Artikeldatabank

Een trektocht over het Kanaal stond al langer op mijn verlanglijstje en mijn kameraad Jef had wel oor naar een kort, pittig avontuur. Nog zonder een heldere bestemming voor ogen boekten we vliegtickets naar Manchester. Uiteindelijk kozen we voor Snowdonia, met een specifieke uitdaging in gedachten: alle bergen van Wales hoger dan 3000 feet.

De Hoge Venen, het dak van België, de waterspons die voortdurend haar water loslaat, dat is waar de 155 km lange GR 573 om draait. Overal borrelt, schuimt, stroomt, kabbelt en klatert het bruine veenwater zich een weg door enkele van de mooiste en wildste rivier- en beekvalleien die ons landje rijk is. We doorlopen het volledige traject en gaan wat dieper in op twee etappes.

Op je teentippen, met je neus hoog in de Schotse lucht ruik je de vage geur van gist en gemoute gerst. In de verte ontwaar je een pagodevormige schouw op het dak van de volgende whiskystokerij. Langs de Speyside Way wandelen doe je met al je zintuigen.

Waarom was het eiland Bardsey voor de Keltische pelgrims het voorportaal van de hemel? Waarom trokken ze er met duizenden naartoe om er biddend hun laatste jaren door te brengen? Christina Bloem vond het antwoord niet, maar ontdekte wel een schitterende wandelroute.

Wandelen in de sneeuw, het kon vorige winter ook in België. Gilbert Bastiaensen verkende de GR 563.

De Oostkantons charmeren de wandelaar het hele jaar door. Aan toeristische troeven geen gebrek, in deze uithoek van ons land. We ontdekken ze op het ritme van Vivaldi’s seizoenen: in een winterse mist, met het voorjaar in ons hoofd en onder een stralende zomerzon.

Het nieuwste langeafstandspad in de Yorkshire Dales kreeg de naam Dales Highway. Met zijn 145 kilometers dwars door de heuvels van deze prachtige wandelstreek hoort het zeker thuis in het rijtje avontuurlijke paden, zoals de Pennine Way, de Cleveland Way of de Dales Way.

Het gebrom van de auto die ons aan de abdijgebouwen van Val-Dieu heeft afgezet, verdwijnt achter de bocht. Het is een kille en nog grijze ochtend in juni. We staan op het beginpunt van de Chemin des Echaliers, klaar voor een tweedaagse tocht door het land van Herve en de vallei van de Vesder.

Engeland in het klein. Zo zou je het eiland Wight voor de Britse zuidkust kunnen omschrijven. Op het Isle of Wight Coastal Path volg ik de contouren van dit ruitvormige eiland,langs spectaculaire kliffen, vriendelijk glooiende heuvels en uitgestrekte stranden. Zelden was een wandelinstructie zo eenvoudig: “Hou de zee rechts van je, dan kom je er wel”.

Thuis op de boekenplank prijkt een oud fotoboek uit de jaren 70 met de mooiste plaatjes van het Lake District in sepia, zwart-wit en vergeelde kleuren. Meer dan 40 jaar later treden we in de voetsporen van schrijver en fotograaf C.H.D. Acland, op zoek naar nostalgie en beelden van weleer.

Wanneer ik Ammarnas nader met de mobilhome, merk ik het meteen. Hoewel het eind juni is en een week later dan vorig jaar, zie ik nog overal sneeuw in de bergen. Ik berg meteen mijn grootse plannen op en stap over naar plan B, een zuidelijke lus. Welkom in Zweden, altijd een bijzondere bestemming.

Uit nostalgie keek ik ernaar uit om nog eens in de buurt van het meer van Robertville te gaan wandelen. Een mooie streek waar ik jaren terug als Chirojongen in de Warche speelde. Dit keer is het aan Louis, onze zoon van 13 maanden, om in het water te spelen.

Wandelen op en tussen fossielen van miljoenen jaren oud, het lijkt wel sciencefiction. Maar op de Zuid-Engelse Jurassic Coast is het een aangename realiteit.