Artikeldatabank

Omdat een deel van onze familie er woont, waren we al vaker in Zuid-Afrika. Afgelopen zomer trokken we er met drie generaties naartoe – twee grootouders, vier kinderen en drie kleinkinderen – om het Pondo Trail te wandelen, een vierdaagse tocht langs de Wildkust in de Oostkaap.

Op 1 januari 2025 fusioneren Tongeren en Borgloon tot één gemeente. Een economisch-politieke kwestie. Maar historisch en toeristisch verbindt deze fusie het Romeinse Tongeren met het middeleeuwse Graafschap Loon, en ook wandelen tussen beide steden biedt tal van mogelijkheden.

Midden in het Oude Land van Loon, de huidige provincie Limburg, ligt de voormalige abdij van Herkenrode. De rijke koordames van deze abdij bezaten uitgestrekte landerijen verspreid over de hele provincie. Eén van de mooiste gebieden die bewaard bleven, ligt op 3 km van de abdij. Een aaneengesloten gebied van bossen, velden en weides, rijk aan fauna en flora: de Herkenrodebossen.

Een treinstapper van meer dan twintig kilometer zonder pretpark onderweg? Paden vol zand maar geen strand? Zo’n onderneming kan ik aan twee tienermeiden niet verkopen. Maar een wijnton redt mijn project.

Tussen Ieper en Poperinge is de herinnering aan het strijdtoneel van de Groote Oorlog alom aanwezig. Is dit dan wel de ideale omgeving voor een eenzame wandelaar, bij wie net vandaag diep vanbinnen ook op leven en dood wordt gestreden?

Ik krijg een tip van een kennis die weet dat we vaak gaan wandelen. Ze stuurt me foto’s door van een wandeling in de buurt van Mons, meer bepaald de ‘Marais d’Harchies’. Mijn interesse is meteen gewekt. Misschien kan ik in die streek een ‘coronawandeling’ voor GR-West-Vlaanderen uitstippelen. Ik ga aan de slag.

In 2021 stootte ik me twee keer aan dezelfde steen. Twee keer plande ik een week vakantie en telkens het zover was, kon ik door een hevige coronapiek amper een kant uit. De toevallige vondst van een wandelgids in een boekenwinkel bracht redding. Zo werden de Streek-GR Dijleland en later ook de Streek-GR Hageland hoogtepunten in mijn coronajaar.

In 1929 publiceerde de ANWB – de Nederlandse toeristenbond – een boekje met een wandeling van Nijmegen naar het dorpje Plasmolen en terug. Bijna een eeuw later bracht ‘wandelboswachter’ Ellen Luijks deze route weer tot leven. Ondanks de toegenomen verstedelijking kon ze 85% van het traject reconstrueren. Dat levert een afwisselende, verrassend heuvelachtige tocht van 53 km op.

Op zoek naar blogs voor de rubriek Onderweg botste ik op ambulare.nl. Het Latijnse woord voor ‘wandelen’ miste zijn effect niet. “‘Effe Henrie bellen”, dacht ik. We ontmoetten elkaar net vóór de jaarwisseling in Hulst aan het busstation. Henrie wandelde het Grenslandpad, dat hier overlapt met de GR 122 die op mijn menu stond. We wandelden 10 km samen richting Koewacht. Op een grijze dag met motregen, maar dat kon de pret niet drukken.

Met opa op trekking gaan was altijd een avontuur. Jarenlang was hij berggids en leidde hij ons op tot ware stappers. Voor zijn 80ste verjaardag vonden wij dat het aan ons was om hem nog een keer door de bergen te loodsen. 5 kleinkinderen en 1 opa, 8 dagen en 111 km, hoog in Slovenië.

Nadat modder en sneeuw de eerste vier etappes van onze tocht door de Vlaamse Ardennen bemoeilijkten én opfleurden, voltooien we de lus door beekvalleien, bossen, weilanden en kouters in een landschap dat evolueert van spierwit naar frisgroen.

“Er valt nog zoveel te ontdekken richting de Semois”, zo eindigde het relaas van mijn solodriedaagse tussen Namen en Dinant (Op Weg, 2021 3). Zo gezegd zo gedaan, het vervolg kwam er in de vroege zomer: een volgende etappe op de GR 126, ditmaal tussen Dinant en Gendron, tevens een Waalse treinstapper.

We bekijken de Schelde eens van Waalse kant. Na een ommetje langs een heuse ‘berg’, komen we aan in zo niet de oudste, dan toch een van de boeiendste kunststeden van het land: Doornik.

De vorig jaar verschenen Franstalige topogids ‘L’Amblève par les GR’ bevat behalve trajecten van GR 56, GR 14 en GR 571 ook tien lustochten die aansluiten op de hoofdroute. Allemaal samen meer dan inspiratie genoeg om in de Oostkantons mijn eigen rondje Amblève en Warche te gaan stappen.

In het NatuurWandelPark delux, de jongste wandeltelg van de Eifel, proefden we drie dagen van de Duits-Luxemburgse grensstreek. Met een snuifje België.

De Leie bracht Oost-Vlaanderen goud en roem en bepaalt mee het unieke uitzicht en de sfeer van de Gentse binnenstad. We kronkelen mee met de laatste 20 km van de rivier voor die zich oplost in de Schelde.

Met de Viroin als leidraad balanceren we op de rand van de Kalksteenribbel en de Ardennenbossen. We ontdekken één van de merkwaardigste natuurverschijnselen in ons landje, de Fondry des Chiens, en lopen door één van de mooiste dorpen van Wallonië.