Artikeldatabank

Door diverse LF-routes met klinkende namen als Zuiderzeeroute, Hanzeroute en Rijnfietsroute aan elkaar te rijgen, trappen we een lus rondom de Veluwe en doen we stedelijke parels als Utrecht, Amersfoort, Zwolle en Arnhem aan. Het wordt een sportieve vakantie met natuur, cultuur en gezellige rustplekjes.

In het vorige nummer van Op Weg vertelden Fran en Luc al uitgebreid over hun vier maanden lange fietsreis door Italië, op zoek naar de perfecte balans tussen natuur en cultuur. Omdat Zuid-Italië een minder voor de hand liggende fietsbestemming is, zoomen we nog even in op hun etappes door Sicilië, Calabrië, Basilicata, Apulië en Campanië.

Op mijn 60ste verjaardag had ik het aangekondigd: “Als ik 65 word, wil ik met jullie allemaal, groot en klein, naar de bergen. Kunnen jullie begin juli 2019 een weekje vrijhouden?” Iedereen zei volmondig ja. Het dromen kon beginnen.

Een tijdelijk mindere fietsconditie na een medische ingreep dwong me op zoek te gaan naar een fietsregio die niet al te veel inspanning zou vergen, maar mij toch de gelegenheid zou bieden om het fietsen te combineren met het fotograferen van mooie landschappen. De Waddeneilanden leken mij ideaal: zo plat als wat, makkelijk te fietsen zonder lange ritten en een overdaad aan mooie landschappen en natuur. Het lint van de Waddeneilanden vormt een weergaloos natuurgebied dat niet voor niets in 2009 tot UNESCO-werelderfgoed werd uitgeroepen. De ingrediënten voor het immer veranderende landschap van de Wadden zijn stranden en duinen, de zee met eb en vloed, zandplaten en stroomgeulen, polders en kwelders, dijken, terpen en wierden, een rijke flora en fauna en de alomtegenwoordige wind die wolken, water en zand voortstuwt.

Het was oorspronkelijk het idee om, eenmaal met pensioen, een jaar in Italië te gaan wonen om voluit cultuur te snuiven. Uiteindelijk werd het een fietsreis van vier maanden, op zoek naar een evenwicht tussen cultuur en natuur. “Achteraf hadden we het gevoel dat we in elke stad wel enkele dagen langer hadden kunnen blijven, maar we wilden telkens opnieuw die fiets op, naar een volgend hoogtepunt.”

Na meer dan 4500 Spaanse fietskilometers waren we toe aan een nieuwe bestemming. Die vonden we in Toscane en Umbrië. De stempel van kunst die de Medici er nalieten, vormde de rode draad doorheen onze twee weken lange tocht.

Na onze fietsreis in de Alpen willen we deze zomer graag zee. Ik vind prachtige plekjes in Engeland, Ierland of Schotland, maar de kinderen vragen uitdrukkelijk om niet te veel klimwerk. Tot mijn oog op de Buiten-Hebriden valt. We zijn allemaal meteen dolverliefd na het zien van de eerste plaatjes en bestellen nog diezelfde dag de kaart van de Hebridean Way.

Exact een jaar geleden lanceerde Grote Routepaden op de Fiets en Wandelbeurs de Grensroute, een gloednieuwe verkenning van het complete Belgisch-Nederlandse grensgebied. Met als extra pigment de talrijke reconstructies van de Dodendraad, een herinnering aan turbulente tijden tijdens WOI. Afgelopen zomer fietsten Nathalie en Hilde deze 540 km lange route en leerden zij hun eigen land beter kennen.

Vorige zomer fietsten we door het zuidwesten van Nederland. Deze keer staat ons stuur in zuidoostelijke richting. De weg is uitgestippeld, logies vastgelegd, de benen ingesmeerd. We gaan heel veel veerboten nodig hebben om de talrijke rivieren en kanalen over te steken en nemen alvast ook ons zwemgerief mee.

Nu de kinderen in hun tienerjaren komen, merken we dat ze makkelijker te motiveren zijn voor een fiets- dan een wandelvakantie. Vrouwlief stelde maar één voorwaarde: een vlak parcours. Dat vonden we in Flevoland, Nederlands jongste provincie: man-made land, dik vier meter onder het zeeniveau.

ZATERDAG 31 AUGUSTUS 1974. Op dag twaalf van onze fietsreis naar Schotland zijn we in het piepkleine Shap beland. De moed zinkt ons in onze natte schoenen. Jeans rechterpedaal is afgebroken. In geen velden of wegen is er een fietsenmaker te bespeuren en in alle richtingen zijn we door forse heuvels omgeven. Hier komen we nooit meer uit.

ZONDAG 15 SEPTEMBER 1974. Gerommel aan onze fietsen heeft ons gewekt. Maar nog voor we ons uit onze slaapzakken kunnen wurmen, priemt de krachtige lichtstraal van een zaklamp schaamteloos de tent in. Een autoritaire stem wil weten wie we zijn, waar we vandaan komen en wat onze plannen zijn. Deemoedig leggen we aan de politieman uit dat we van België zijn, Schotland doorkruist hebben en nu op weg naar huis zijn.

WOENSDAG 4 SEPTEMBER 1974. Dag 17 van onze fietsreis naar Schotland en de enige jeugdherberg op het eiland Skye blijkt volzet te zijn. Maar de jeugdherbergvader schudt een oplossing uit zijn mouw. Zijn assistent woont een congres bij in Edinburgh. Diens kamertje mogen we gebruiken. Een heel klein kamertje met een eenpersoonsbed is het, net groot genoeg om naast het bed de matras op de vloer te leggen en zo twee slaapplekken te creëren.

Ons Italiaans avontuur start al in België. Op de fiets gaat het naar Aken om daar de trein te nemen naar Keulen en vervolgens de nachttrein naar Innsbrück. Om 10 uur staan we op de Brennerpas klaar voor de afdaling naar Klausen, het stadje dat al enkele malen als uitvalbasis diende voor onze tochten door Zuid-Tirol.

Een reis per fiets naar Schotland is wat Jean en ik voor ogen hebben. Wales willen we bezoeken, Peak District, Lake District, de Schotse Highlands – helemaal tot in John o’ Groats nog wel. Enkele duizenden kilometers dus, met alle voorzieningen voor eten, drinken en slapen op het bagagerekje. Vier tot vijf weken trekken we daarvoor uit.

Na een autorit van 900 km kamperen we vlak onder Duitslands hoogste berg. Overal waar we kijken zien we nog meer hoge bergen. Ik voel een mengeling van goesting en vertwijfeling. Is dit wel een goed idee? Gaan de kinderen dat wel kunnen? En ik, ga ik dat wel kunnen? Maar jongens toch, wat een wild idee is dit!

2018 is net begonnen. Goede voornemens heb ik meestal niet, maar er wordt er één in mijn schoot geworpen. Oscar en ik zijn al maanden bezig met het plannen van een gezinssabbatical met onze kinderen. We richten ons al een tijd op Australië per camper. Maar ineens krijg ik buikpijn van het idee dat we met zijn vieren de hele wereld overvliegen (met een hoop CO2-uitstoot en een jetlag), terwijl Europa aan onze voeten ligt. En als we toch zo’n fijne nieuwe elektrische bakfiets hebben, kunnen we daarmee ook wel naar Zuid-Europa fietsen, toch?