Artikeldatabank

Op zoek naar een korte trektocht dichtbij en toch ver weg van de bewoonde wereld? Dan ben je in het Hertogenwald op de juiste plek. Op stafkaart stippelde ik een traject van 75 km uit, inclusief twee overnachtingen op een bivakzone. De route begint en eindigt in Eupen en is een aanrader voor elk seizoen, ook in de winter.

Een aanrader voor iedereen die een beetje getraind is. De GTA of Grande Traversée des Ardennes is een echte wandelklassieker. Het pad door de centrale Ardennen van La Roche tot Bouillon verbindt de mooie valleien van de Ourthe, de Lesse, de Lhomme en de Semois, allemaal zijrivieren van de Maas.

Na een tocht langs de verlaten invasiestranden van Normandië in 2019 treden mijn broer en ik opnieuw in de sporen van de ‘101st Airborne Easy Company‘, dit keer in de regio rond Bastogne, en in gezelschap van onze zus. Met trajecten van de GR 14, GR 15, GR 57, GR 151 en een stukje Eisleck trail puzzelen we onze wandellus in elkaar.

Lente 2020. Het land is op slot. Het West-Vlaams beton ben ik meer dan beu. Waar is de uitgang? Samen met goeie vrienden besluiten we de GRP 571 uit te testen. Van Gouvy naar Aywaille. "Tsjoolen" zoals vroeger met tent, vuurtje en slaapzak doen we niet meer. Dus moeten we op zoek naar onderdak.

Al ooit gehoord van Labuissière? Of Landelies? Het kostte enkele tongbrekers voor ik beide dorpsnamen kon uitspreken, laat staan onthouden. Telkens ik wilde uitleggen waar ik op daguitstap ging, had ik een spiekbriefje nodig. En dat was geleden van de middelbare school (oeps, sorry juf).

Tijdens mijn dagelijkse wandelingen tussen Brussegem en Relegem kwam ik vaak markeringen van de GR 126 tegen. Maar waar begint die eigenlijk? En waar wandel je naartoe? Een beetje opzoekingswerk later was ik verkocht. Wat een fantastische tocht zou dat zijn: van thuis tot aan de Semois, langs een stukje Maas met zovele jeugdherinneringen.

Mijn GR-verhaal? We doen alles heel rustig. Over de GR 129 heb ik uiteindelijk zes jaar gedaan. In het begin vaak alleen, nadien in het gezelschap van Lada. Hetzelfde geldt voor de GR 125. En voor de GR 5A, de GR 128, de GR 12 en de GR 5 (in volgorde van meest voltooid naar pas begonnen). Afhankelijk van waar we zin in hebben, welk weer het wordt en hoeveel tijd we hebben, kiezen we voor een dagtocht of een tweedaagse. Vroeger meestal liftend, sinds Covid met het openbaar vervoer of met onze oldtimer caravan. Resultaat van zes jaar GR 129: 3000 landschapsfoto’s.

“Ik zit al op de trein naar Aarlen, ergens vooraan op het gelijkvloers”, whatsappt de een. “Oef, het is mij ook gelukt, ik zit in het midden maar onderaan”, antwoordt de tweede. “Top, ik ben in Brussel-Noord aan het wachten en zie jullie wel passeren”, schrijft de derde. Feilloze start van een dagje teambuilding van de drie dames van GR.

Aan de blootgelegde bron van de Semois kijkt een oud Romeins beeld me aan. Zichzelf lavend aan het water wacht hij geduldig af welke richting ik kies. Linksaf start de populaire GR 16 die de loop van de Semois volgt, rechtdoor de minder belopen GR 15 richting Monschau. Ik beloof voor de GR 16 op een later moment terug te komen, geef de versteende Romein een knipoog en vertrek rechtdoor.

Tussen Ronse en Bergen, ingeklemd tussen de Vlaamse Ardennen en de Borinage, bevindt zich een verborgen parel. Een vakantieparadijs, nog niet platgetreden door hordes toeristen, door de eeuwen heen gevormd voor de wandelaar die de eenzaamheid opzoekt. Ik wandelde door het noordelijke deel, Le Pays des Colinnes, van Ronse tot Ath via de GR 129.

Echte Ardense bossen met imposante uitzichten, dat is wat de brochure ons beloofd heeft. We kiezen twee wandelingen van 10 kilometer, vertrekkende aan het kerkje van Saint-Jacques. De Promenade des Anes zoekt de hoogtes, bossen en beekjes op richting zuidwesten. De Promenade des Hottlis trekt naar het noordoosten, naar uitzichten op de vallei van de Salm en Trois-Ponts.

De eerste keer dat ik met mijn twee kleinzoons op stap ging, was reuze meegevallen. Dus smeedden we nieuwe plannen. Ons opzet: verblijven in een jeugdherberg en enkele dagen stappen langs GR-paden. Tweede voorwaarde: we moesten makkelijk ter plaatse raken met het openbaar vervoer. We namen een kaart van de Ardennen en kozen we voor GR5 en GR56. Onze uitvalsbasis zou de jeugdherberg van Sankt-Vith worden. Voor de uitwerking deden we een beroep op de topografi sche kaart nr 56 (Vielsalm) en de Topogids Cantons De L’Est GR 56.

Start van deze wandellus is het vroegere treinstationnetje van Aubel.

Na de provincies Luik, Namen en Luxemburg was het de beurt aan de provincie Henegouwen. Bij onze Waalse collega’s van GR-Sentiers verscheen de volledig nieuwe topogids `Randonnées en boucle. dans la province de Hainaut – 15 randos découvertes’.

Ter gelegenheid van haar 25-jarig bestaan en het heilige Jacobusjaar 2010 ontwikkelde het Vlaamse Compostelagenootschap vier nieuwe pelgrimswegen door België. Christina Bloem verkende de Via Monastica.

George Nelis wandelde een nieuwe etappe in zijn ‘Tour des Trappistes’ en verkende meteen de vernieuwde GR 16.

Wandelen in de sneeuw, het kon vorige winter ook in België. Gilbert Bastiaensen verkende de GR 563.

Niet ver weg en verrassend mooi strekt de Condroz zich uit over de provincies Namen en Luik. Het is een glooiend landschap met uitgestrekte velden en weiden, kastelen en vierkantshoeven, piepkleine dorpjes met huizen in kalksteen en af en toe een bosje. De beste manier om de streek te verkennen is via de vernieuwde GR 575/576.

Het gebrom van de auto die ons aan de abdijgebouwen van Val-Dieu heeft afgezet, verdwijnt achter de bocht. Het is een kille en nog grijze ochtend in juni. We staan op het beginpunt van de Chemin des Echaliers, klaar voor een tweedaagse tocht door het land van Herve en de vallei van de Vesder.

Iets ten zuidwesten van Charleroi verkennen we een deel van de Sambervallei om dan door te steken naar de vallei van de Eau D’Heure. Dit is een heerlijke, soms wat pittige natuurwandeling, doorspekt met een flinke scheut cultuur. Voor elk wat wils.

Met Luik sluiten we onze lange treinreis door de 10 Belgische provincies af. Overal vonden we twee of meer stations langs een GR- traject. Er waren makkelijke en moeilijke tochten bij, en overal viel wel wat nieuws te ontdekken. Kortom, trein en GR, het is een praktische, milieu- en portemonneevriendelijke combinatie. Als hekkensluiter kiezen we voor een prachtig maar soms ook kuitenbijtend stukje GR 573 door de vallei van de Vesder. Aan stations hier geen gebrek.

Op de heetste zomerdag van 2013, vrijdag 2 augustus, vertrek ik ‘s morgens vroeg in Alsemberg voor mijn zesde stapdag. Het moet iets na vijven zijn wanneer ik druipend van het zweet neerplof op het terras van Relais du Marquis in Ittres. “Dag Yves, hoe gaat het?”, klinkt het naast me. Heb ik waanbeelden door de hitte? Neen,het is Kenny. Hij heeft mijn tweets gevolgd. Hij wist dat ik zou passeren en wou me verrassen…

Uit nostalgie keek ik ernaar uit om nog eens in de buurt van het meer van Robertville te gaan wandelen. Een mooie streek waar ik jaren terug als Chirojongen in de Warche speelde. Dit keer is het aan Louis, onze zoon van 13 maanden, om in het water te spelen.

Met ruim 400 hoogtemeters moet deze tocht zowat de langste en hoogste klim zijn die in ons land te vinden is. Klaar voor een daglange zenbeleving temidden water, bossen en veengrassen?

Voor zijn eerste ‘buitenlandse’ reis ging kersvers Vlaams Minister-President Bourgeois eind september op de koffie bij zijn al even kersverse collega in …Eupen. Enkele weken eerder haalde ook Op Weg de banden aan met onze Duitstalige vrienden van de Oostkantons. Om de woorden van Horst te gebruiken: “Willkommen im Wanderparadies Ostbelgien”.

We bekijken de Schelde eens van Waalse kant. Na een ommetje langs een heuse ‘berg’, komen we aan in zo niet de oudste, dan toch een van de boeiendste kunststeden van het land: Doornik.

De vorig jaar verschenen Franstalige topogids ‘L’Amblève par les GR’ bevat behalve trajecten van GR 56, GR 14 en GR 571 ook tien lustochten die aansluiten op de hoofdroute. Allemaal samen meer dan inspiratie genoeg om in de Oostkantons mijn eigen rondje Amblève en Warche te gaan stappen.

Met de Viroin als leidraad balanceren we op de rand van de Kalksteenribbel en de Ardennenbossen. We ontdekken één van de merkwaardigste natuurverschijnselen in ons landje, de Fondry des Chiens, en lopen door één van de mooiste dorpen van Wallonië.

Acht jaar geleden kreeg ik de fameuze ‘krak’ in mijn rug die mijn leven grondig zou veranderen. Na jaren van kinesitherapie, chiropraxie en pijnklinieken werd ik tweemaal geopereerd. Daar lag ik dan, als jonge dertiger met twee kinderen, telkens weken aan mijn bed gekluisterd. Vervolgens mocht ik opnieuw beginnen bewegen, zonder mijn rug teveel te belasten. Het is daar dat mijn wandelverhaal begint.