Artikeldatabank

ijn mooiste jeugdherinneringen spelen zich af bij mijn Waalse oma ‘Maman Kiki’ (Walen zijn dol op gekke bijnamen). Als alleenstaande jonge weduwe sleurde ze ons mee op lange wandeltochten. Picknicken deden we op een gammele tafel in de boomgaard en ’s avonds hielden we met een stok gerookt spek boven het vuur en gooiden we aardappels in de assen. Het is dat geluk dat ik veel later opnieuw zocht, eerst op GR-routes, later op de fiets, dolend door het landschap. Fietsen in Wallonië is altijd een belevenis. Niet voor niets rijdt bijna iedereen er met een mountainbike, al dan niet elektrisch. Want al is Wallonië een heuse inhaalbeweging aan het maken op vlak van fietsinfrastructuur, toch wacht er bij haast elke tocht een stukje modder of een grindpad dat nog niet is afgewerkt. Maar laat dat net de charme zijn van fietsen in Wallonië. Plus het feit dat mensen je overal groeten. Ik voel me er altijd welkom.

Het ging een beetje als volgt: wij, een energiek gezin met drie lagereschoolkinderen, zagen na een Sloveens avontuur een nieuw berghuttentochtje wel zitten. Wij droomden zelfs van een langere periode Zuidoost-Europese bergen. Tot plots een pandemie de wereld in haar greep kreeg en we beseften dat we een plan B moesten verzinnen.

De tijd voor een gezinsvakantie was dit jaar beperkt. We kozen voor een intensieve,sportieve vakantie: 852 km fietsen langs de grenzen van Vlaanderen. Pure familytime.

Tot zover de vurige wens van de achtjarige Mil, de jongste van het gezin Smaers uit Geel. Na wat aarzeling zetten ook zijn twee jaar oudere zus Lien én zijn ouders Rob en Griet zich achter zijn voornemen. Het zou hun eerste meerdaagse fietstocht worden. In de zomerhitte van augustus 2018 vertrokken zij richting kust. We waren erg benieuwd naar de ervaringen op hun maidentrip.

Twee jaar geleden vroeg mijn opa om met mij een stukje van de Vlaanderen Fietsroute te fietsen. Hij wou eens op avontuur gaan met zijn oudste kleinkind. Ik vond het wel een beetje spannend. Ik wist niet waar we gingen slapen of hoeveel kilometer we moesten rijden. Maar dan was de dag aangebroken.

2018 is net begonnen. Goede voornemens heb ik meestal niet, maar er wordt er één in mijn schoot geworpen. Oscar en ik zijn al maanden bezig met het plannen van een gezinssabbatical met onze kinderen. We richten ons al een tijd op Australië per camper. Maar ineens krijg ik buikpijn van het idee dat we met zijn vieren de hele wereld overvliegen (met een hoop CO2-uitstoot en een jetlag), terwijl Europa aan onze voeten ligt. En als we toch zo’n fijne nieuwe elektrische bakfiets hebben, kunnen we daarmee ook wel naar Zuid-Europa fietsen, toch?

Toen we vier jaar geleden in het hete Zuid-Frankrijk kampeerden, dachten we nog dat het aan de locatie lag. Vorige zomer in Toscane bleek het echt wel aan de auto te liggen. In Italië was het besluit al gevallen, zeker toen we een koppel fietsreizigers zagen arriveren op de camping. Wij waren zo verschrikkelijk jaloers! En de kinderen ook! Onze volgende zomervakantie moest en zou een fietsvakantie worden!