Artikeldatabank

Wat in 2020 een zachte overgang van het beroepsleven naar het pensioen moest worden, ging uiteindelijk pas eind april 2022 van start: een fietsreis naar Rome. Op de ‘Santos onder de mountainbikes’, mijn Devinci Django, in combinatie met een Bob Ibex aanhanger stond ik 31 fietsdagen en 3 rustdagen later waar ik wou zijn.

Naar de Bodensee fietsen kan via de Rijnvallei en de waterval van Schaffhausen. Maar wie wat meer afwisseling wil, kan zich voortaan laten leiden door de Zwarte Woudenroute: via de Eifel, langs de Saar en door de Kromme Elzas en het Zwarte Woud. Zo kom je onderweg op plaatsen die je zelf nooit had gevonden.

Vier aanloopdagen op de Véloire en de EuroVelo 6 bleken een veelbelovend voorgerecht dat het beste deed vermoeden voor de hoofdschotel. Die was te copieus voor een dag-na-dagkroniek, dus volgt hier een eigenzinnig relaas van twee bedaagde fietsers die ruim twee weken volop genoten van de erg haalbare en uitstekend bewegwijzerde Loire à Vélo.

De titel kan niet duidelijker. Toch roept hij meteen vragen op. Waar ligt die bron? Hoe ver is dat van mijn woonplaats Zevergem? Google geeft me snel het antwoord: het plateau van Langres en meer bepaald het dorpje Pouilly-en-Bassigny ligt op 700 km van mijn voordeur, als ik de omweg via de Maasvallei volg. En die omweg is wat ik zoek.

Ons huwelijksfeest – twee coronajaren later dan gepland – was een succes en dus wat uitgelopen. Om 2u lagen we in bed. Rond 9u waren we weer op de been. Ontbijten, inpakken en … op de fiets. Eindbestemming: Bordeaux.

“Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren”, schreef Elsschot. “Onzin”, zeggen lezers van dit blad, “tussen droom en daad staat een beslissing: je doet het of je doet het niet”. Twee jaar geduld moesten we hebben, maar afgelopen zomer voegden we bij onze Rhônedroom een daad.

Omdat onze tocht door de Rocky Mountains naar veel meer smaakte, gingen wij voor de coronazomer op zoek naar lange mountainbikeroutes dichterbij. Een nieuwe naam trok onze aandacht: La Grande Traversée du Massif Central, zo’n 1400 km door de Morvan, de Auvergne en de Cévennes.

Vandaag is de doorsteek van de Middellandse Zee naar de Atlantische Oceaan een comfortabele bezigheid, maar in 2000 was het geen lachertje om het Canal du Midi op de voet te volgen. Hobbels, bobbels en boomwortels waren ons deel en ook langs het Garonnekanaal was het vaak mountainbiken. Maar de drang om ‘het water’ te volgen liet ons nooit los.

Het is al jaren onze droom om een wereldreis te maken. We delen als koppel dezelfde passie en nieuwsgierigheid. We willen de wereld ontdekken, mensen leren kennen, op avontuur gaan en uren buiten spenderen in de mooiste landschappen. Daarom zijn we een aantal jaar geleden begonnen spaarcentjes aan de kant te zetten om die droom werkelijkheid te laten worden.

In de eerste aflevering (Op Weg 2020 6) fietsten we d’Artagnan achterna door ‘de Zuidelijke Nederlanden’, waar hij aan zijn einde kwam. Vandaag trekken we door Zuidwest-Frankrijk, meer bepaald door de oude provincie Gascogne, de geboortestreek van de vierde musketier, over de lieflijk glooiende heuvels tussen de grote rivieren Dordogne, Lot, Garonne en hun bijrivieren.

Dankzij corona befietsten wij vanuit ons kot het verbazend boeiende Waasland. Doel: hoofd, lijf en leden gezond houden. Die buurtverkenningen smeken zonder twijfel om herhaling, maar ook het ‘nog wat verder’ lonkte. Honger naar een verboden vrucht? Zin om de ‘topvorm’ na de zowat 2500 coronakilometers te valoriseren? Hoe het ook zij, de snel schrijdende exit in juni kon ons wel bekoren om even te proeven van het nabije buitenland.

Onze fietsreizen gingen al vaker richting Frankrijk, maar telkens proberen we nieuwe regio’s te ontdekken. Vorige zomer was dat niet anders. In de Cévennes deed de afwisseling tussen ‘gorges’ en ruwe hoogvlaktes ons meermaals naar adem happen, figuurlijk omwille van de schoonheid, maar ook letterlijk door de grote hoogteverschillen. De Katharenroute trakteerde ons dan weer op indrukwekkende burchten en schitterende vergezichten tot ver in de wonderlijke Pyreneeën.

Mede door een aantal warme herinneringen aan wandeltochten door de Pyreneeën leek het onvermijdelijk dat ik tijdens een van mijn lange fietstochten door Europa ook Spanje zou aandoen. Een aantal vooroordelen hielden mij echter lang tegen. Tot een speciale ontmoeting de doorslag gaf.

Op vakantie met de fiets, zonder strak plan, daar houden wij van! Na een geslaagde ‘try-out’ in Friesland maakten we vorige zomer onze tocht wat langer: van het Zwitserse Bazel naar Carnoulès, ons stukje hemel op aarde in Frankrijk. ‘We’ dat zijn Joppe (9), Eppo (4), Pippa (2), Wim en ik

Omdat de wind langs de Franse westkust overwegend uit het zuidwesten blaast, verkozen we via de Vélodyssée en Bretagne noordwaarts te fietsen en terug te keren via Normandië en de Vélo Francette. Een goede keuze, zo bleek.

Alleen onderweg op de fiets, het is een idee waar ik stilletjes naartoe gegroeid ben. Het fietsen zelf was geen drempel, ik heb drie fietsen en niet enkel omdat ik ze mooi vind om naar te kijken. Maar alleen op reis, ik die graag in groep ga trekken in de bergen?

Wat heeft een fietser op een strand te zoeken? Moet die niet de groene heuvels intrekken en langs kronkelende rivieren op zoek gaan naar stille kasteelparken of romaanse kerkjes? Je kan beide vakantievormen ook verzoenen. Private Ryan, monsieur Hulot en Jeanne-Marie Say zorgen voor de inspiratie.

2018 is net begonnen. Goede voornemens heb ik meestal niet, maar er wordt er één in mijn schoot geworpen. Oscar en ik zijn al maanden bezig met het plannen van een gezinssabbatical met onze kinderen. We richten ons al een tijd op Australië per camper. Maar ineens krijg ik buikpijn van het idee dat we met zijn vieren de hele wereld overvliegen (met een hoop CO2-uitstoot en een jetlag), terwijl Europa aan onze voeten ligt. En als we toch zo’n fijne nieuwe elektrische bakfiets hebben, kunnen we daarmee ook wel naar Zuid-Europa fietsen, toch?

Kinderdromen waarmaken, daarover gaat reizen heel vaak. En voor ons was de reis langs de Groene Weg naar de Middellandse Zee zo’n droom: thuis vertrekken op twee wielen en trappen tot we met diezelfde tweewielen aan het strand van Saintes-Marie-de-la-Mer staan.

De strijd met te veel hemelwater spoelt de beleving van de tocht een beetje weg. Geen zomeravonden op terrassen met lampions en musette-muziek. De zonovergoten landschappen uit de fietsgids zien we onderweg nauwelijks. Maar dat is een kans voor een ander soort tochtbeleving.