Artikeldatabank

ZATERDAG 31 AUGUSTUS 1974. Op dag twaalf van onze fietsreis naar Schotland zijn we in het piepkleine Shap beland. De moed zinkt ons in onze natte schoenen. Jeans rechterpedaal is afgebroken. In geen velden of wegen is er een fietsenmaker te bespeuren en in alle richtingen zijn we door forse heuvels omgeven. Hier komen we nooit meer uit.

ZONDAG 15 SEPTEMBER 1974. Gerommel aan onze fietsen heeft ons gewekt. Maar nog voor we ons uit onze slaapzakken kunnen wurmen, priemt de krachtige lichtstraal van een zaklamp schaamteloos de tent in. Een autoritaire stem wil weten wie we zijn, waar we vandaan komen en wat onze plannen zijn. Deemoedig leggen we aan de politieman uit dat we van België zijn, Schotland doorkruist hebben en nu op weg naar huis zijn.

WOENSDAG 4 SEPTEMBER 1974. Dag 17 van onze fietsreis naar Schotland en de enige jeugdherberg op het eiland Skye blijkt volzet te zijn. Maar de jeugdherbergvader schudt een oplossing uit zijn mouw. Zijn assistent woont een congres bij in Edinburgh. Diens kamertje mogen we gebruiken. Een heel klein kamertje met een eenpersoonsbed is het, net groot genoeg om naast het bed de matras op de vloer te leggen en zo twee slaapplekken te creëren.

Sakarthvelo, het Georgische woord voor Georgië, is een land dat al lang op ons fietslijstje staat. We weten niet goed waarom. Misschien is het de aantrekkingskracht van de Kaukasus, een gebergte dat met zijn hoge besneeuwde toppen tot de verbeelding spreekt. Het is in elk geval een land met een hele rijke en bewogen geschiedenis. We vertrokken in de toeristische en sfeervolle hoofdstad Tbilisi en concentreerden ons een maand lang op het westen van het land. Het werd een fietstocht vol pittige klimmetjes, veel zon, heerlijk eten, even heerlijke wijn en een gastvrije bevolking.

Een flink aantal jaren terug stonden we samen met vrienden vertrekkensklaar, achter ons de Atlantische Oceaan. Jaar na jaar fietsten we een tiental dagen oostwaarts, de pijlen van EuroVelo 6 volgend. Elk eindpunt was telkens een nieuw beginpunt, een hele onderneming met fietsen op treinen. Vandaag staan Frieda en ik in Boedapest, de blik opnieuw oostwaarts gericht. Ver weg wacht de Zwarte Zee.

Een reis per fiets naar Schotland is wat Jean en ik voor ogen hebben. Wales willen we bezoeken, Peak District, Lake District, de Schotse Highlands – helemaal tot in John o’ Groats nog wel. Enkele duizenden kilometers dus, met alle voorzieningen voor eten, drinken en slapen op het bagagerekje. Vier tot vijf weken trekken we daarvoor uit.

In 1529 trok Sultan Suleyman een eerste keer van Istanbul naar Wenen, drie jaar later volgde een tweede, vergeefse poging om de stad te veroveren. De historische route van zijn Ottomaanse leger vormde de basis voor het Sultans Trail, oorspronkelijk een wandelroute maar intussen voorzien van een fietsvariant.

In de zomer van 2014 kende de Tour geen ‘grand départ’ maar ‘a grand start’. Behalve renners en dichte drommen toeschouwers waren op de helikopterbeelden ook schitterende landschappen te zien. Mijn besluit stond meteen vast: Yorkshire zou in 2015 mijn fietsbestemming worden.

Twaalf jaar fiets ik al over het Kanaal. Mijn blinde vlekken bleken vlakbij te liggen: Kent en Sussex. Niet veel te beleven? Mijn fietsruit overtuigt je meteen van het tegendeel.

Na zes Balkanfietsreizen in wisselende bezetting is de Brusselse vriendengroep die we in een Schaarbeekse bistro interviewen, afgelopen lente aanbeland in Slowakije. Om de cirkel helemaal rond te maken zouden ze volgend jaar terug richting België kunnen fietsen, maar de stemming in de groep is anders. Terug de Balkan indraaien lijkt waarschijnlijker. “Het is gewoon een zalige regio om te fietsen”, herhalen ze de hele avond in koor.

Langeafstandsroutes leveren inspiratie voor de mythes, historietjes en sprookjes in onze eigen lange tochtverhalen. Fietsen door Europa langs EuroVelo 6 wordt op toon gezet met een Frans chanson in een guinguette langs de Loire en het strijkorkestje An der schönen blauen Donau. Maar soms heeft de fietser een GR-pad nodig om hem te dwingen zijn verhaal af te maken.

Als eerste van zeven Engelse Nationale Parken kreeg de groene regio tussen Manchester, Sheffield en Nottingham in 1963 een duurzame bescherming. Bijna 20 jaar geleden verkende ik met mijn toenmalige fietsmaat Steve uit Nottingham de Zuidelijke Peak. Bij ons weerzien in mei 2016 bleek Steve fysiek en mentaal veranderd, maar het natuurpark lag er nog even ongerept bij als toen.

Het Merengebied in het graafschap Cumbria is voor velen het mooiste van de vijftien nationale parken van het Verenigd Koninkrijk. De Cumbrian Mountains zijn doorsneden door langwerpige gletsjerdalen, vaak met een meer. Het wisselende palet van bergen, meren, kloven, bossen en weidse groene dalen met ontelbare schapen vormt een schilderachtig panorama dat jaarlijks vele wandelaars en fietsers aantrekt.

Sinds een paar jaar zijn we gebeten door het fietsvakantievirus. Een ernstige, maar plezante aandoening, die ons gezin – Steven, Katrien, Marie en Bent – deze zomer deed besluiten een fietstocht te maken van Zuidoost-Roemenië naar Polen, met de Karpaten als rode draad.

Na een lange treinrit stonden we eindelijk in Zagreb, klaar voor een fietstocht dwars door het land richting Dubrovnik. Het werd een onvergetelijke ervaring langs ongerepte natuurparken, azuurblauwe kuststroken, historische gebouwen en betoverende eilandjes. Wat opviel was het schrille contrast tussen de desolate dorpen in het binnenland en de toeristische kuststreken. Wat bijbleef was de Italiaanse, Oostenrijkse, Griekse en Hongaarse invloed op cultuur en gastronomie, de impact van de recente burgeroorlog en de mediterrane ziel van steden als Split, Dubrovnik en Zadar.