Artikeldatabank

Nadat Cynthia, Louis (7 jaar) en ik enkele luswandelingen in het Hunsrück middelgebergte verkenden, gaan we op pad voor een microavontuur. Het doel is overnachten op een uitkijktoren. Zo gezegd zo gedaan, maar eerst moet er natuurlijk gewandeld worden.

Herfst in de Moezelvallei. De druiven zijn geplukt, de wijngaarden kleuren geel en rood. Het toeristische seizoen zit er bijna op. Sommige horecazaken zijn al aan hun jaarlijkse verlof begonnen en in de meeste wijndorpjes is het heerlijk rustig. Om te wandelen is dit een ideale periode. Ik volgde enkele dagen de Moezelsteig van Ediger-Eller tot Treis-Karden, dal in, dal uit en genoot met volle teugen van de herfstkleuren en de vele vergezichten.

Ervaren trekkers zijn we niet, maar in 2017 stapten we zonder problemen negen etappes van de GR 20 in Corsica, naar verluidt de zwaarste van Europa. Dus voelden we ons klaar voor een volgend avontuur: de Cape Wrath Trail in de Schotse Hooglanden. Pas nadat we onze zinnen hierop gezet hadden, ontdekten we dat het om een ongemarkeerde route gaat door de meest verlaten en ruigste gebieden van Schotland. Vastberaden gingen we door met ons plan: een tocht van Glenfinnan naar Strathcarron in 7 à 9 dagen.

Regen tikt op het raam van mijn hotelkamer en sloom kruip ik mijn bed uit. Door het bloemetjesgordijn zie ik het fleurige stadhuis van Marktredwitz. De rode contouren van het historische gebouw slagen er niet in om het immense grijs op te vrolijken. Het nog warme dekbed probeert me te verleiden tot een passieve dag. Zou ik hier een dag niksen, lekker lui in dit hotel droger weer afwachten? Een hete douche, drie koeken en twee koffies later, steekt mijn wandelpassie op. Neen, voor geen duizend regenbuien stel ik mijn start uit! Gewapend met poncho en regenbroek gooi ik mijn rugzak om. Guten Morgen Goldsteig!

Wie na het bekijken van de fictiereeks GR 5 zin heeft gekregen om zelf de wandelschoenen aan te binden, wordt op de website van de VRT doorverwezen naar de speciaal door Grote Routepaden opgerichte GR 5 helpdesk. Achter helpdeskgr5@groteroutepaden.be gaan enkele van onze meest gepassioneerde vrijwilligers schuil die hun GR5-avontuur al (deels) achter de rug hebben en je met plezier op weg zetten. Wij vroegen hoe zij zelf de reeks beleefd hebben.

1378 kilometer lang was de voormalige Duits-Duitse grens. In 1989 werd het krankzinnige IJzeren Gordijn gesloopt en keken Oost en West elkaar terug in de ogen. Dertig jaar na de sloop wandelen wij de Werra Burgen Steig Hessen. De perfecte meerdaagse wandeltocht om te zoeken naar grenssporen van 30 jaar geleden.

Even over de Rijn, voorbij Keulen, ligt het Bergisches Land. Een gebied dat wij vroeger vooral kenden voor zijn industrie, maar dat vandaag behalve industrieel erfgoed vooral heel wat wandelmoois te bieden heeft. Wij trotseerden de hittegolf van juni om van de twee langeafstandspaden die er ontwikkeld werden telkens twee etappes te verkennen.

Een trektocht over het Kanaal stond al langer op mijn verlanglijstje en mijn kameraad Jef had wel oor naar een kort, pittig avontuur. Nog zonder een heldere bestemming voor ogen boekten we vliegtickets naar Manchester. Uiteindelijk kozen we voor Snowdonia, met een specifieke uitdaging in gedachten: alle bergen van Wales hoger dan 3000 feet.

Voor hun villa's en badhuizen in de provinciehoofdstad Colonia Claudia Ara Agrippinensium (Keulen) wilden de Romeinen enkel het beste water. Daarom legden ze van bijna 100 km verderop in de Eifel een leidingnet aan. Wat er vandaag nog rest van dit ongelooflijk staaltje technisch vernuft, ontdekten we op de Römerkanal Wanderweg.

Na een nachtelijke boottocht en een gratis lift sta ik met veel verwachting aan het station van Ravenglass. Daar mis ik de eerste trein die me naar St-Bees zal brengen. De tweede trein is gecancelled en de derde heeft heel wat vertraging. Pas rond half 5 kan ik van start gaan voor misschien wel het populairste langeafstandspad van Engeland: de Coast to Coast, van de Ierse Zee in het westen naar de Noordzee in het oosten.

Oorlogen slaan wonden. Ook al was die oorlog koud en is die al lang gestreden. In het Duitse Harzgebergte tekenen littekens nog steeds het landschap. Van toen Oost en West elkaar het zonlicht niet gunden. Wie scherp kijkt en goed luistert vindt nog fascinerende sporen van deze Kalter Krieg.