Artikeldatabank

Juli 2015. Honderd meter onder de top van de Njulla. Vier personen kijken naar een stel hermelijnen dat speels een weg zoekt door een stenenveld. De sneeuwgrens ligt dat jaar nog uitzonderlijk laag en verspert de Tjäktjapas. Voor twee daarvan is de tocht tussen Abisko en Kebnekaise uitgedraaid op een serie koude nachten en een week natte voeten. “Maar het is niet erg”, zegt de oudste. “Dat geeft mij een goed excuus om hier op mijn 70ste terug te staan met mijn drie kleinzonen.”

In 1988 trok ik drie weken rond door Bosnië-Herzegovina. Ik bezocht er prachtige steden zoals Sarajevo en Bihać, zwierf door het platteland en plande een trektocht naar het bergmeer Boračko. Door de hitte en het gebrek aan een goede kaart bereikte ik het meer toen niet, maar de streek bleef nazinderen in mijn geheugen. Toen ik jaren later over de Via Dinarica las – een wandelpad dat heel Bosnië doorkruist – brak het wandelvirus weer uit en plande ik een zesdaagse tocht.

Omdat Finland onze blinde vlek was in Scandinavië en we een lange vakantiezomer hadden, laadden we al ons kampeermateriaal in de wagen en reden naar Travemünde in Duitsland. Een ferry bracht ons naar Helsinki en een nachttrein naar Rovaniemi. Nog 250 km noordelijker wachtte Hetta, het startpunt van onze trektocht.

De talloze lyrische verhalen van iedereen die er al is geweest werden stilaan ondraaglijk. Het hoge Noorwegen riep en voor onze stappersgroep was er halverwege september geen houden meer aan.

Begin september, aan het einde van de extreem warme en droge zomer van 2022, trokken we naar de Zwitserse Jura voor een tocht op de Regionale Wandelroute 95 ‘Au fil du Doubs’. We ontdekten schitterende landschappen, maar moesten ook constateren dat de luimen van moeder natuur heel grillig kunnen zijn.

Barbara en Leo hebben de GR 56 Tour de l’Ubaye gewandeld. Niet samen, maar elk met hun eigen partner en ook op een verschillend tijdstip. Het enthousiasme van Leo overtuigde Barbara om de schitterende tocht door de vallei van de Ubaye te maken, verscholen tussen het Parc des Ecrins en het Parc du Mercantour. En dan komt het moment om samen herinneringen op te halen en om duizendmaal te zeggen “hoe schoon het daar wel is”.

Door een treinstaking kom ik pas in het donker in Passau aan. Sterren schitteren boven het zwarte oppervlak van de Donau. Bij het eerste ochtendlicht sta ik op het puntje van de ‘Dreiflüsseeck’. Links mondt de zwarte Ilz in de Donau en rechts de groene Inn. De schönen blauen Donau glijdt hier Oostenrijk binnen, maar door de mix van kleuren houdt de Donau vanaf hier het midden tussen groen en grijs. Als de Oostenrijkse Donau niet blau is, houdt dan het schönen stand?

Met opa op trekking gaan was altijd een avontuur. Jarenlang was hij berggids en leidde hij ons op tot ware stappers. Voor zijn 80ste verjaardag vonden wij dat het aan ons was om hem nog een keer door de bergen te loodsen. 5 kleinkinderen en 1 opa, 8 dagen en 111 km, hoog in Slovenië.

Het was van 2018 en de Tour des Volcans du Cantal geleden dat ons wandelgroepje nog eens op septemberavontuur trok. De keuze viel uiteindelijk op de Beaufortain, een middelhoog massief rondom het aardige stadje Beaufort. Vooral de verwachte panorama’s op de Mont Blanc deden ons lang vooraf dagdromen.

Onze eerste huttentocht was “boenke d’erop”, zoals ze bij ons zeggen. Vier wandeldagen van de ene rifugio naar de andere, onderweg genietend van het prachtige decor van de Dolomieten. Een zware inspanning door het vele stijgen en dalen, maar ook ontspannend dankzij de gezellige avonden in de hutten. Kortom, een perfecte teambuilding voor ons gezin.

Op zoek naar een korte trektocht dichtbij en toch ver weg van de bewoonde wereld? Dan ben je in het Hertogenwald op de juiste plek. Op stafkaart stippelde ik een traject van 75 km uit, inclusief twee overnachtingen op een bivakzone. De route begint en eindigt in Eupen en is een aanrader voor elk seizoen, ook in de winter.

Na onze trektocht door de Albanese Alpen (Op Weg 2020 1), verlangden we naar meer. Het werd opnieuw een voltreffer: vijf dagen lang trokken we van gîte naar gîte door een schitterende streek met een prachtig kleurenpalet van veldbloemen en vlinders, beboste bergruggen, witte toppen, klaterende riviertjes en charmante dorpjes. Samen met twee ezels vormden we een bonte bende in dit idyllische landschap van de Queyras.

Van alle trektochten in de Aostavallei is de Tour du Mont Fallère misschien wel de intiemste. De stilte in het bos boven Etroubles, de uitgestrekte almweiden onder de puinwaaiers van de Mont Fallère en het unieke karakter van de hutten laten niemand onberoerd. Sinds enige tijd kan je in drie dagen op je gemak om de berg lopen, die de naam heeft het mooiste uitzicht op de Mont Blanc te hebben.

In de Roemeense provincie Caraș-Severin is toerisme bijna onbestaande. Toch leent deze regio zich prima voor meerdaagse wandeltochten. Aan de voet van de Zuidelijke Karpaten stappen we door eindeloze wouden en langs klaterende rivieren. We ontdekken authentieke dorpen en praten met immer vriendelijke mensen. En oh ja, … we zagen een beer!

Voor velen blijft Albanië een bestemming met een duister kantje. Armoede, criminele netwerken en een hardnekkige traditie van bloedwraak zijn zowat de meest gehoorde clichés over het land. GR-wandelcoördinator Barbara Dessein en haar gezin ontdekten de voorbije zomer een heel ander Albanië, met een bekoorlijke rust, gastvrije mensen en een ongeziene natuurpracht. Linde (6), Bes (10), Merlijn (12), Barbara en Jeroen stapten vijf dagen door de Albanese Alpen. Alleszins een origineel decor voor een eerste trekking als gezin!

In de zomer van 2005 trok Janneke Klop voor het eerst naar Roemenië op jongerenkamp. Toen ze ’s morgens het raampje van haar kamer nabij Braşov opende, doemden meteen de contouren van de Karpaten op. Het panorama zou haar nooit meer loslaten en veertien jaar later rolde bij de prestigieuze uitgeverij Cicerone haar eerste Roemeense bergwandelgids van de persen. Het relaas van een zelfverklaarde ‘roamaniac’.

De natuur van de noordse landen heeft een enorme aantrekkingskracht op ons. Meermaals trokken we door Noorwegen, Zweden, Finland of IJsland. Plots zagen we een aanbod dat op ons lijf geschreven was: een heuse trektocht in Zuidwest-Groenland. Op verkenning gaan in een totaal onbekend land, op plekken waar nauwelijks iemand komt, was een uitdaging waar we niet konden aan weerstaan. De verwachtingen werden ruimschoots ingelost. Willem zorgde voor een perfecte reis met een twee dagen durende climax. Het is ons nog nooit overkomen dat we op een rots gingen zitten met een groot gevoel van dankbaarheid. Blij deze weergaloze natuurpracht te mogen overschouwen, opsnuiven, voelen, beleven, leven...

We gespen onze sneeuwschoenen strak aan en trekken onze dikke mutsen zo laag mogelijk over onze oren. Enkel ons aangezicht stellen we bloot aan dit gure winterwonderland. Onze gids Rudi maant ons aan te vertrekken. “Kom, voorwaarts, in de winter hebben we in Berner Oberland maar zeven uur daglicht!”.

Albanië is het onontdekte pareltje van Europa en hiking slaat weer aan bij de jongere generatie. Combineer deze twee trends en de kans is groot dat je zoals wij op de Via Egnatia belandt, de eeuwenoude route tussen Rome en Byzantium.

's Morgens vroeg schepen we in op de ferry die ons vanuit Denemarken naar IJsland zal brengen. Een cruise van twee dagen die ons alle tijd geeft om onze reis voor te bereiden en te praten met de andere IJslandvaarders. Buiten, op het bovenste dek, staan drie jacuzzi’s te wachten. Niemand heeft zijn zwembroek mee… maar wij wel! Zalig om in een tobbe heet water bij regen en mist naar de koude zee te kijken.

De restanten van orkaan Florence teisteren België, maar mijn uitvalsbasis in de Hautes-Alpes geniet nog van heerlijk wandelweer. Met een reeks lustochten wandel ik de hete zomer van 2018 in stijl uit.

De regio rond het Oostenrijkse Kitzbühel heeft een uitstekende reputatie als wintersportbestemming, maar in de zomer is het een heerlijk wandelgebied. De Kitzbüheler Alpen Trail – kortweg KAT Walk – voert je naar enkele van de mooiste bergtoppen en laat je ’s avonds volop genieten van het Tiroler dorpsleven.

Het water van de Flensburger Fjord schittert in de zon. Vanaf de hoge klif zien we beneden ons een adembenemend kleurenschouwspel. Lichtblauw en groen zeewater met velden diepbruin, bijna zwart zeewier. De natuur als een abstract schilderij. Het Gendarmstien is met recht en reden een van de mooiste wandelroutes van Denemarken.

“Een pelgrim volgt niet alleen het horizontale pad dat zich voor hem ontvouwt, maar wandelt ook de verticale weg van de voeten naar het hoofd en terug.” Na vier grote pelgrimstochten heeft Paul De Marez recht van spreken als het over pelgrimeren gaat, en naar aanleiding van zijn boek over zijn laatste tocht naar Trondheim zochten we hem op in zijn thuisstad Kortrijk.

Al eeuwenlang beklimmen pelgrims de 3.558 m hoge Rocciamelone om er te bidden bij de Madonna della Neve. Ignace Fermont klom in hun voetsporen naar het hoogste bedevaartsoord van Europa.

Wandelen in de sneeuw, het kon vorige winter ook in België. Gilbert Bastiaensen verkende de GR 563.

Christina Bloem ging in Transsylvanië op zoek naar sporen van Dracula en ontdekte een sprookjespaleis.

Geen berg in de zuidwestelijke Italiaanse Alpen die meer tot de verbeelding spreekt dan de Monviso. De Romeinen hadden er al een naam voor – Mons Vesulus – en dachten dat het de hoogste berg van de Alpen was. Niet verwonderlijk, want met zijn 3841 meter steekt de Monviso hoog boven de omliggende bergen uit.

Het Rilamassief ligt in het grootste natuurpark van Bulgarije en is het dak van de Balkan. Er zijn tal van prachtige winterroutes, maar kennis van lawines is vereist en goed materiaal is onontbeerlijk.

Het magische avondlicht rond de berghut van Landmannalaugar zorgt voor een onwezenlijke sfeer. Verwonderd en geïmponeerd zetten we de eerste stappen in een overweldigende en surrealistische IJslandse sneeuwwoestijn.

Sommigen denken bij Tirol aan groene heuvels en dalen, anderen aan Heidi’s in ‘lederhosen’. Maar hoog boven de boomgrens kan je dagenlang genieten van besneeuwde toppen en gletsjers langs de Stubaier Höhenweg.

Aankomen in Zwitserland op één augustus heeft iets. Het is nationale feestdag en zelfs overdag knalt het vuurwerk. De echo’s hoor je tot hoog in de bergen en ook de alpenhoornblazers zijn van de partij. Maar wij zijn gekomen om te wandelen op de Via Alpina...