Artikeldatabank

Er was sneeuw voorspeld, dus smeerden we onze wandelschoenen in om vier dagen de winterse elementen te trotseren, vanuit Ronse oostwaarts over Geraardsbergen bijna tot Ninove en terug westwaarts richting Zottegem. Meer hoogtemeters kan je in Oost-Vlaanderen niet vinden.

Op zoek naar een korte trektocht dichtbij en toch ver weg van de bewoonde wereld? Dan ben je in het Hertogenwald op de juiste plek. Op stafkaart stippelde ik een traject van 75 km uit, inclusief twee overnachtingen op een bivakzone. De route begint en eindigt in Eupen en is een aanrader voor elk seizoen, ook in de winter.

Er werd een indian summer aangekondigd, dus twijfel ik niet lang. Op vrijdagochtend rijd ik na een fijn ontbijt met het gezin naar Beforterheed, net boven Beaufort. De route die ik zal volgen is grotendeels gebaseerd op bestaande wandelroutes, met her en der een niet gemarkeerd stukje, kwestie van het een beetje uitdagend te maken.

Het noorden van de Streek-GR Hageland ligt in een overgangsgebied. Kijk je noordwaarts, dan zie je de Kempen liggen. Draai je zuidwaarts, dan ontdek je het glooiende Hageland. Wij knopen onze wandelschoenen voor een tweedaagse tussen Sint-Pieters-Rode en Scherpenheuvel, met een overnachting bij Hans en Jasmina in Rillaar.

Onze slaapplek voor één nacht is een stokoude, maar helemaal opgeknapte hoeve in het centrum van Millen, vlak bij de taalgrens. Robert en Jana van hoevehotel De Zwarte Stok zijn al meer dan 25 jaar gewoon om wandelgasten te verwennen en GR-verhalen met hen uit te wisselen.

De korte treinrit van Leuven naar Sint-Joris-Weert brengt me meteen in de juiste stemming. Door het raam zie ik de ongerepte Dijlevallei voorbijglijden, een groen lappendeken van weilanden, bosjes en kleine en grote waterplassen. Straks zal ik in omgekeerde richting wandelen, stroomafwaarts richting Leuven. Drie dagen de Streek-GR Dijleland volgen tot in Mechelen, dat is het plan.

Een glinstering van de ochtendzon die de dauw op het landschap verdampt, een pad bedekt met een vers laagje sneeuw waardoor het tafereel nog weidser aanvoelt, het voelen van de kracht van een bos wanneer je er helemaal alleen doorheen wandelt: ik had nooit gedacht dat Vlaanderen zo prachtig kon zijn.

Een kramiek met boerenboter was er niet bij. In het Rozemarijnstraatje kwam ik helaas een halve eeuw te laat. Om op de heilige Rochus een beroep te moeten doen was ik gelukkig drie eeuwen te laat. Maar in de Wellemeersen kwam na twintig jaar een pendelaarsdroom tot leven.

Veel te vroeg wakker, want vandaag vertrek ik! Voor 3 dagen! Mijn eerste stappen op weg naar Compostela.

Twee dagen stappen op GR 5 voelt altijd als een beetje vakantie. Een zonnige zaterdag in mei stappen we van de abdij van Herkenrode tot Bokrijk om dan via de stadsvariante onze overnachtingsplek in Hasselt te bereiken. Op zondag stappen we van Bokrijk naar Zutendaal.

Op je teentippen, met je neus hoog in de Schotse lucht ruik je de vage geur van gist en gemoute gerst. In de verte ontwaar je een pagodevormige schouw op het dak van de volgende whiskystokerij. Langs de Speyside Way wandelen doe je met al je zintuigen.

Als je ergens niet opvalt als wandelaar, dan is het wel in de Oostkantons. De streek kent een lange wandeltraditie. Al in de jaren 50 van vorige eeuw werden niet toevallig daar de eerste Belgische GR-paden uitgestippeld. En het moet gezegd, ze doorstaan vandaag nog altijd moeiteloos de tand des tijds.

Mijn kinderen wandelen niet echt graag, maar de jongste van 9 ging volledig overstag toen ik haar een micro-avontuur in de vrije natuur voorstelde. Niet te ver en met hier en daar een verrassing of een opdracht. Als klap op de vuurpijl gingen ook de neefjes mee.

Is het resterende natuurschoon in het dichtbevolkte Vlaanderen nog een trektocht waard? Kunnen we niet beter verre horizonten opzoeken? Neen, verwondering over de dingen onderweg creëer jezelf. Wandelplezier zit tussen de oren. Een test, ergens tussen Schelde en Dender.

De Oostkantons charmeren de wandelaar het hele jaar door. Aan toeristische troeven geen gebrek, in deze uithoek van ons land. We ontdekken ze op het ritme van Vivaldi’s seizoenen: in een winterse mist, met het voorjaar in ons hoofd en onder een stralende zomerzon.

In Vlaanderen valt er evenveel wandelplezier te beleven als in de Dolomieten. Ik heb deze stelling proefondervindelijk voor mezelf bewezen langs enkele Oost-Vlaamse GR-paden. Zoek het geluk niet te ver, het ligt soms op een boogscheut van je voordeur. Of de vogels onderweg blauw zijn of goudgeel doet er niet toe.

Een biljartvlakke, 100 km lange GR met als (wit-)rode draad een klein beekje dat een uitdijende rivier wordt: GR 130, beter bekend als GR-IJzer, is de ideale meerdaagse trektocht voor beginnende of minder getrainde langeafstandswandelaars.

Het nieuwste langeafstandspad in de Yorkshire Dales kreeg de naam Dales Highway. Met zijn 145 kilometers dwars door de heuvels van deze prachtige wandelstreek hoort het zeker thuis in het rijtje avontuurlijke paden, zoals de Pennine Way, de Cleveland Way of de Dales Way.

Met het GR 5A pad is de kans groot dat we onze 70 km lange zandbak voortaan met andere ogen gaan bekijken. Zon hoeft voor ons zelfs niet, als er maar een stevige bries staat om het drukke massatoerisme helemaal weg te blazen. Extraatjes zoals een bio-peeling, een jodiumshot en een mooi bruin of rozig blozend tintje krijgen we er gratis bij.

Hoe overleef je de natste lentedagen sinds mensenheugnis? Daar bestaat een recept voor. En het is in boekvorm uitgegeven: de nieuwe topogids Streek-GR Groene Gordel. Het gerecht zelf, de uitstekend bewegwijzerde GR, is ook klaar voor degustatie. En als het weer te guur wordt, zijn de dorpscafés altijd open en de Brusselse kroegen nooit veraf.

Tijl Uilenspiegel was een vat vol fratsen. Vrolijk dansen als het regent, triest zijn als de zon schijnt. Of een heel leger in de val lokken. Wie in zijn voetsporen wil treden op de Streek-GR die naar hem genoemd is, past dus maar beter op zijn tellen. Of voorziet zich op zijn minst van een degelijke wandelkaart.

100 jaar geleden vormde het Vlaamse landschap het decor voor vier lange jaren van eindeloze ellende. Met een themagids wil Grote Routepaden wandelaars begeleiden langs de sporen van die Groote Oorlog. In de voetsporen treden van de soldaten en onderweg graven en monumenten bezoeken is een passende manier om hun nagedachtenis te eren en hun offer te gedenken.