Artikeldatabank

Vorige winter schreef ik al over het Vlaamse gedeelte van de GR 122. In het Waalse Scheldeland zet ik mijn tocht op deze vlakke GR verder. Was ik twee dagen geleden nog aan het ijsschaatsen, dan wil ik op de kortste dag van het jaar wát graag de bottines in de modder pletsen.

Een toonbeeld voor de streek en een volwaardige wandeltegenhanger voor de Vennbahn, dat is de ambitie van de toeristische dienst van Oost-België met de kersverse Venntrilogie. Van de groene weiden en heuvels van het noorden over de ongerepte Venen tot de bergkammen en riviervalleien van het zuiden, met dit langeafstandspad ontdek je inderdaad in één tocht drie verschillende landschappen.

Met de Belgische grenzen nog dicht, gingen Katrien en ik op zoek naar het ideale recept voor een avontuur dichtbij huis. Daarbij stootten we meteen op de Hoge Ardennenroute: een wandelpad van 278 kilometer dwars door de Belgische Ardennen. In het voorjaar van 2021 gingen we de uitdaging aan.

Met opa op trekking gaan was altijd een avontuur. Jarenlang was hij berggids en leidde hij ons op tot ware stappers. Voor zijn 80ste verjaardag vonden wij dat het aan ons was om hem nog een keer door de bergen te loodsen. 5 kleinkinderen en 1 opa, 8 dagen en 111 km, hoog in Slovenië.

Een aanrader voor iedereen die een beetje getraind is. De GTA of Grande Traversée des Ardennes is een echte wandelklassieker. Het pad door de centrale Ardennen van La Roche tot Bouillon verbindt de mooie valleien van de Ourthe, de Lesse, de Lhomme en de Semois, allemaal zijrivieren van de Maas.

Lente 2020. Het land is op slot. Het West-Vlaams beton ben ik meer dan beu. Waar is de uitgang? Samen met goeie vrienden besluiten we de GRP 571 uit te testen. Van Gouvy naar Aywaille. "Tsjoolen" zoals vroeger met tent, vuurtje en slaapzak doen we niet meer. Dus moeten we op zoek naar onderdak.

Aan de blootgelegde bron van de Semois kijkt een oud Romeins beeld me aan. Zichzelf lavend aan het water wacht hij geduldig af welke richting ik kies. Linksaf start de populaire GR 16 die de loop van de Semois volgt, rechtdoor de minder belopen GR 15 richting Monschau. Ik beloof voor de GR 16 op een later moment terug te komen, geef de versteende Romein een knipoog en vertrek rechtdoor.

Het is november en er valt natte sneeuw in de donkere straten van Moskou. Wij zitten warm en gezellig binnen in een klein, overvol restaurant. Obers lopen af en aan met steeds weer nieuwe schotels met de heerlijkste gerechten. De eigenaar vertelt ons trots dat hij Georgiër is. “Al het goede komt uit Georgië : de beste wijn, de beste keuken en vadertje Stalin.” Van die laatste zijn we niet overtuigd, maar de wijn en de keuken zijn inderdaad fantastisch. Op onze smartphone ontdekken we dat de Kaukasus voor een groot deel in Georgië ligt. We maken meteen plannen voor een wandelvakantie.

Met de rugzak doorkruist Arnout Hauben te voet en met een tent eigen land. Samen met zijn twee vrienden trekt Arnout langs de GR 129, de langste GR-route van het land. De reis start in Brugge, de moeder aller Vlaamse steden, en eindigt in de oudste stad van Wallonië, Aarlen bij de grens met Luxemburg.

Ardense bossen, authentieke dorpjes, beekvalleitjes en overnachten in een B&B, dat waren de wensen. EscapArdenne Eisleck Trail was het antwoord. Een pittige trekking van 106 km van Kautenbach tot La Roche-en-Ardenne.

Voor velen blijft Albanië een bestemming met een duister kantje. Armoede, criminele netwerken en een hardnekkige traditie van bloedwraak zijn zowat de meest gehoorde clichés over het land. GR-wandelcoördinator Barbara Dessein en haar gezin ontdekten de voorbije zomer een heel ander Albanië, met een bekoorlijke rust, gastvrije mensen en een ongeziene natuurpracht. Linde (6), Bes (10), Merlijn (12), Barbara en Jeroen stapten vijf dagen door de Albanese Alpen. Alleszins een origineel decor voor een eerste trekking als gezin!

In de zomer van 2005 trok Janneke Klop voor het eerst naar Roemenië op jongerenkamp. Toen ze ’s morgens het raampje van haar kamer nabij Braşov opende, doemden meteen de contouren van de Karpaten op. Het panorama zou haar nooit meer loslaten en veertien jaar later rolde bij de prestigieuze uitgeverij Cicerone haar eerste Roemeense bergwandelgids van de persen. Het relaas van een zelfverklaarde ‘roamaniac’.

Ondanks zijn klinkende naam Amsterdam-Parijs heeft de GR 12 geen unieke levenswandel. In Nederland deelt hij identieke genen met het Floris V-pad en in Frankrijk leidt hij regelmatig een dubbelleven met andere GR-zusjes. Enkel in België krijgt de GR 12 een volwaardig eigen tracé.

Wie is toch die weinig gekende, naburige provincie? Onbekend is onbemind, maar GRP 123, de Ronde van West-Henegouwen, wordt mijn gids. Ik ontdek een streek van stille waters, heksen en dino’s, industriële archeologie en warme mensen. René Magritte en Hercule Poirot zijn er geboren en de treinen rijden stipt!

Traditioneel kijken we telkens weer uit naar onze jaarlijkse herfsttrekking. Dit keer hebben we gekozen voor twee Nationale Parken in Montenegro, Durmitor en Biogradska Gora. Het weerbericht oogt goed: een hele week droog en zonnig. Wat moet een hiker meer hebben, zo dachten we…

Ter gelegenheid van haar 25-jarig bestaan en het heilige Jacobusjaar 2010 ontwikkelde het Vlaamse Compostelagenootschap vier nieuwe pelgrimswegen door België. Christina Bloem verkende de Via Monastica.

Rutger van den Hoofdakker ontdekte de ‘wild beauty’ van de Montenegrijnse bergen.

George Nelis wandelde een nieuwe etappe in zijn ‘Tour des Trappistes’ en verkende meteen de vernieuwde GR 16.

Francis Verlack verdeelde de grote lus door Henegouwen in elf etappes en ging op stap.

GR 129 roept associaties op met de magische GR 5. In mini-uitgave dan. Het vertrek is even pannenkoekvlak, maar de Alpenbergen zijn ingedrukt tot Ardennenheuvels en het doel is niet de Riviera maar de Semois. Vandaag Dwars door Belgie deel 2: van Ronse naar Dinant.

Het Rilamassief ligt in het grootste natuurpark van Bulgarije en is het dak van de Balkan. Er zijn tal van prachtige winterroutes, maar kennis van lawines is vereist en goed materiaal is onontbeerlijk.

Het Sentier pédestre de l’Ourthe et de Néblon is een vrij onbekend langeafstandswandelpad in de provincie Luik. De route heeft een lusvorm, je kan dus overal starten. Wij deden dat bij Tilff in de Ourthevallei.

De Oostkantons charmeren de wandelaar het hele jaar door. Aan toeristische troeven geen gebrek, in deze uithoek van ons land. We ontdekken ze op het ritme van Vivaldi’s seizoenen: in een winterse mist, met het voorjaar in ons hoofd en onder een stralende zomerzon.

De bloedige Bosnische burgeroorlog mag dan wel zeventien jaar geleden beëindigd zijn, zomaar door het platteland of in de bergen gaan stappen is nog steeds gevaarlijk. Want her en der liggen nog landmijnen. Toch besloten we op wintertrekking te gaan.

Turkije is een land met een eeuwenoude geschiedenis en dus ook met eeuwenoude paden. Niet toevallig was het een historica die in 1999 de Lycian Way lanceerde als eerste langeafstandspad voor wandelaars. Nieuwe cultuurroutes volgden en vorige lente trok ik vijf weken langs het St Paul Trail. Niet om het geloof te verkondigen, maar om ver weg van het massatoerisme te genieten van natuur en cultuur.

Veertig jaar lang behoorde het Boheemse Woud tot het spergebied tussen Oost en West. Dorpen werden ontruimd en afgebroken. Vandaag herleeft dit niemandsland als Nationaal Park Šumava. Het middelgebergte is in de winter een witte oase van rust, een ideale plek voor een sneeuwwandeltocht.

Op de heetste zomerdag van 2013, vrijdag 2 augustus, vertrek ik ‘s morgens vroeg in Alsemberg voor mijn zesde stapdag. Het moet iets na vijven zijn wanneer ik druipend van het zweet neerplof op het terras van Relais du Marquis in Ittres. “Dag Yves, hoe gaat het?”, klinkt het naast me. Heb ik waanbeelden door de hitte? Neen,het is Kenny. Hij heeft mijn tweets gevolgd. Hij wist dat ik zou passeren en wou me verrassen…

Op de grens van Georgië en Rusland ligt de Hoge Kaukasus, een prachtig berggebied waar al eeuwenlang om gestreden wordt. Langs ruïnes van forten en verdedigingstorens trekken we twaalf dagen lang richting de voet van de Kazbeg, een vijfduizender.

De Karpaten stonden al lang op ons verlanglijstje. Deze weinig gekende bergstreek, uitgesmeerd over zeven Oost-Europese landen, omvat onder meer het grootste Europese oerbos buiten Rusland en herbergt meer dan de helft van de Europese beren en wolven. Maar hoe lang nog?

Na avontuurlijke solotrektochten langs twee Turkse langeafstandspaden, de Lycian Way en het Saint Paul Trail, besluit ik te gaan 'slenteren' in het geologische wonder Cappadocïe, het 'Land van de mooie paarden'.

Ondanks de prachtige berglandschappen blijven de Dinarische Alpen een vrij onbekend gebied. Daar willen Kenan Muftic en Tim Clancy verandering in brengen. Geïnspireerd door de Via Alpina creëerden ze de Via Dinarica, een route van Slovenië tot Albanië. Voor ons de perfecte leidraad om in 12 stapdagen een aantal bergmassieven in Bosnië en Montenegro aan elkaar te ritsen.

Op de Via Egnatia loop je in de voetsporen van Romeinse, Byzantijnse en Ottomaanse soldaten. Van kruisvaarders, predikers, pelgrims, bandieten, kunstenaars, handelaars en boeren. Van enorme karavanen beladen met huiden, wijn, hout, graan en zwavel. En vooral: door de rijke Balkancultuur van vandaag.