Artikeldatabank

Het was van 2018 en de Tour des Volcans du Cantal geleden dat ons wandelgroepje nog eens op septemberavontuur trok. De keuze viel uiteindelijk op de Beaufortain, een middelhoog massief rondom het aardige stadje Beaufort. Vooral de verwachte panorama’s op de Mont Blanc deden ons lang vooraf dagdromen.

Onze eerste huttentocht was “boenke d’erop”, zoals ze bij ons zeggen. Vier wandeldagen van de ene rifugio naar de andere, onderweg genietend van het prachtige decor van de Dolomieten. Een zware inspanning door het vele stijgen en dalen, maar ook ontspannend dankzij de gezellige avonden in de hutten. Kortom, een perfecte teambuilding voor ons gezin.

De Aubrac is wellicht het best bewaarde wandelgeheim van Frankrijk, maar daar komt stilaan verandering in. De Chemin de Saint-Jacques trekt steeds vaker vanuit Le Puy en Velay een streep van al dan niet vrome bedevaarders door de hoogvlakte, en ook de Tour des Monts d’Aubrac ontsluit de streek. Ruim 200 km stapgenot, verdeeld over de GRP en de GR’s 6, 60 en 65.

Er was sneeuw voorspeld, dus smeerden we onze wandelschoenen in om vier dagen de winterse elementen te trotseren, vanuit Ronse oostwaarts over Geraardsbergen bijna tot Ninove en terug westwaarts richting Zottegem. Meer hoogtemeters kan je in Oost-Vlaanderen niet vinden.

Op zoek naar een korte trektocht dichtbij en toch ver weg van de bewoonde wereld? Dan ben je in het Hertogenwald op de juiste plek. Op stafkaart stippelde ik een traject van 75 km uit, inclusief twee overnachtingen op een bivakzone. De route begint en eindigt in Eupen en is een aanrader voor elk seizoen, ook in de winter.

Een aanrader voor iedereen die een beetje getraind is. De GTA of Grande Traversée des Ardennes is een echte wandelklassieker. Het pad door de centrale Ardennen van La Roche tot Bouillon verbindt de mooie valleien van de Ourthe, de Lesse, de Lhomme en de Semois, allemaal zijrivieren van de Maas.

Er werd een indian summer aangekondigd, dus twijfel ik niet lang. Op vrijdagochtend rijd ik na een fijn ontbijt met het gezin naar Beforterheed, net boven Beaufort. De route die ik zal volgen is grotendeels gebaseerd op bestaande wandelroutes, met her en der een niet gemarkeerd stukje, kwestie van het een beetje uitdagend te maken.

Na een tocht langs de verlaten invasiestranden van Normandië in 2019 treden mijn broer en ik opnieuw in de sporen van de ‘101st Airborne Easy Company‘, dit keer in de regio rond Bastogne, en in gezelschap van onze zus. Met trajecten van de GR 14, GR 15, GR 57, GR 151 en een stukje Eisleck trail puzzelen we onze wandellus in elkaar.

Lente 2020. Het land is op slot. Het West-Vlaams beton ben ik meer dan beu. Waar is de uitgang? Samen met goeie vrienden besluiten we de GRP 571 uit te testen. Van Gouvy naar Aywaille. "Tsjoolen" zoals vroeger met tent, vuurtje en slaapzak doen we niet meer. Dus moeten we op zoek naar onderdak.

Het noorden van de Streek-GR Hageland ligt in een overgangsgebied. Kijk je noordwaarts, dan zie je de Kempen liggen. Draai je zuidwaarts, dan ontdek je het glooiende Hageland. Wij knopen onze wandelschoenen voor een tweedaagse tussen Sint-Pieters-Rode en Scherpenheuvel, met een overnachting bij Hans en Jasmina in Rillaar.

Tijdens mijn dagelijkse wandelingen tussen Brussegem en Relegem kwam ik vaak markeringen van de GR 126 tegen. Maar waar begint die eigenlijk? En waar wandel je naartoe? Een beetje opzoekingswerk later was ik verkocht. Wat een fantastische tocht zou dat zijn: van thuis tot aan de Semois, langs een stukje Maas met zovele jeugdherinneringen.

Een tegenslag zie je best als een bocht in je parcours die leidt naar een mooiere route. Onze tegenslag: wegens de lockdown konden we niet gaan stappen in de Hoge Kaukasus in Georgië. Onze bonus: een onvergetelijke zesdaagse staptocht door het Franse Nationaal Park ‘Les Ecrins’.

We zouden met de kinderen naar het Verre Oosten vliegen. Corona stak daar een stokje voor en zo trokken we voor drie weken naar de Franse Westkust, naar Bretagne. Het plan was te starten met een trektocht van één week op de GR 34. De twee volgende weken zouden we dan de rest van de streek verkennen vanuit huurhuisjes op twee verschillende plaatsen.

Onze slaapplek voor één nacht is een stokoude, maar helemaal opgeknapte hoeve in het centrum van Millen, vlak bij de taalgrens. Robert en Jana van hoevehotel De Zwarte Stok zijn al meer dan 25 jaar gewoon om wandelgasten te verwennen en GR-verhalen met hen uit te wisselen.

Het is een beetje verwarrend: Klausen is Chiusa, Bolzano is Bozen. Hier in Zuid-Tirol hebben alle steden een dubbele naam, een erfenis uit de Eerste Wereldoorlog toen de regio overging van Oostenrijkse in Italiaanse handen. Vandaag combineert de streek de schilderachtigheid van de Oostenrijkse Alpen met de uitstekende Italiaanse keuken.

Dertig jaar geleden woonden we in Friesland. We fietsten, schaatsten en maakten kleine ommetjes door het dorp met onze pasgeboren dochter. Maar wandelen? Nee, niet echt. Afgelopen zomer keerden we terug, voor een serieuze vierdaagse rondwandeling. Opnieuw veroverden de kleine dorpen, de machtige wolkenluchten en de enorme, weidse ruimte ons hart.

Tussen Ronse en Bergen, ingeklemd tussen de Vlaamse Ardennen en de Borinage, bevindt zich een verborgen parel. Een vakantieparadijs, nog niet platgetreden door hordes toeristen, door de eeuwen heen gevormd voor de wandelaar die de eenzaamheid opzoekt. Ik wandelde door het noordelijke deel, Le Pays des Colinnes, van Ronse tot Ath via de GR 129.