Artikeldatabank

Lang geleden, in 2005, schreef ik een boek over mijn drieweekse tocht op het Catalaanse traject van de belangrijkste GR van het Iberisch schiereiland: de GR 1. Omdat hij over zijn hele lengte – 1250 km van de Middellandse Zee tot aan de grens met Asturië – langs kleine dorpjes en stadjes vol middeleeuwse geschiedenis loopt, verdient hij zijn bijnaam ‘Sendero historico’. Tijd voor een nieuwe portie geschiedenis.

Het is half februari en toch lijkt het alsof de lente in het land is. Enkele dagen geleden konden we nog de schaatsen aanbinden, nu is het weer tijd voor de wandelschoenen. Ideaal voor een treinstapper!

Op een boogscheut van België start één van Duitslands topwandelpaden, de Eifelsteig. Halsoverkop vertrok ik vorige zomer met de trein naar Aken. Misschien zat corona er voor iets tussen, maar door de groeiende wandelkoorts had ik veel meer drukte verwacht. Behalve in en rond de toeristische trekpleisters Monschau en Trier bleef het rustig op het pad. Niet dat ik daar rouwig om was, zo kon ik nog meer van de stilte genieten.

Van jongs af stapte Jelle in de voetsporen van zijn vader door alle uithoeken van Limburg. Op die manier kreeg hij de liefde voor de natuur en voor het wandelen mee. Lange tijd koos hij voor luswandelingen, pas recent kwam daar GR bij. Zijn eerste uitdaging werd de GR 5A en na de eerste etappe was hij meteen verkocht.

Lang voor de operatie vaccinatie volop in gang zou schieten had ik mijn spuitje al gehad. De formule was eenvoudig: GR 128 + GR 126. In gewone mensentaal: een wandeling van thuis in Gent naar Brussel. Een heerlijke symfonie met talloze verhaallijnen langsheen stadspleinen, bossen en glibberige dijken.

Het noorden van de Streek-GR Hageland ligt in een overgangsgebied. Kijk je noordwaarts, dan zie je de Kempen liggen. Draai je zuidwaarts, dan ontdek je het glooiende Hageland. Wij knopen onze wandelschoenen voor een tweedaagse tussen Sint-Pieters-Rode en Scherpenheuvel, met een overnachting bij Hans en Jasmina in Rillaar.

Tijdens mijn dagelijkse wandelingen tussen Brussegem en Relegem kwam ik vaak markeringen van de GR 126 tegen. Maar waar begint die eigenlijk? En waar wandel je naartoe? Een beetje opzoekingswerk later was ik verkocht. Wat een fantastische tocht zou dat zijn: van thuis tot aan de Semois, langs een stukje Maas met zovele jeugdherinneringen.

Een tegenslag zie je best als een bocht in je parcours die leidt naar een mooiere route. Onze tegenslag: wegens de lockdown konden we niet gaan stappen in de Hoge Kaukasus in Georgië. Onze bonus: een onvergetelijke zesdaagse staptocht door het Franse Nationaal Park ‘Les Ecrins’.

Mijn GR-verhaal? We doen alles heel rustig. Over de GR 129 heb ik uiteindelijk zes jaar gedaan. In het begin vaak alleen, nadien in het gezelschap van Lada. Hetzelfde geldt voor de GR 125. En voor de GR 5A, de GR 128, de GR 12 en de GR 5 (in volgorde van meest voltooid naar pas begonnen). Afhankelijk van waar we zin in hebben, welk weer het wordt en hoeveel tijd we hebben, kiezen we voor een dagtocht of een tweedaagse. Vroeger meestal liftend, sinds Covid met het openbaar vervoer of met onze oldtimer caravan. Resultaat van zes jaar GR 129: 3000 landschapsfoto’s.

We zouden met de kinderen naar het Verre Oosten vliegen. Corona stak daar een stokje voor en zo trokken we voor drie weken naar de Franse Westkust, naar Bretagne. Het plan was te starten met een trektocht van één week op de GR 34. De twee volgende weken zouden we dan de rest van de streek verkennen vanuit huurhuisjes op twee verschillende plaatsen.

Over een lengte van 40 km vormt de Maas de grens tussen Nederland en België. Dertig jaar lang mocht de rivier gewoon haar gang gaan en zo ontstond - met een beetje hulp van de mens – het ongeëvenaarde RivierPark Maasvallei. Vol verbazing en bewondering doorkruisten we dit natuurgebied op de nieuwe langeafstandswandeling.

Onze slaapplek voor één nacht is een stokoude, maar helemaal opgeknapte hoeve in het centrum van Millen, vlak bij de taalgrens. Robert en Jana van hoevehotel De Zwarte Stok zijn al meer dan 25 jaar gewoon om wandelgasten te verwennen en GR-verhalen met hen uit te wisselen.

“Ik zit al op de trein naar Aarlen, ergens vooraan op het gelijkvloers”, whatsappt de een. “Oef, het is mij ook gelukt, ik zit in het midden maar onderaan”, antwoordt de tweede. “Top, ik ben in Brussel-Noord aan het wachten en zie jullie wel passeren”, schrijft de derde. Feilloze start van een dagje teambuilding van de drie dames van GR.

Het is een beetje verwarrend: Klausen is Chiusa, Bolzano is Bozen. Hier in Zuid-Tirol hebben alle steden een dubbele naam, een erfenis uit de Eerste Wereldoorlog toen de regio overging van Oostenrijkse in Italiaanse handen. Vandaag combineert de streek de schilderachtigheid van de Oostenrijkse Alpen met de uitstekende Italiaanse keuken.

In 1994 liep Cheryl Strayed de Pacific Crest Trail, een langeafstandspad van meer dan 4.000 km langs de westkust van Californië. Haar naam zegt je misschien niets, maar in 2014 mocht actrice Reese Witherspoon in haar spoor op pad, met als resultaat de film ‘Wild’ én bijna twee uur betoverende beelden. Het pad doorkruist 7 nationale parken en 25 nationale bossen. Je loopt er dagen aan een stuk door de natuur zonder enige vorm van menselijke beschaving. Overnachten kan enkel door te kamperen. Intussen zijn vele avonturiers Cheryl gevolgd, vooral ‘thru hikers’ die voor het hele traject vijf tot zes maanden uittrekken. Zelf krijg ik van mijn baas … vijf weken.

De Tijd-journalist Rik Van Puymbroeck wandelde een GR. Dat is niet zo bijzonder, er zijn wel meer mensen die dat tegenwoordig doen. Wat vele GR-wandelaars ook doen: hij pende een uitvoerig verslag bij mekaar. Maar in dat verslag spelen niet de landschappen, maar de mensen de hoofdrol. We mogen meedelven in de onuitputtelijke laag van zijn GR-beleving.