Artikeldatabank

Vanop de Grote Markt in Brussel naar Tokio fietsen: dat is exact wat Manon Brulard en Dries Van Ransbeeck deden! Op 11 maanden tijd peddelden de oprichters van Welcome To My Garden 13.500 kilometer door 21 landen. In haar film Women Don’t Cycle vat Manon hun avontuur prachtig samen én onderzoekt ze wat het betekent om als vrouw te fietsen in verschillende delen van de wereld.

Eens in de modus van het rondtrekken over ‘lange afstand’ komt van het één altijd het ander. Een tandem in Finland leidt naar een stalen ros in Hongkong, een baby in Kopenhagen naar een team van vijf in de Beierse Alpen. Charlotte Vandenberghe kan er het één en het ander over vertellen.

“Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren”, schreef Elsschot. “Onzin”, zeggen lezers van dit blad, “tussen droom en daad staat een beslissing: je doet het of je doet het niet”. Twee jaar geduld moesten we hebben, maar afgelopen zomer voegden we bij onze Rhônedroom een daad.

Tijdens ons rondje Beieren van vorig jaar raakten we zo onder de indruk van het meest zuidelijke gedeelte, de regio Opper-Beieren, dat we zo snel mogelijk wilden terugkeren. Een zomer later is het al zover. Ditmaal zonder kinderen, waardoor heuvels of nijdige hellingen ons niet hoeven af te schrikken.

Op vakantie met de fiets, zonder strak plan, daar houden wij van! Na een geslaagde ‘try-out’ in Friesland maakten we vorige zomer onze tocht wat langer: van het Zwitserse Bazel naar Carnoulès, ons stukje hemel op aarde in Frankrijk. ‘We’ dat zijn Joppe (9), Eppo (4), Pippa (2), Wim en ik

Na een autorit van 900 km kamperen we vlak onder Duitslands hoogste berg. Overal waar we kijken zien we nog meer hoge bergen. Ik voel een mengeling van goesting en vertwijfeling. Is dit wel een goed idee? Gaan de kinderen dat wel kunnen? En ik, ga ik dat wel kunnen? Maar jongens toch, wat een wild idee is dit!

2-8-3-9-2. Neen, geen geheime code, wel een lus op het Zwitserse nationale fietsroutenetwerk. Langs Rijn en Aare, van noord naar zuid, om te eindigen met de meren. Zo omschrijven we in één zin vier Velolandroutes die het oostelijk deel van Zwitserland omsluiten.

Voor mijn generatie lagen Centraal- en Oost-Europa lang verscholen achter een IJzeren Gordijn. Met slechts een vluchtige stop in Ljubljana en recenter twee korte tripjes naar Boedapest en Tsjechië bleef er nog heel veel over om te ontdekken. Verhalen over grotendeels ontbrekende fietsinfrastructuur en roekeloos rijgedrag van automobilisten konden me niet tegenhouden.

Waarom zou een mens – laat staan een gezin met fietskarren – door Zwitserland gaan fietsen? Voor de landschappen natuurlijk, maar ook voor het goed bewegwijzerde fietsnetwerk. En voor de combinatiemogelijkheden met het openbaar vervoer, dat uitstekend voorzien is op transport van fietsen.

Hou je van klimmen? Dan is Corsica ideaal om de nodige cols aan je palmares toe te voegen. We doorkruisten het eiland in juni 2012 van noord naar zuid. Een fietsreis boordevol hoogtepunten, letterlijk én figuurlijk.

Om professionele redenen bezocht ik enkele keren het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Ik kon niet kiezen tussen liefde en haat en besloot terug te gaan. Voor een lange ontdekkingstocht per fiets. Wie weet zou ik dan meer begrijpen van het land.

Een doorgang tussen twee heuvels is in Oostenrijk een ‘Gatter’, tussen twee bergtoppen een ‘Pass’. Op onze fietstocht van Tongeren naar Rome moeten we de Alpen over en dat doen we in de voetsporen van Romeinse legioenen, over één gatter en drie passen.

Na een isolement van 40 jaar militaire dictatuur trekt Myanmar (het voormalige Birma) de kaart van het toerisme en opent het schoorvoetend z’n grenzen. Elk nieuw land dwingt tot gewenning. Weg van de begane paden is het asfalt herschapen tot een stenig, zanderig parcours. Mannen dragen er de rok, terwijl vrouwen en meisjes zich onderscheiden door opvallende make-up. Ook aan gastvrijheid ontbreekt het niet. Vanuit alle kanten weerklinkt de spontane begroeting ‘mingalaba, farang!’, ‘welkom, blanke buitenlander!’.

Vier maanden, dat was de tijd die we hadden om er met ons 2,5 jarig zoontje op uit te trekken. Dat het op de fiets zou zijn, stond snel vast. Maar waar? Onze bucketlist was lang, maar de ene bestemming zou de grootouders al wat meer slapeloze nachten bezorgen dan de andere. We schrapten de écht avontuurlijke landen van de lijst: geen inentingen of malariapillen, geen onverstaanbare talen, geen ontvlambare regio, … Wat dacht je van Nieuw-Zeeland of Noord-Amerika? Hoe minder lang vliegen met een kleine dreumes, hoe liever. Noord-Amerika dus.