Artikeldatabank

Wisselvallig weer is de normaalste zaak van de wereld op de Lofoten, een eilandengroep voor de Noorse kust. Maar zelfs het vriendelijke oude dametje dat het enige winkeltje/cafeetje in Å openhoudt, klaagt steen en been: “Zoveel regende het nog nooit.”

De GR 54 omcirkelt het bergmassief de Écrins in de Franse Alpen. Begin september laten wij ons er charmeren door de hoge pieken, marmotten en gemzen. We leren ook dat hongerige Britten niet bijten, maar steekvliegjes wel.

Alan Graham had een droom: een pelgrimstocht uitstippelen om zijn patroonheilige te eren. Vele prospecties en vergaderingen later staan ook wij in het kleine maar leuke stadje Armagh aan de start van zijn en onze persoonlijke bedevaart.

Onze eerste wandelervaring in Engeland kon haast niet mooier zijn: op de Cotswold Way loop je bijna continue op onverharde paden door een wondermooi landschap.

Besneeuwde toppen, ontelbare bergmeertjes en -rivieren, dennenbossen en weiden, uitgesleten gletsjerwanden en ruige granietterreinen. Dit alles biedt de Carros de Foc, een indrukwekkende luswandeling door het gekende nationale park Aigüestortes I Estany de Sant Maurici.

Veel wandelaars kwamen we niet tegen in het Parco Naturale Orsiera Rocciavrè en in de berghutten waren we meestal de enige gasten. Als je van eenzame bergwandelingen houdt, is het natuurpark een ideale bestemming. Behalve op zondag.

Een toonbeeld voor de streek en een volwaardige wandeltegenhanger voor de Vennbahn, dat is de ambitie van de toeristische dienst van Oost-België met de kersverse Venntrilogie. Van de groene weiden en heuvels van het noorden over de ongerepte Venen tot de bergkammen en riviervalleien van het zuiden, met dit langeafstandspad ontdek je inderdaad in één tocht drie verschillende landschappen.

Jaren geleden wandelde ik met een groep vrienden de Hexenstieg. Onder hen een bevriend koppel uit Hannover, waarmee ik contact hield. Vorig jaar maakten we het voornemen om nog eens samen op stap te gaan concreet. Onze keuze viel op de meer dan 100 jaar oude Hermannsweg.

Op Tinos, een Cycladeneiland in de Egeïsche Zee, kreeg het begrip wind voor ons een nieuwe dimensie. Ooit een glas water van tafel zien geblazen worden? Je zonnebril van je neus voelen vliegen? Alles goed vasthouden is de boodschap, maar in de hete Griekse zomer maakt deze meltemi het wandelen ook net aangenamer.

Als je man zes jaar na datum je verjaardagscadeau aflevert, dan moet hij uit zijn pijp komen. Dat onder het cadeaulint een berghuttentocht zou zitten, was al lang geen surprise meer, maar het was wachten tot we onze kroost ergens konden onderbrengen. De bestemming kiezen was een fijn taakje voor een winteravond. Mijn reisorganisatietalent liet zijn oog vallen op de Tour des Combins, een lus rond de Grand Combin en zijn hoge buren.

In de Wunderkammer Residence in Deurle, met zicht op een bocht van de Leie, schrijf ik dit verslag vanonze Oostenrijkse huttentocht. Het ‘zwarte huis’ is een kunstwerk van Hans Op de Beeck en diende tot voor kort als schrijversresidentie, waarbij je door het grote panoramische raam als een vergezicht uit de renaissance uitkijkt op de meanderende Leie.

Waarom mijn volgende langeafstandswandeling niet starten aan mijn voordeur, dacht ik. In mijn gemeente Buggenhout maakt de GR 126 een vreemde bocht om het Geografisch Middelpunt van Vlaanderen aan te doen. Dus waarom niet. ‘Van het Middelpunt van Vlaanderen naar Maastricht’ klinkt tenslotte beter dan ‘Van mijn voordeur naar Maastricht’.

Voor corona trokken we er jaarlijks met een groepje op uit. Zo wandelden we in Duitsland de Hexenstieg, de Rheinsteig en de Schluchtensteig en genoten we van de prachtige kust van Cornwall in Engeland. In 2019 stelde één van de groepsleden voor om naar Ierland te trekken en de keuze viel op de Wicklow Way. Pas in mei 2022 konden we ons voornemen omzetten in daden.

Wij kennen elkaar al lang, sommigen van in de eerste kleuterklas. In een ver verleden trokken we op overlevingstochten met patrouilletent en shelter, maar intussen zijn onze stapvakanties iets luxuezer geworden. Voor onze dertigste jubileumtocht planden we zes dagen door het sprookjesachtige ‘Boheems Paradijs’, een gebied met prachtige bossen, indrukwekkende rotsformaties en ontelbare kastelen en burchten.

In 2021 stootte ik me twee keer aan dezelfde steen. Twee keer plande ik een week vakantie en telkens het zover was, kon ik door een hevige coronapiek amper een kant uit. De toevallige vondst van een wandelgids in een boekenwinkel bracht redding. Zo werden de Streek-GR Dijleland en later ook de Streek-GR Hageland hoogtepunten in mijn coronajaar.

In 2019 werd de GR 21, het kustpad van Normandië, door Franse wandelaars verkozen tot mooiste GR-route van het land. Dit leek wel iets voor ons: maximum een weekje weg midden de drukke werkagenda, niet te ver van huis en ’s avonds een zacht bed om in te slapen. Om het nog niet te hebben over onze liefde voor lekker eten en voor de zee.

“Waarom zou je in hémelsnaam alleen de bergen in willen?!” Niet meteen de aanmoediging waar ik op hoop, maar mijn mama heeft wel een punt. Waarom wil ik eigenlijk een groot deel van de GR 738 alleen wandelen? Ik mompel iets over de noodzaak om mijn comfortzone nog eens te verlaten, maar het is mijn angst om alleen te kamperen die ik echt in de ogen wil kijken.

Vanuit onze eerste auberge in Lochrist stappen we meteen de zomerse, Bretoense velden in. In de gloednieuwe Intermarché van Plougasvelin gaan we op zoek naar een lunchpakket en dan zijn we er helemaal klaar voor: de ruwe Bretoense kust, de zee en zes stapdagen op de GR 34.

De Aubrac is wellicht het best bewaarde wandelgeheim van Frankrijk, maar daar komt stilaan verandering in. De Chemin de Saint-Jacques trekt steeds vaker vanuit Le Puy en Velay een streep van al dan niet vrome bedevaarders door de hoogvlakte, en ook de Tour des Monts d’Aubrac ontsluit de streek. Ruim 200 km stapgenot, verdeeld over de GRP en de GR’s 6, 60 en 65.

Een aanrader voor iedereen die een beetje getraind is. De GTA of Grande Traversée des Ardennes is een echte wandelklassieker. Het pad door de centrale Ardennen van La Roche tot Bouillon verbindt de mooie valleien van de Ourthe, de Lesse, de Lhomme en de Semois, allemaal zijrivieren van de Maas.

Lente 2020. Het land is op slot. Het West-Vlaams beton ben ik meer dan beu. Waar is de uitgang? Samen met goeie vrienden besluiten we de GRP 571 uit te testen. Van Gouvy naar Aywaille. "Tsjoolen" zoals vroeger met tent, vuurtje en slaapzak doen we niet meer. Dus moeten we op zoek naar onderdak.

Een tegenslag zie je best als een bocht in je parcours die leidt naar een mooiere route. Onze tegenslag: wegens de lockdown konden we niet gaan stappen in de Hoge Kaukasus in Georgië. Onze bonus: een onvergetelijke zesdaagse staptocht door het Franse Nationaal Park ‘Les Ecrins’.

Het is een beetje verwarrend: Klausen is Chiusa, Bolzano is Bozen. Hier in Zuid-Tirol hebben alle steden een dubbele naam, een erfenis uit de Eerste Wereldoorlog toen de regio overging van Oostenrijkse in Italiaanse handen. Vandaag combineert de streek de schilderachtigheid van de Oostenrijkse Alpen met de uitstekende Italiaanse keuken.

Het is november en er valt natte sneeuw in de donkere straten van Moskou. Wij zitten warm en gezellig binnen in een klein, overvol restaurant. Obers lopen af en aan met steeds weer nieuwe schotels met de heerlijkste gerechten. De eigenaar vertelt ons trots dat hij Georgiër is. “Al het goede komt uit Georgië : de beste wijn, de beste keuken en vadertje Stalin.” Van die laatste zijn we niet overtuigd, maar de wijn en de keuken zijn inderdaad fantastisch. Op onze smartphone ontdekken we dat de Kaukasus voor een groot deel in Georgië ligt. We maken meteen plannen voor een wandelvakantie.

Herfst in de Moezelvallei. De druiven zijn geplukt, de wijngaarden kleuren geel en rood. Het toeristische seizoen zit er bijna op. Sommige horecazaken zijn al aan hun jaarlijkse verlof begonnen en in de meeste wijndorpjes is het heerlijk rustig. Om te wandelen is dit een ideale periode. Ik volgde enkele dagen de Moezelsteig van Ediger-Eller tot Treis-Karden, dal in, dal uit en genoot met volle teugen van de herfstkleuren en de vele vergezichten.

Ervaren trekkers zijn we niet, maar in 2017 stapten we zonder problemen negen etappes van de GR 20 in Corsica, naar verluidt de zwaarste van Europa. Dus voelden we ons klaar voor een volgend avontuur: de Cape Wrath Trail in de Schotse Hooglanden. Pas nadat we onze zinnen hierop gezet hadden, ontdekten we dat het om een ongemarkeerde route gaat door de meest verlaten en ruigste gebieden van Schotland. Vastberaden gingen we door met ons plan: een tocht van Glenfinnan naar Strathcarron in 7 à 9 dagen.

Ik geef je alvast drie goede redenen om te wandelen op Walcheren: 1) het schiereiland ligt dichterbij dan je denkt, 2) de gids was genomineerd als Wandelroute van het Jaar 2019 en 3) er is zoveel meer te zien dan Hollandse windmolens. Ik wandelde door havens en oude steden, langs watergangen en op bolwerken. Ik was te gast in natuurgebieden en op kasteeldomeinen, beklom dijken en hoge duinen en liep met mijn blote voeten in het zand. En wie wil, kan in Zoutelande passeren.

Het is zeven uur in de ochtend en nog donker als ik door de straten van de Spaanse stad Murcia richting het treinstation loop. Een compleet nieuw wandelavontuur staat op punt te beginnen. En dat op een bijzondere wandelroute.

“Je hebt het op een halve dag gezien,” lezen we in de Griekse Island Hopping Guide uit 1998. “Eén kleine badplaats, een hoofdstad langs de andere kant van het eiland, die naam niet waard. En de bergen, die moeten nog ontdekt worden.” Vandaag zijn de bergen ontdekt, en vele oude paden opnieuw toegankelijk gemaakt door enthousiaste vrijwilligers van Andros Routes. Je kan er nu dagenlang wandelen in een weelderig landschap, soms verrassend groen. We vonden Andros zo boeiend dat we er na enkele maanden al terugkeerden.

Ardense bossen, authentieke dorpjes, beekvalleitjes en overnachten in een B&B, dat waren de wensen. EscapArdenne Eisleck Trail was het antwoord. Een pittige trekking van 106 km van Kautenbach tot La Roche-en-Ardenne.

Tijdens een eerdere tocht over het Vlaamse deel van de GR 5 doorkruiste ik de Kempen tussen Brecht en Zoersel. Om de streek die bekend staat voor zijn lange, kaarsrechte zandpaden verder te ontdekken, besloot ik een stuk GR 565 Sniederspad en een stuk Streek-GR Kempen aan elkaar te knopen tot een zesdaagse tocht.

1378 kilometer lang was de voormalige Duits-Duitse grens. In 1989 werd het krankzinnige IJzeren Gordijn gesloopt en keken Oost en West elkaar terug in de ogen. Dertig jaar na de sloop wandelen wij de Werra Burgen Steig Hessen. De perfecte meerdaagse wandeltocht om te zoeken naar grenssporen van 30 jaar geleden.