Artikeldatabank

Als je man zes jaar na datum je verjaardagscadeau aflevert, dan moet hij uit zijn pijp komen. Dat onder het cadeaulint een berghuttentocht zou zitten, was al lang geen surprise meer, maar het was wachten tot we onze kroost ergens konden onderbrengen. De bestemming kiezen was een fijn taakje voor een winteravond. Mijn reisorganisatietalent liet zijn oog vallen op de Tour des Combins, een lus rond de Grand Combin en zijn hoge buren.

In de Wunderkammer Residence in Deurle, met zicht op een bocht van de Leie, schrijf ik dit verslag vanonze Oostenrijkse huttentocht. Het ‘zwarte huis’ is een kunstwerk van Hans Op de Beeck en diende tot voor kort als schrijversresidentie, waarbij je door het grote panoramische raam als een vergezicht uit de renaissance uitkijkt op de meanderende Leie.

Is het mogelijk om van thuis uit een hele GR in aparte dagtochten te wandelen zonder gebruik te maken van een auto? De vraag stellen is ze beantwoorden. Het dichtst bij mijn thuisbasis passeert de GR 122. Het startpunt van deze GR ligt in Hulst, het eindpunt in Kluisbergen. Tussen nieuwjaar en half maart – winter én lente – wil ik het volledige traject afwerken.

Barbara en Leo hebben de GR 56 Tour de l’Ubaye gewandeld. Niet samen, maar elk met hun eigen partner en ook op een verschillend tijdstip. Het enthousiasme van Leo overtuigde Barbara om de schitterende tocht door de vallei van de Ubaye te maken, verscholen tussen het Parc des Ecrins en het Parc du Mercantour. En dan komt het moment om samen herinneringen op te halen en om duizendmaal te zeggen “hoe schoon het daar wel is”.

In 2021 stootte ik me twee keer aan dezelfde steen. Twee keer plande ik een week vakantie en telkens het zover was, kon ik door een hevige coronapiek amper een kant uit. De toevallige vondst van een wandelgids in een boekenwinkel bracht redding. Zo werden de Streek-GR Dijleland en later ook de Streek-GR Hageland hoogtepunten in mijn coronajaar.

Door een treinstaking kom ik pas in het donker in Passau aan. Sterren schitteren boven het zwarte oppervlak van de Donau. Bij het eerste ochtendlicht sta ik op het puntje van de ‘Dreiflüsseeck’. Links mondt de zwarte Ilz in de Donau en rechts de groene Inn. De schönen blauen Donau glijdt hier Oostenrijk binnen, maar door de mix van kleuren houdt de Donau vanaf hier het midden tussen groen en grijs. Als de Oostenrijkse Donau niet blau is, houdt dan het schönen stand?

“Waarom zou je in hémelsnaam alleen de bergen in willen?!” Niet meteen de aanmoediging waar ik op hoop, maar mijn mama heeft wel een punt. Waarom wil ik eigenlijk een groot deel van de GR 738 alleen wandelen? Ik mompel iets over de noodzaak om mijn comfortzone nog eens te verlaten, maar het is mijn angst om alleen te kamperen die ik echt in de ogen wil kijken.

In het voorjaar van 2022 zendt Eén de nieuwe avonturen uit van Vlaanderens bekendste stapper, Arnout Hauben. Arnout stapt nooit zomaar om te stappen, maar om verhalen te zoeken. Corona heeft daar niets aan veranderd: hij is blijven stappen, en blijven babbelen. Tijdens één van de laatste dagen van 2021, en tegelijk één van de laatste dagen van de montage van ‘Dwars door de Lage Landen’, maakte hij even tijd om de lezers van Op Weg alvast nieuwsgierig te maken naar zijn nieuwste GR-avonturen.

Is het resterende natuurschoon in het dichtbevolkte Vlaanderen nog een trektocht waard? Kunnen we niet beter verre horizonten opzoeken? Neen, verwondering over de dingen onderweg creëer jezelf. Wandelplezier zit tussen de oren. Een test, ergens tussen Schelde en Dender.

In Namibië, een land bijna zo groot als Frankrijk en Italië samen, wonen amper twee miljoen mensen. Wandelaars die van ongerepte natuur en uitgestrekte woestijnen houden, kunnen er hun hart ophalen. Ook fotograferen is dankzij de doorgaans helder blauwe lucht een hemels plezier.

De Oostkantons charmeren de wandelaar het hele jaar door. Aan toeristische troeven geen gebrek, in deze uithoek van ons land. We ontdekken ze op het ritme van Vivaldi’s seizoenen: in een winterse mist, met het voorjaar in ons hoofd en onder een stralende zomerzon.

Hoe overleef je de natste lentedagen sinds mensenheugnis? Daar bestaat een recept voor. En het is in boekvorm uitgegeven: de nieuwe topogids Streek-GR Groene Gordel. Het gerecht zelf, de uitstekend bewegwijzerde GR, is ook klaar voor degustatie. En als het weer te guur wordt, zijn de dorpscafés altijd open en de Brusselse kroegen nooit veraf.

Tijl Uilenspiegel was een vat vol fratsen. Vrolijk dansen als het regent, triest zijn als de zon schijnt. Of een heel leger in de val lokken. Wie in zijn voetsporen wil treden op de Streek-GR die naar hem genoemd is, past dus maar beter op zijn tellen. Of voorziet zich op zijn minst van een degelijke wandelkaart.

Van afwisseling gesproken: het ene moment duik je een bos, boomgaard, vallei of holle weg in en geniet je van de beslotenheid van het landschap. Even later wandel je over een plateau en zijn het de vergezichten die je verwonderen. Hoog tijd dat hier een Streek-GR kwam.

Toen we zeven jaar geleden besloten het Vlaamse traject van GR 12 te gaan wandelen, deden we dat met de nodige dosis scepsis en argwaan. Een groteroutepad door het drukste en dichtstbevolkte deel van ons land, was dat geen vorm van zelfkastijding? Toch niet, zo bleek, en de verrassing die ons toen te beurt viel herhaalde zich de afgelopen weken, toen we het vernieuwde traject ‘in preview’ mochten ontdekken.