Artikeldatabank

De voorbije 15 jaar fietste ik door zowat alle Nationale Parken en alle uithoeken van het Verenigd Koninkrijk. Eén rit ontbrak nog op mijn Britse palmares: de iconische End to End, van Land’s End in het uiterste zuidwesten van Cornwall naar John O’Groats in het uiterste noordoosten van Schotland. Met mijn pensionering kwam eindelijk voldoende tijd vrij om in 16 dagen de 1553 km te fietsen.

In november 2021 fietste ik samen met Jan, Bart en Guy naar het Schotse Glasgow. Daar kwamen we net op tijd aan om deel te nemen aan één van de klimaatmarsen tijdens de 26ste internationale Klimaattop (COP26) van de Verenigde Naties. Tijdens ons retourtje Glasgow trotseerden we niet alleen de grillen van de Noord-Engelse en Schotse natuur. Ook onze eigen fratsen speelden ons parten, maar dat maakte het avontuur alleen maar groter.

“Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren”, schreef Elsschot. “Onzin”, zeggen lezers van dit blad, “tussen droom en daad staat een beslissing: je doet het of je doet het niet”. Twee jaar geduld moesten we hebben, maar afgelopen zomer voegden we bij onze Rhônedroom een daad.

Het Nationaal Park Peak District ligt geprangd tussen Manchester en Sheffield en is naar Britse normen niet zo groot. Ondanks de naam zijn er geen echte bergpieken maar wel heuvels waar eigenaardige zwartgranieten toppen uitsteken. Even zoeken op internet leverde al snel een goede mogelijkheid op om het gebied per fiets te verkennen: de Tour de Peak District.

Dankzij de wegwijzers van Sustrans kan je aan de overkant van het Kanaal overal zorgeloos fietsen. Nog een geruststellende gedachte: in de meest oostelijke graafschappen Suffolk en Norfolk regent het merkelijk minder dan elders in Engeland. Heuvels heb je er nauwelijks, maar erfgoedsites des te meer. Met als springlevende smaakmaker de aloude universiteitsstad Cambridge.

2-8-3-9-2. Neen, geen geheime code, wel een lus op het Zwitserse nationale fietsroutenetwerk. Langs Rijn en Aare, van noord naar zuid, om te eindigen met de meren. Zo omschrijven we in één zin vier Velolandroutes die het oostelijk deel van Zwitserland omsluiten.

Parijs als eindbestemming, dat staat op het palmares van vele vakantiefietsers. Minder bekend bij ons is een mogelijk vervolg, de verbinding tussen Parijs en Londen. In tien dagen fietsten Leo en Els van de ene wereldstad naar de andere via de ‘Avenue Verte’.

Met de fiets op vakantie klinkt als muziek in de oren. Maar hoe plan je zo’n meerdaagse fietstrektocht? Dat het enige voorbereiding vraagt – zeker als er kinderen staan trappelen om mee te trappen – staat vast. Denk maar aan het zoeken van een route of het selecteren van de bagage. Graag deel ik onze ervaringen om ook anderen op weg te zetten.

Voor mijn generatie lagen Centraal- en Oost-Europa lang verscholen achter een IJzeren Gordijn. Met slechts een vluchtige stop in Ljubljana en recenter twee korte tripjes naar Boedapest en Tsjechië bleef er nog heel veel over om te ontdekken. Verhalen over grotendeels ontbrekende fietsinfrastructuur en roekeloos rijgedrag van automobilisten konden me niet tegenhouden.

Stella (11), Toon (2,5), Lies (onderweg 1 geworden), Sofie en Steven combineerden de Nationale Fietsroutes 3, 1 en 8 tot een lus van een dikke 400 km via Luzern, Andermatt en Bern.

Waarom zou een mens – laat staan een gezin met fietskarren – door Zwitserland gaan fietsen? Voor de landschappen natuurlijk, maar ook voor het goed bewegwijzerde fietsnetwerk. En voor de combinatiemogelijkheden met het openbaar vervoer, dat uitstekend voorzien is op transport van fietsen.

Tom Langmans ging enkele dagen links fietsen in de keten van kalkheuvels net boven Hull.

In het jaar 121 startte de Romeinse keizer Hadrianus de bouw van een verdedigingsmuur tegen de Picten, helemaal van de oostkust van Noord-Engeland tot de westkust. Langs dit historische traject loopt sinds enkele jaren de Hadrian’s Cycleway.

Als eerste van zeven Engelse Nationale Parken kreeg de groene regio tussen Manchester, Sheffield en Nottingham in 1963 een duurzame bescherming. Bijna 20 jaar geleden verkende ik met mijn toenmalige fietsmaat Steve uit Nottingham de Zuidelijke Peak. Bij ons weerzien in mei 2016 bleek Steve fysiek en mentaal veranderd, maar het natuurpark lag er nog even ongerept bij als toen.

Het Merengebied in het graafschap Cumbria is voor velen het mooiste van de vijftien nationale parken van het Verenigd Koninkrijk. De Cumbrian Mountains zijn doorsneden door langwerpige gletsjerdalen, vaak met een meer. Het wisselende palet van bergen, meren, kloven, bossen en weidse groene dalen met ontelbare schapen vormt een schilderachtig panorama dat jaarlijks vele wandelaars en fietsers aantrekt.

Zomer 2016. Op een woensdagavond stappen we met vier fietsen, twee kinderen en bagage de trein op. Een nacht later ontwaken we in München Centraal en vandaar sporen we naar Salzburg. Een prima trein met veel ruimte voor fietsen brengt ons naar de start van onze fietsvakantie.