Artikeldatabank

Avant-gardemuziek, een sluikstort als een installatie van conceptuele kunst, graffitikunst op een oude fabrieksmuur. Hou je meer van een Engelse tuin of de woeste hoogten van een bergketen? Of wil je het allemaal samen? Je kan je onderweg ook afvragen wat er in de brooddoos van een mijnwerker zat.

Het is al 11u20 wanneer de auto’s op het eind- en beginpunt staan en we met volle moed kunnen beginnen aan deze fantastische tocht.

Wie houdt van wandelen en kunst moet in de Condroz zijn. Sentiers d’Art is een boeiende combinatie van een langeafstandspad met een aantal verrassende kunstwerken in het landschap.

Traditioneel kijken we telkens weer uit naar onze jaarlijkse herfsttrekking. Dit keer hebben we gekozen voor twee Nationale Parken in Montenegro, Durmitor en Biogradska Gora. Het weerbericht oogt goed: een hele week droog en zonnig. Wat moet een hiker meer hebben, zo dachten we…

Veel te vroeg wakker, want vandaag vertrek ik! Voor 3 dagen! Mijn eerste stappen op weg naar Compostela.

In de Naamse Condroz baant de schilderachtige Molignée zich een weg naar de Maas. Door haar vallei kan je railbiken of fietsen op een oude spoorlijn. GR 129 loopt rakelings langs Sosoye en Falaën, twee‘plus beaux villages de Wallonie’. Via twee bewegwijzerde dorpswandelingen maken we beide pareltjes van dichtbij mee, met GR 129 als koppelteken.

Als GR 57 al niet het populairste GR-pad van Wallonië is, dan toch zeker een van de meest belopen. Verdient het Ourthepad deze reputatie, of is die overroepen?

Ooit wandelden we van Hannuit naar Hoei de taalgrens over en riepen we uit dat we eindelijk in de Ardennen waren! Een kenner merkte toen droogjes op dat we nauwelijks aan de rand van de Condroz stonden, een streek die totaal anders is dan de Ardennen. In Vlaanderen verwar je het Hageland toch ook niet met Haspengouw, of de Polders met het Heuvelland?

Wie in Elzele de wandelschoenen aanbindt, maakt zich op voor een bewogen tocht door het pittoreske natuurpark van het Pays des Collines. Overal liggen immers heksen, reuzen en andere fabelwezens op de loer.

Eind september zien we ‘een venster’ in ons druk – nou ja – leven. Ik wil al lang gaan trekken langs wit-rode paden in eigen land. Liefst in een stukje ongerepte natuur, en dan kom je al snel uit in de diepe Ardennen. Om de ecologische voetafdruk te minimaliseren kiezen we voor een tocht van station naar station.

Tot vorig jaar kende Wallonië enkel wit-rode GR-paden, geen geel-rode Streek-GR’s. In maart 2017 kwam daar verandering in. Toen werd de eerste Waalse GRP (GR de Pays) aan de pers voorgesteld. Maar niet alleen de kleur van de bewegwijzering wijzigde, het traject werd grondig bijgespijkerd, zowel op het terrein als op papier.

Net zoals in Vlaanderen bestaat ook in Wallonië voor elke provincie een gids met eendaagse wandellussen langs GR-paden. Wat wij ‘Dagstappers’ noemen, zijn daar 'Randonnées en Boucle’. De RB’s zijn met grote zorg uitgestippeld door onze Waalse vrienden van GRSentiers.

GR 129 roept associaties op met de magische GR 5. In mini-uitgave dan. Het vertrek is even pannenkoekvlak, maar de Alpenbergen zijn ingedrukt tot Ardennenheuvels en het doel is niet de Riviera maar de Semois. Vandaag Dwars door Belgie deel 2: van Ronse naar Dinant.

Weinig mensen kennen GR 125, een grote luswandeling in het gebied ‘tussen Samber en Maas’. In vijf dagen stappen we van Walcourt naar Anseremme en doorkruisen een prachtige streek vol kleine, onbekende dorpen. Net wat ons aanspreekt…

Kajakvaren en wandelen is steeds een leuke combinatie. En als je in het zuiden van België de meanders van de Semois volgt, doe je dit bovendien in één van de meest ongerepte stukjes natuur van België.

Viroinval is een gemeente in de provincie Namen die zich het geografische centrum van Europa mocht noemen toen de Europese Unie nog met 15 was. Maar bovenal is deze gevarieerde regio een prachtige streek voor de rustzoekende wandel- en fietsfanaat.

Na een pannenkoekvlakke start in het noordwesten slingert GR 129 zich ‘dwars door België’ naar het meest zuidoostelijke punt van het land. Vandaag het slotstuk in onze reeks over dit taalgrensoverschrijdend GR-pad.

In Jemelle is er nergens een GR-teken te bespeuren. En toch liggen de Ardennen er in al hun wandelglorie binnen voetbereik. Een tocht op de flanken van de Lommevallei is niet aanbevolen voor wie steile hellingen en een tripel geen goede combinatie vindt.

Als langeafstandswandelaar was ik een laatbloeier. Mijn kinderen waren op dat ogenblik al oud genoeg om mee op stap te gaan met de rugzak. Maar nu, als grootouder met kleinkinderen van zes of zeven, dat is toch een ander paar mouwen.

Als wandelgebied stelt Waals-Brabant zelden teleur. We spoorden naar Waver en kwamen op amper 35 km van Brussel terecht in een golvend lappendeken van bossen en weidse landbouwplateaus.

Niet ver weg en verrassend mooi strekt de Condroz zich uit over de provincies Namen en Luik. Het is een glooiend landschap met uitgestrekte velden en weiden, kastelen en vierkantshoeven, piepkleine dorpjes met huizen in kalksteen en af en toe een bosje. De beste manier om de streek te verkennen is via de vernieuwde GR 575/576.

Het gebrom van de auto die ons aan de abdijgebouwen van Val-Dieu heeft afgezet, verdwijnt achter de bocht. Het is een kille en nog grijze ochtend in juni. We staan op het beginpunt van de Chemin des Echaliers, klaar voor een tweedaagse tocht door het land van Herve en de vallei van de Vesder.

Turkije is een land met een eeuwenoude geschiedenis en dus ook met eeuwenoude paden. Niet toevallig was het een historica die in 1999 de Lycian Way lanceerde als eerste langeafstandspad voor wandelaars. Nieuwe cultuurroutes volgden en vorige lente trok ik vijf weken langs het St Paul Trail. Niet om het geloof te verkondigen, maar om ver weg van het massatoerisme te genieten van natuur en cultuur.