Artikeldatabank

In de paasvakantie trokken we met ons gezin naar Andros, het meest noordelijke eiland van de Griekse Cycladenarchipel. Met een oppervlakte van 385 km² is het niet alleen een van de grootste, maar ook een van de meest groene eilanden. Het is moeilijk om niet in superlatieven te spreken over ons wandelavontuur. De prachtige paden, de ongerepte natuur, de indrukwekkende uitzichten over de kustlijn, de verborgen valleien, de vredige stilte, de verscheidenheid aan landschappen, de uitbundige vegetatie, de idyllische dorpjes, de gastvrije bevolking: het eiland maakt zijn belofte van ‘wandelparadijs’ helemaal waar.

Op Tinos, een Cycladeneiland in de Egeïsche Zee, kreeg het begrip wind voor ons een nieuwe dimensie. Ooit een glas water van tafel zien geblazen worden? Je zonnebril van je neus voelen vliegen? Alles goed vasthouden is de boodschap, maar in de hete Griekse zomer maakt deze meltemi het wandelen ook net aangenamer.

“Je hebt het op een halve dag gezien,” lezen we in de Griekse Island Hopping Guide uit 1998. “Eén kleine badplaats, een hoofdstad langs de andere kant van het eiland, die naam niet waard. En de bergen, die moeten nog ontdekt worden.” Vandaag zijn de bergen ontdekt, en vele oude paden opnieuw toegankelijk gemaakt door enthousiaste vrijwilligers van Andros Routes. Je kan er nu dagenlang wandelen in een weelderig landschap, soms verrassend groen. We vonden Andros zo boeiend dat we er na enkele maanden al terugkeerden.

Een verlaten strandje, een verborgen kreek. Een eeuwenoud byzantijns kerkje of een gastvrij klooster in een donkere kloof: elke wandeling op de Peloponnesos heeft wel een paar verrassingen in petto. In het voorjaar krijg je er besneeuwde bergtoppen en een zee van bloemen bovenop.

13 maanden om je dromen waar te maken, daar weten Steve Behaeghel en Katrijn Van Nieuwenhuyse wel raad mee. In de zomer van 2012 maakten ze een tocht van 1000 km door Lapland, Europa’s laatste wildernis. In het najaar liepen ze gedurende 3 maanden de Great Himalayan Trail in Nepal, om na de jaarwisseling terug te keren naar hun lievelingsplek Patagonië. Al die omzwervingen beëindigden ze in schoonheid in de Andes.

Op de Via Egnatia loop je in de voetsporen van Romeinse, Byzantijnse en Ottomaanse soldaten. Van kruisvaarders, predikers, pelgrims, bandieten, kunstenaars, handelaars en boeren. Van enorme karavanen beladen met huiden, wijn, hout, graan en zwavel. En vooral: door de rijke Balkancultuur van vandaag.