voor om naar Ierland te trekken en de keuze viel op de Wicklow Way. Pas in mei 2022 konden we ons voornemen omzetten in daden.

Wij kennen elkaar al lang, sommigen van in de eerste kleuterklas. In een ver verleden trokken we op overlevingstochten met patrouilletent en shelter, maar intussen zijn onze stapvakanties iets luxuezer geworden. Voor onze dertigste jubileumtocht planden we zes dagen door het sprookjesachtige ‘Boheems Paradijs’, een gebied met prachtige bossen, indrukwekkende rotsformaties en ontelbare kastelen en burchten.

In 2021 stootte ik me twee keer aan dezelfde steen. Twee keer plande ik een week vakantie en telkens het zover was, kon ik door een hevige coronapiek amper een kant uit. De toevallige vondst van een wandelgids in een boekenwinkel bracht redding. Zo werden de Streek-GR Dijleland en later ook de Streek-GR Hageland hoogtepunten in mijn coronajaar.

In 2019 werd de GR 21, het kustpad van Normandië, door Franse wandelaars verkozen tot mooiste GR-route van het land. Dit leek wel iets voor ons: maximum een weekje weg midden de drukke werkagenda, niet te ver van huis en ’s avonds een zacht bed om in te slapen. Om het nog niet te hebben over onze liefde voor lekker eten en voor de zee.

“Waarom zou je in hémelsnaam alleen de bergen in willen?!” Niet meteen de aanmoediging waar ik op hoop, maar mijn mama heeft wel een punt. Waarom wil ik eigenlijk een groot deel van de GR 738 alleen wandelen? Ik mompel iets over de noodzaak om mijn comfortzone nog eens te verlaten, maar het is mijn angst om alleen te kamperen die ik echt in de ogen wil kijken.

Vanuit onze eerste auberge in Lochrist stappen we meteen de zomerse, Bretoense velden in. In de gloednieuwe Intermarché van Plougasvelin gaan we op zoek naar een lunchpakket en dan zijn we er helemaal klaar voor: de ruwe Bretoense kust, de zee en zes stapdagen op de GR 34.

Traditioneel kijken we telkens weer uit naar onze jaarlijkse herfsttrekking. Dit keer hebben we gekozen voor twee Nationale Parken in Montenegro, Durmitor en Biogradska Gora. Het weerbericht oogt goed: een hele week droog en zonnig. Wat moet een hiker meer hebben, zo dachten we…

Met GR 57, GR 5 en de GR du Pays ‘Tour du Mont Thabor’ zijn er mogelijkheden genoeg om een uitdagende tocht te maken in de regio rond deze Alpentop. Uit mijn talrijke omzwervingen in die streek heb ik een zesdaagse huttentocht gedistilleerd, die ik intussen al twee keer met een groep gedaan heb. Vertrekpunt is Névache in het dal van de Clarée.

Het was op de Fiets en Wandelbeurs van 2017 dat we voor het eerst horen over GR 247. We krijgen een lijvig Spaans boek in handen dat de route beschrijft in 21 etappes en bijkomende varianten. Een dik jaar later staan we in het grootste nationaal park van Spanje om te ontdekken wat natuurpracht echt betekent.

Ondanks gletsjers en bergbeken hogerop en de Rhône beneden in het dal snakten de boeren van Wallis naar water voor hun weiden en akkers. Het 1800 km lange netwerk van irrigatiekanaaltjes dat ze aanlegden vormt vandaag een aantrekkelijk decor voor wandelaars.

Enkele jaren al verkiezen we steevast Nationale Parken in Italië als wandelbestemming. Na de Maiella, de Sibillini en de Abruzzo stond afgelopen zomer het Parco Nazionale del Cilento e Vallo di Diano e Alburni op het programma. Het uitgestrekte gebied bleek een parel in Campanië, een arme regio met één grote troef: lekkere mozzarella di buffala.

De Algarve is vooral bekend bij zonnekloppers en feestvierders. Maar Tom Langmans hield zich ver van strand en discotheek, koos voor de Via Algarviana en ontdekte het prachtige, ongerepte hinterland.

Sinds ze geen natuurlijke vijanden meer hebben, zijn de edelherten de koningen van het Zwarte Woud. Christina Bloem volgde hun sporen door dichte bossen en hoogveengebieden en stond oog in oog met één van hen…

Rutger van den Hoofdakker ontdekte de ‘wild beauty’ van de Montenegrijnse bergen.

George Nelis wandelde een nieuwe etappe in zijn ‘Tour des Trappistes’ en verkende meteen de vernieuwde GR 16.