Artikeldatabank

De tijd voor een gezinsvakantie was dit jaar beperkt. We kozen voor een intensieve,sportieve vakantie: 852 km fietsen langs de grenzen van Vlaanderen. Pure familytime.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In acht afleveringen kan je zijn fietservaringen meevolgen. Aflevering 1 brengt ons naar een verdwaalde Henegouwse grensgemeente.

Een jaar geleden gaf mijn schoonvader te kennen dat hij heel graag de Vennbahn wilde fietsen. Als kranige tachtiger is hij het toonbeeld van een sterke man met twee uitstekende fietsbenen. Een jaar later is zijn fietsdroom uitgekomen.

Tot zover de vurige wens van de achtjarige Mil, de jongste van het gezin Smaers uit Geel. Na wat aarzeling zetten ook zijn twee jaar oudere zus Lien én zijn ouders Rob en Griet zich achter zijn voornemen. Het zou hun eerste meerdaagse fietstocht worden. In de zomerhitte van augustus 2018 vertrokken zij richting kust. We waren erg benieuwd naar de ervaringen op hun maidentrip.

Het lijkt er tegenwoordig op dat de pensioentijd moet beginnen met een overgangsritueel, een tocht, roadtrip, pelgrimage of katharsismoment. Liefst lang en graag ver. Naar Compostela of zoiets. Ik doe mee. Niet ver: geen tijd en geen conditie. Niet lang: wegens huiselijke engagementen en restjes van een uitrafelende loopbaan. Bestemming? We zien wel. De zinvolheid zit in het op weg zijn, niet in de bestemming.

Nabij de grens met het Groothertogdom Luxemburg liggen drie opgewaardeerde spoorbermen zo dicht in mekaars buurt dat je ze aan elkaar kunt rijgen tot een fietslus van twee of drie dagen. Het langste RAVeLtraject tussen Gouvy en Bastogne stond al lang op mijn verlanglijst, maar ook het fietspad langs de Wiltz en een stukje Vennbahn zijn fietssmaakmakers.

Twee jaar geleden vroeg mijn opa om met mij een stukje van de Vlaanderen Fietsroute te fietsen. Hij wou eens op avontuur gaan met zijn oudste kleinkind. Ik vond het wel een beetje spannend. Ik wist niet waar we gingen slapen of hoeveel kilometer we moesten rijden. Maar dan was de dag aangebroken.

In vorig nummer van Op Weg las je het relaas van onze tocht van de triomfboog in het Brusselse Jubelpark naar zijn Berlijnse dubbelganger, de Brandenburger Tor. Voor onze terugtocht kiezen we een meer noordelijke route.

2018 is net begonnen. Goede voornemens heb ik meestal niet, maar er wordt er één in mijn schoot geworpen. Oscar en ik zijn al maanden bezig met het plannen van een gezinssabbatical met onze kinderen. We richten ons al een tijd op Australië per camper. Maar ineens krijg ik buikpijn van het idee dat we met zijn vieren de hele wereld overvliegen (met een hoop CO2-uitstoot en een jetlag), terwijl Europa aan onze voeten ligt. En als we toch zo’n fijne nieuwe elektrische bakfiets hebben, kunnen we daarmee ook wel naar Zuid-Europa fietsen, toch?

Zoals haar naam doet vermoeden was Eau d’Heure een riviertje dat na een regenbui van een uur buiten haar oevers trad. In de jaren 70 van vorige eeuw werd daarom een stuwdam gebouwd en ontstond het grootste merengebied van België.

Een West-Vlaams fietskoppel dat op een Limburgse boerderij om water gaat bedelen en twee Nederlandse opa’s die in een twijfelaar bekomen van 120 km Vlaamse kasseien en heuvels. Zon, wind, regen en kuitenbijters maken van de Vlaanderen Fietsroute vaak geen lachertje. Maar af en toe een portie Vlaamse lol moet kunnen natuurlijk. Met een gloednieuwe gids hopen we alvast meer liefhebbers van een sportief avontuur aan de startlijn te krijgen.

Tussen Maastricht en Kessenich toont de Grens-Maas zich als een slome, ondiepe rivier, onbevaarbaar voor vrachtschepen. Een gedroomd gebied voor de pleziervaart maar ook voor oeverfietsers.

Vincent Van Gogh kennen we allemaal als kunstenaar, maar weet je ook dat hij twee jaar als predikant in de Borinage heeft gewoond? Naar aanleiding van Mons 2015 en 125 jaar Van Gogh wordt dit vergeten stukje geschiedenis nieuw leven ingeblazen, ook met een fietsroute.

Maak je graag een lange fietsreis over rustige paden door het groen? In het buitenland, maar toch ook niet te ver weg, zodat je geen ingewikkelde constructies nodig hebt om je fiets aan de start te krijgen? Eén oplossing: de Groene Valleienroute. Een ‘klassieker’ die zijn waarde al vele malen bewezen heeft.

In mei 2015 zijn de laatste wegwijzers van het fietsknooppuntennetwerk ‘La Botte du Hainaut’ op hun plaats gezet. In dit smalste stuk van Henegouwen vormen twee spoorwegpaden de ruggengraat van 350 km genummerde fietswegen. In twee dagtochten testten we het netwerk uit en zagen we dat het goed zit, ook omdat de hoogteverschillen meevallen.

Het valt me altijd weer op hoeveel Dries zich nog herinnert van de reizen die hij als kind maakte. Veel meer dan ik. De reden? Zijn ouders kozen er voor om zonder auto door het leven te gaan en er jaarlijks met drie kinderen met de fiets op uit te trekken. Fietsen en kamperen maakt een reis veel intenser, daar ben ik intussen ook van overtuigd. En als het dertig jaar geleden zonder fietskar kon, dan moet het nu ook lukken. Daarom zetten we die traditie verder, ook nu onze dochter Limme er bij gekomen is.

Vorige Op Weg eindigden we met de degustatie van een frisse La Ramenée. Daarmee zaten we op dag 10 van onze abdijtocht nog maar aan abdij(bier) nummer zeven. Zestien te gaan. Tijd om een paar tandjes bij te steken.

Schier ligt op zo’n 300 m hoogte en kijkt neer op de lager gelegen Famenne; Eigenlijk is dit ‘plus beau village de Wallonie’ niet veel meer dan een lange straat met een kleine lus naar de kerk. Het telt amper 150 zielen maar is in de lente en zomer één grote bloemenweelde.

Een lus van 800 km doorheen de 5 provincies, dat is de Vlaanderen Fietsroute in een notendop. Maar wie 800 km wat ambitieus vindt, kan nu kiezen voor een thematocht van vier of vijf fietsdagen. Hapklaar uitgewerkt. Het enige wat je moet doen is vertrekken.

Boeken en fietsen, het is een combinatie die ik koester. Zoals drie literaire grootheden geboren in de Zuid-Westvlaamse klei herontdekken. De lus van 43 km verbindt het Lijsternest van Stijn Streuvels, het André Demedtshuis en het René De Clercqmuseum. Op en neer langs het literaire erfgoed, voorbij naam en faam uit de kunst(schilders)wereld en genietend van de mooie landschappen. Mijn rijwiel van Stijn Streuvels is wel het enige ‘fietsboek’ in mijn fietstas. Een minpuntje…

Met deze openingszin probeerde Tom Geerts tijdens zijn ‘verre reis in eigen land’ in contact te komen met zoveel mogelijk Walen. Vanuit zijn woonplaats Hove fietste hij immers 26 dagen kriskras door ons verste binnenland. Tijdens zijn rondrit van 1345 km leerde hij heel wat, zowel fietsend overdag als ’s avonds bij gastfamilies.

De vraag naar een lezing over langeafstandsfietsen in Wallonië bracht mij op een spoor. Nadat ik de Vennbahn en alle RandoVélo’s en RAVeL’s op een kaart had samengebracht, zag ik plots de mogelijkheid voor een grote lus. Mijn ‘Rondje Ardennen’ was geboren.

In het derde en laatste deel van onze abdijbierenroute gidsen we je door het Vlaamse land, op zoek naar de beste tripel en bruine. En wat zou Vlaanderen zijn zonder de koers? Op onze tocht over Vlaamse wegen zijn wielerhelden nooit veraf…

Met zijn verkeersvrij parcours en zijn bijna volledig vlak reliëf is deze tocht een echte plezierrit door ‘het land van de boomgaarden’.

Na eerdere fietsvakanties in Denemarken, Nederland en Duitsland namen we ons voor om in de zomer een grote tocht te maken richting Bremen. Op de oever van de Weser zouden we de Sprookjesroute volgen, langs stadjes en steden die het decor vormen voor de wondere wereld van de gebroeders Grimm.