Artikeldatabank

Negen jaar geleden fietsten Kathleen Verhelst en Paul Zuidgeest vanuit hun woonplaats naar Singapore. Deze ervaring leidde tot de uitgave van ‘Getaande huid’ (Op Weg, 2017 5) en ‘Oostwaarts’, twee reisboeken die vele lezers konden bekoren. Gebeten door nieuwsgierigheid en een onverzadigbare honger naar het buitenleven stappen ze in 2019 opnieuw op de fiets. Deze keer lonkt Afrika.

Om professionele redenen bezocht ik enkele keren het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Ik kon niet kiezen tussen liefde en haat en besloot terug te gaan. Voor een lange ontdekkingstocht per fiets. Wie weet zou ik dan meer begrijpen van het land.

We zijn voor het eerst in Marokko. De maand april blijkt het uitgelezen moment voor een veertiendaagse fietstocht met Marrakech als begin- en eindpunt. Het aantal keer dat we muntthee of Whiskey Berbère dronken is al lang niet meer op een hand te tellen. Fietsen in Marokko betekent fietsen over en door de Atlas en door dorre woestijngebieden. Maar van zodra er wat water is, wordt het droge berglandschap ingekleurd door groene oases. Al na dag 1 hadden we het gevoel dat Marokko een prachtig land is om in te fietsen, een mening die we niet meer herzien hebben.

Vier maanden, dat was de tijd die we hadden om er met ons 2,5 jarig zoontje op uit te trekken. Dat het op de fiets zou zijn, stond snel vast. Maar waar? Onze bucketlist was lang, maar de ene bestemming zou de grootouders al wat meer slapeloze nachten bezorgen dan de andere. We schrapten de écht avontuurlijke landen van de lijst: geen inentingen of malariapillen, geen onverstaanbare talen, geen ontvlambare regio, … Wat dacht je van Nieuw-Zeeland of Noord-Amerika? Hoe minder lang vliegen met een kleine dreumes, hoe liever. Noord-Amerika dus.

Nadat we twee jaar geleden voor het eerst in Marokko fietsten, wisten we al dat het niet bij één keer zou blijven.