Artikeldatabank

In een rotvaart zoeft de hogesnelheidstrein mij van Tanger naar Marrakesh. De bus brengt me rustig verder tot Agadir, waar ik mijn kameraden uit België ontmoet. Samen trekken we vijf dagen door de Anti-Atlas, het zuiden van het Atlasgebergte.

Wisselvallig weer is de normaalste zaak van de wereld op de Lofoten, een eilandengroep voor de Noorse kust. Maar zelfs het vriendelijke oude dametje dat het enige winkeltje/cafeetje in Å openhoudt, klaagt steen en been: “Zoveel regende het nog nooit.”

De GR 54 omcirkelt het bergmassief de Écrins in de Franse Alpen. Begin september laten wij ons er charmeren door de hoge pieken, marmotten en gemzen. We leren ook dat hongerige Britten niet bijten, maar steekvliegjes wel.

Het is best vreemd, zo’n driehoekig plateau dat 50 m boven de rest van Vlaanderen uitsteekt. Waarom zijn de Hoge Kempen eigenlijk zo hoog? De verklaring zit hem in de opmerkelijke geologische geschiedenis van deze prachtige wandelstreek. En die begint bij de ijstijden …

Alan Graham had een droom: een pelgrimstocht uitstippelen om zijn patroonheilige te eren. Vele prospecties en vergaderingen later staan ook wij in het kleine maar leuke stadje Armagh aan de start van zijn en onze persoonlijke bedevaart.

De nieuwe topogids van de GR 120 Littoral des Hauts-de-France lag in de boekenkast en alle huisgenoten waren op kamp of op reis. Meer had ik niet nodig voor een korte wandelvakantie dicht bij huis. Op vier dagen tijd wandelde ik van De Panne naar Calais door het land van de Ch’tis (de bewoners van Hauts-de-France), waar Franse filmsterren zich thuis voelen en je hier en daar nog een woordje Nederlands hoort.

Onze eerste wandelervaring in Engeland kon haast niet mooier zijn: op de Cotswold Way loop je bijna continue op onverharde paden door een wondermooi landschap.

Jaren geleden kampeerden we met onze (toen nog jonge) kinderen in Bech. We genoten er van mooie wandelingen in de valleien met talrijke bruggetjes en rotsen. Tijdens de herfstvakantie wilden we er opnieuw naartoe, dus stippelde onze zoon een driedaagse tocht uit.

Besneeuwde toppen, ontelbare bergmeertjes en -rivieren, dennenbossen en weiden, uitgesleten gletsjerwanden en ruige granietterreinen. Dit alles biedt de Carros de Foc, een indrukwekkende luswandeling door het gekende nationale park Aigüestortes I Estany de Sant Maurici.

In 1988 trok ik drie weken rond door Bosnië-Herzegovina. Ik bezocht er prachtige steden zoals Sarajevo en Bihać, zwierf door het platteland en plande een trektocht naar het bergmeer Boračko. Door de hitte en het gebrek aan een goede kaart bereikte ik het meer toen niet, maar de streek bleef nazinderen in mijn geheugen. Toen ik jaren later over de Via Dinarica las – een wandelpad dat heel Bosnië doorkruist – brak het wandelvirus weer uit en plande ik een zesdaagse tocht.

Omdat Finland onze blinde vlek was in Scandinavië en we een lange vakantiezomer hadden, laadden we al ons kampeermateriaal in de wagen en reden naar Travemünde in Duitsland. Een ferry bracht ons naar Helsinki en een nachttrein naar Rovaniemi. Nog 250 km noordelijker wachtte Hetta, het startpunt van onze trektocht.

In de paasvakantie trokken we met ons gezin naar Andros, het meest noordelijke eiland van de Griekse Cycladenarchipel. Met een oppervlakte van 385 km² is het niet alleen een van de grootste, maar ook een van de meest groene eilanden. Het is moeilijk om niet in superlatieven te spreken over ons wandelavontuur. De prachtige paden, de ongerepte natuur, de indrukwekkende uitzichten over de kustlijn, de verborgen valleien, de vredige stilte, de verscheidenheid aan landschappen, de uitbundige vegetatie, de idyllische dorpjes, de gastvrije bevolking: het eiland maakt zijn belofte van ‘wandelparadijs’ helemaal waar.

Veel wandelaars kwamen we niet tegen in het Parco Naturale Orsiera Rocciavrè en in de berghutten waren we meestal de enige gasten. Als je van eenzame bergwandelingen houdt, is het natuurpark een ideale bestemming. Behalve op zondag.

De Loirevallei moeten we de lezers van Op Weg niet voorstellen, maar de Loir – zonder e – doet waarschijnlijk minder belletjes rinkelen. Deze zijrivier van de Sarthe mondt uiteindelijk wel uit in de Loire, maar heeft een heel eigen karakter. Boomgaarden, bossen en kleinschalige wijngaarden typeren deze streek, die in 2019 een eigen ‘GR de Pays’ kreeg.

Een toonbeeld voor de streek en een volwaardige wandeltegenhanger voor de Vennbahn, dat is de ambitie van de toeristische dienst van Oost-België met de kersverse Venntrilogie. Van de groene weiden en heuvels van het noorden over de ongerepte Venen tot de bergkammen en riviervalleien van het zuiden, met dit langeafstandspad ontdek je inderdaad in één tocht drie verschillende landschappen.

Jaren geleden wandelde ik met een groep vrienden de Hexenstieg. Onder hen een bevriend koppel uit Hannover, waarmee ik contact hield. Vorig jaar maakten we het voornemen om nog eens samen op stap te gaan concreet. Onze keuze viel op de meer dan 100 jaar oude Hermannsweg.

Alles begon in 2005 met het avontuurlijke idee om de Kilimanjaro te beklimmen. Sindsdien is een meerdaagse tocht ‘met de moaten’ een jaarlijkse traditie. Voor aflevering 17, vier dagen Schluchtensteig, zijn we acht man sterk.

Begin september, aan het einde van de extreem warme en droge zomer van 2022, trokken we naar de Zwitserse Jura voor een tocht op de Regionale Wandelroute 95 ‘Au fil du Doubs’. We ontdekten schitterende landschappen, maar moesten ook constateren dat de luimen van moeder natuur heel grillig kunnen zijn.

Toegegeven, alpiene toestanden zal je niet aantreffen in ‘La Suisse Normande’, een streek ten zuiden van Caen. Maar de grillige rotsformaties langs de Orne vormen wel een pittoresk en uitdagend wandeldecor. De Streek-GR die er de mooiste plekjes aan elkaar rijgt, werd eind 2022 zelfs uitgeroepen tot ‘meest geliefde GR van Frankrijk’.

Elk jaar trekken Jan en ik voor enkele dagen op stap door het zuiden van het land. Wat begon met één overnachting in Onnezies is intussen uitgebreid tot een vijfdaagse. Afgelopen najaar stond de GR 17 op het programma, een verkenning van de Lesse en de Lomme.

Op Tinos, een Cycladeneiland in de Egeïsche Zee, kreeg het begrip wind voor ons een nieuwe dimensie. Ooit een glas water van tafel zien geblazen worden? Je zonnebril van je neus voelen vliegen? Alles goed vasthouden is de boodschap, maar in de hete Griekse zomer maakt deze meltemi het wandelen ook net aangenamer.