Artikeldatabank

Zo’n 25 jaar geleden zijn we onze traditie gestart: een driedaagse kampeerwandeltocht, mijn dochter en ik. We kampeerden in Luxemburg, zij was toen 7 jaar. Tot mijn grote plezier gaan we nog steeds af en toe voor een weekje samen op pad. In de herfst is het gebied ten noorden van Nice enkele keren onze bestemming geweest. Eind oktober en begin november spatten de herfstkleuren van het landschap en is het weer nog vaak heel aangenaam. De tent blijft dan thuis en we lopen dagtochten vanuit een vaste standplaats.

Na 10 jaar wandelen zijn alle GR-paden boven 200 km de revue gepasseerd. Maar niet getreurd, als we een aantal kortere routes aan mekaar knopen, dan zijn we weer voor een hele tijd zoet. Zo gezegd, zo gedaan.

Barbara en Leo hebben de GR 56 Tour de l’Ubaye gewandeld. Niet samen, maar elk met hun eigen partner en ook op een verschillend tijdstip. Het enthousiasme van Leo overtuigde Barbara om de schitterende tocht door de vallei van de Ubaye te maken, verscholen tussen het Parc des Ecrins en het Parc du Mercantour. En dan komt het moment om samen herinneringen op te halen en om duizendmaal te zeggen “hoe schoon het daar wel is”.

Mijn GR-verhaal? We doen alles heel rustig. Over de GR 129 heb ik uiteindelijk zes jaar gedaan. In het begin vaak alleen, nadien in het gezelschap van Lada. Hetzelfde geldt voor de GR 125. En voor de GR 5A, de GR 128, de GR 12 en de GR 5 (in volgorde van meest voltooid naar pas begonnen). Afhankelijk van waar we zin in hebben, welk weer het wordt en hoeveel tijd we hebben, kiezen we voor een dagtocht of een tweedaagse. Vroeger meestal liftend, sinds Covid met het openbaar vervoer of met onze oldtimer caravan. Resultaat van zes jaar GR 129: 3000 landschapsfoto’s.

Met de rugzak doorkruist Arnout Hauben te voet en met een tent eigen land. Samen met zijn twee vrienden trekt Arnout langs de GR 129, de langste GR-route van het land. De reis start in Brugge, de moeder aller Vlaamse steden, en eindigt in de oudste stad van Wallonië, Aarlen bij de grens met Luxemburg.

Zeg ‘Henegouwen’, en nogal wat Vlamingen denken aan het grauwe Charleroi, aan verpaupering en werkloosheid. Maar trek met GRP 123 het noorden van de provincie rond, en je krijgt een heel ander beeld. Ja, je passeert lege fabrieken en roestende kranen, maar je wandelt ook door uitgestrekte bossen, door de lieflijke heuvels van het Pays des Collines, door mooie stadjes als Doornik en Lessines, en door dorpen die trots vasthouden aan hun tradities.

Een man gedreven door zijn wandelpassie. Voor op Jean-Marie Maquet begon het in zijn scoutstijd, en 45 jaar later, diep in de pensioenleeftijd, blijft hij nog altijd even enthousiast de Waalse paden verkennen.

Het is al 11u20 wanneer de auto’s op het eind- en beginpunt staan en we met volle moed kunnen beginnen aan deze fantastische tocht.

Niemand in de Lage Landen die de Pyreneeën beter kent dan Ton Joosten. Al bijna een kwarteeuw doorkruist deze Nederlander de bergketen. Meestal te voet en alleen, gewapend met tent, rugzak en fotocamera. In 1997 verscheen zijn eerste wandelgids. Later volgden er nog zes. En tussendoor bracht hij een fotoboek uit met de toepasselijke titel ‘Mijn Pyreneeën’.

Geen berg in de zuidwestelijke Italiaanse Alpen die meer tot de verbeelding spreekt dan de Monviso. De Romeinen hadden er al een naam voor – Mons Vesulus – en dachten dat het de hoogste berg van de Alpen was. Niet verwonderlijk, want met zijn 3841 meter steekt de Monviso hoog boven de omliggende bergen uit.

Pampers behoren doorgaans niet tot de standaarduitrusting van de doorsnee bergwandelaar. Voor Nick Meynen en Fany Crevecoeur was dat wél het geval. Amper drie maanden na de geboorte van hun dochtertje Flora, vatten zij de doorsteek van de Pyreneeën aan. Tijdens vier vakanties stapten zij zo’n 1.000 kilometer, van Hendaye in Frans Baskenland tot aan de Middellandse Zee. Nick verwerkte hun belevenissen in een bijwijlen tragikomisch boek, met enkele (wandel)filosofische zijpaadjes.

De hoogste bergen van Slovakije en Noorwegen stonden al op ons wandelpalmares. Afgelopen zomer mikten we op een nieuw pinnetje op ons hoedje: de Zugspitze, het dak van Duitsland.

Niet ver weg en verrassend mooi strekt de Condroz zich uit over de provincies Namen en Luik. Het is een glooiend landschap met uitgestrekte velden en weiden, kastelen en vierkantshoeven, piepkleine dorpjes met huizen in kalksteen en af en toe een bosje. De beste manier om de streek te verkennen is via de vernieuwde GR 575/576.

Voor zijn eerste ‘buitenlandse’ reis ging kersvers Vlaams Minister-President Bourgeois eind september op de koffie bij zijn al even kersverse collega in …Eupen. Enkele weken eerder haalde ook Op Weg de banden aan met onze Duitstalige vrienden van de Oostkantons. Om de woorden van Horst te gebruiken: “Willkommen im Wanderparadies Ostbelgien”.

Aan elk GR-verhaal komt een einde, zelfs aan een heel GR-netwerk. Als wandelaar wordt je dan overspoeld door tegenstrijdige gevoelens, het post-GR-trauma. Maar zelfs wanneer de laatste bladzijde van de recentste topogids is omgeslagen, kan je altijd uitkijken naar een nieuw pad of een vernieuwde gids.