Artikeldatabank

In de winter is het Dak van België een winters sprookjeslandschap. Wij huurden een gîte en bleven er een paar dagen om op ontdekking te gaan met de wandelschoenen aan de voeten en de wandelstokken in de hand.

Een toonbeeld voor de streek en een volwaardige wandeltegenhanger voor de Vennbahn, dat is de ambitie van de toeristische dienst van Oost-België met de kersverse Venntrilogie. Van de groene weiden en heuvels van het noorden over de ongerepte Venen tot de bergkammen en riviervalleien van het zuiden, met dit langeafstandspad ontdek je inderdaad in één tocht drie verschillende landschappen.

Met opa op trekking gaan was altijd een avontuur. Jarenlang was hij berggids en leidde hij ons op tot ware stappers. Voor zijn 80ste verjaardag vonden wij dat het aan ons was om hem nog een keer door de bergen te loodsen. 5 kleinkinderen en 1 opa, 8 dagen en 111 km, hoog in Slovenië.

Het is november en er valt natte sneeuw in de donkere straten van Moskou. Wij zitten warm en gezellig binnen in een klein, overvol restaurant. Obers lopen af en aan met steeds weer nieuwe schotels met de heerlijkste gerechten. De eigenaar vertelt ons trots dat hij Georgiër is. “Al het goede komt uit Georgië : de beste wijn, de beste keuken en vadertje Stalin.” Van die laatste zijn we niet overtuigd, maar de wijn en de keuken zijn inderdaad fantastisch. Op onze smartphone ontdekken we dat de Kaukasus voor een groot deel in Georgië ligt. We maken meteen plannen voor een wandelvakantie.

Voor velen blijft Albanië een bestemming met een duister kantje. Armoede, criminele netwerken en een hardnekkige traditie van bloedwraak zijn zowat de meest gehoorde clichés over het land. GR-wandelcoördinator Barbara Dessein en haar gezin ontdekten de voorbije zomer een heel ander Albanië, met een bekoorlijke rust, gastvrije mensen en een ongeziene natuurpracht. Linde (6), Bes (10), Merlijn (12), Barbara en Jeroen stapten vijf dagen door de Albanese Alpen. Alleszins een origineel decor voor een eerste trekking als gezin!

In de zomer van 2005 trok Janneke Klop voor het eerst naar Roemenië op jongerenkamp. Toen ze ’s morgens het raampje van haar kamer nabij Braşov opende, doemden meteen de contouren van de Karpaten op. Het panorama zou haar nooit meer loslaten en veertien jaar later rolde bij de prestigieuze uitgeverij Cicerone haar eerste Roemeense bergwandelgids van de persen. Het relaas van een zelfverklaarde ‘roamaniac’.

De Hoge Venen, het dak van België, de waterspons die voortdurend haar water loslaat, dat is waar de 155 km lange GR 573 om draait. Overal borrelt, schuimt, stroomt, kabbelt en klatert het bruine veenwater zich een weg door enkele van de mooiste en wildste rivier- en beekvalleien die ons landje rijk is. We doorlopen het volledige traject en gaan wat dieper in op twee etappes.

Traditioneel kijken we telkens weer uit naar onze jaarlijkse herfsttrekking. Dit keer hebben we gekozen voor twee Nationale Parken in Montenegro, Durmitor en Biogradska Gora. Het weerbericht oogt goed: een hele week droog en zonnig. Wat moet een hiker meer hebben, zo dachten we…

Als je ergens niet opvalt als wandelaar, dan is het wel in de Oostkantons. De streek kent een lange wandeltraditie. Al in de jaren 50 van vorige eeuw werden niet toevallig daar de eerste Belgische GR-paden uitgestippeld. En het moet gezegd, ze doorstaan vandaag nog altijd moeiteloos de tand des tijds.

Rutger van den Hoofdakker ontdekte de ‘wild beauty’ van de Montenegrijnse bergen.

Het Rilamassief ligt in het grootste natuurpark van Bulgarije en is het dak van de Balkan. Er zijn tal van prachtige winterroutes, maar kennis van lawines is vereist en goed materiaal is onontbeerlijk.

De Oostkantons charmeren de wandelaar het hele jaar door. Aan toeristische troeven geen gebrek, in deze uithoek van ons land. We ontdekken ze op het ritme van Vivaldi’s seizoenen: in een winterse mist, met het voorjaar in ons hoofd en onder een stralende zomerzon.

De bloedige Bosnische burgeroorlog mag dan wel zeventien jaar geleden beëindigd zijn, zomaar door het platteland of in de bergen gaan stappen is nog steeds gevaarlijk. Want her en der liggen nog landmijnen. Toch besloten we op wintertrekking te gaan.

Het gebrom van de auto die ons aan de abdijgebouwen van Val-Dieu heeft afgezet, verdwijnt achter de bocht. Het is een kille en nog grijze ochtend in juni. We staan op het beginpunt van de Chemin des Echaliers, klaar voor een tweedaagse tocht door het land van Herve en de vallei van de Vesder.

Turkije is een land met een eeuwenoude geschiedenis en dus ook met eeuwenoude paden. Niet toevallig was het een historica die in 1999 de Lycian Way lanceerde als eerste langeafstandspad voor wandelaars. Nieuwe cultuurroutes volgden en vorige lente trok ik vijf weken langs het St Paul Trail. Niet om het geloof te verkondigen, maar om ver weg van het massatoerisme te genieten van natuur en cultuur.

Veertig jaar lang behoorde het Boheemse Woud tot het spergebied tussen Oost en West. Dorpen werden ontruimd en afgebroken. Vandaag herleeft dit niemandsland als Nationaal Park Šumava. Het middelgebergte is in de winter een witte oase van rust, een ideale plek voor een sneeuwwandeltocht.

Uit nostalgie keek ik ernaar uit om nog eens in de buurt van het meer van Robertville te gaan wandelen. Een mooie streek waar ik jaren terug als Chirojongen in de Warche speelde. Dit keer is het aan Louis, onze zoon van 13 maanden, om in het water te spelen.

Op de grens van Georgië en Rusland ligt de Hoge Kaukasus, een prachtig berggebied waar al eeuwenlang om gestreden wordt. Langs ruïnes van forten en verdedigingstorens trekken we twaalf dagen lang richting de voet van de Kazbeg, een vijfduizender.

De Karpaten stonden al lang op ons verlanglijstje. Deze weinig gekende bergstreek, uitgesmeerd over zeven Oost-Europese landen, omvat onder meer het grootste Europese oerbos buiten Rusland en herbergt meer dan de helft van de Europese beren en wolven. Maar hoe lang nog?

Na avontuurlijke solotrektochten langs twee Turkse langeafstandspaden, de Lycian Way en het Saint Paul Trail, besluit ik te gaan 'slenteren' in het geologische wonder Cappadocïe, het 'Land van de mooie paarden'.

Ondanks de prachtige berglandschappen blijven de Dinarische Alpen een vrij onbekend gebied. Daar willen Kenan Muftic en Tim Clancy verandering in brengen. Geïnspireerd door de Via Alpina creëerden ze de Via Dinarica, een route van Slovenië tot Albanië. Voor ons de perfecte leidraad om in 12 stapdagen een aantal bergmassieven in Bosnië en Montenegro aan elkaar te ritsen.

Op de Via Egnatia loop je in de voetsporen van Romeinse, Byzantijnse en Ottomaanse soldaten. Van kruisvaarders, predikers, pelgrims, bandieten, kunstenaars, handelaars en boeren. Van enorme karavanen beladen met huiden, wijn, hout, graan en zwavel. En vooral: door de rijke Balkancultuur van vandaag.

Na maanden blogs lezen, plannen, kampeergerief stikken en knutselen is het eindelijk zover: de John Muir Trail (JMT). Een tocht van 355 km dwars door de High Sierras van Happy Isles in Yosemite tot de 4421 meter hoge piek van Mount Whitney. Kan de JMT zijn naam als mooiste lange af standswandeling in de VS waarmaken?

Het Carian Trail is een 820 km lang pad door Zuidwest-Turkije, genoemd naar de Carische beschaving uit de klassieke oudheid. Wij namen al wandelend een duik in de geschiedenis van deze regio en kozen voor het traject door het Bozburun schiereiland, goed voor zes stapdagen.

Weinig mensen associëren Turkije met een winterslandschap. Toch zorgt het continentale klimaat van Centraal-Turkije niet alleen voor warme zomers, maar ook voor witte winters met dikke sneeuwtapijten. Onze tocht op sneeuwschoenen begint in het ongerepte Aladaglargebergte en eindigt in het sprookjesachtige, zachtglooiende Cappadocië.