Artikeldatabank

Als laatste buswandeltip in een rij van tien zoeken we de golvende akkers van Waals-Brabant op. Sierlijk kronkelende veldwegen rijgen imposante vierkanthoeves, dorpen en gehuchten aan mekaar. Een mooie en ontspannende afsluiter in een streek waar we nooit zouden komen als de wit-rode GR-streepjes ons niet gelokt hadden.

Het is begin april en GR-West-Vlaanderen heeft een klassieker gepland om optimaal te genieten van een fris lentebriesje en een dapper lentezonnetje: Cap Blanc Nez aan de Opaalkust. Krijtrotsen wisselen af met diepe valleien, duinen, duinbosjes en een stevig stuk strand. Althans, dat was de bedoeling…

St Cuthbert’s Way, een pelgrimsroute door het grensgebied van Engeland en Schotland, is een wandelpareltje. Alles wat je wenst krijg je binnen 100 km: weidse landschappen, fraaie ruïnes, weinig asfalt, veel cultuur en vooral een spectaculaire finale: een stukje wadlopen naar het betoverende Holy Island.

Eeuwenlang hielden kluizenaars en pausen-in-spe er zich op en zelfs een oergodin kon dat niet beletten. In de schaduw van de op één na hoogste bergtop van de Apennijnen is het Majellapark een schatkamer waarin de wandelaar dagenlang kan graaien zonder zich ook maar een moment te vervelen.

Enkele seconden, hooguit een minuut voor je de laatste stap neemt, wordt het muisstil in je hoofd. Een laatste blik naar de duizelingwekkende diepte van de Lysefjord onder je. Diep inademen. Adrenaline. En dan alsof het de doodnormaalste zaak is, die drie passen zetten op een rotsrichel en in het midden van die fameuze kei tussen twee rotswanden gaan staan.

Zomer 2016. Met vier vriendinnen pakken we onze rugzak voor een achtdaagse trektocht langs de Costa da Morte in het Spaanse Galicië. De ‘Camino dos Faros’ werd in 2012 door een groepvrijwilligers – ze noemen zichzelf ‘Traski’ of Spaanse boskabouters – in het leven geroepen. De Camino verbindt tal van oude visserspaadjes over een afstand van 200 kilometer en volgt de Galicische kust van Malpica tot Finisterra. Constant wandel je op het ‘randje’ tussen land en water en volg je elke kronkel, elke bocht en elke inham van de zee. We werden op ons pad verwend met adembenemende uitzichten, met het continue ruisen van de zee, met ruwe kusten, witte stranden, kliffen en … 7 vuurtorens!

Op de wandellus ‘Pietersberg Maastricht’ van de Nederlandse Spoorwegen verken je het Belgisch-Nederlandse grensgebied. Je komt niet alleen langs de typische ijzeren grenspalen, maar ook langs de oudste nog werkende watermolen en het enige terrassenkasteel van Nederland.

Vanuit Zakopane willen we een stukje Tatra verkennen. Onze route start aan de Kasprowy Wierch, een top van 1987 m die we bereiken met de ‘cabientjes’ zoals onze Gele Batman ze noemt.

Half mei zitten we thuis te kijken naar de Giro d’Italia. De renners rijden door Roccaraso. Snel nemen we er de kaart van de Abruzzen bij. Mooie herinneringen komen boven en verleiden ons tot nieuwe wandelplannen. Iets zuidelijker deze keer, naar het Nationaal Park van de Abruzzen, Lazio en Molise.

Twintig jaar geleden trok Val Maira voluit de kaart van het wandeltoerisme. Sindsdien leeft het dal in Piemonte weer helemaal op. We verkenden er enkele dagen de Percorsi Occitani en waren onder de indruk van de mooie dorpen, het ongerepte landschap en het overheerlijke eten.

Wat bij ons 'dagstappers' zijn, luswandelingen over GR-paden, noemen onze Waalse collega’s 'Randonnées en Boucle'. Wij kozen voor nummer 10 uit de provincie Luik.

Tijdens de eerste lentedagen van 2015 deden we een bivak in Borgloon. We zagen een prachtige zonsondergang en een prachtige zonsopgang, maar helaas waren er nog niet veel bloesems. Daarom deden we later in april een tweede poging.