Artikeldatabank

Wisselvallig weer is de normaalste zaak van de wereld op de Lofoten, een eilandengroep voor de Noorse kust. Maar zelfs het vriendelijke oude dametje dat het enige winkeltje/cafeetje in Å openhoudt, klaagt steen en been: “Zoveel regende het nog nooit.”

Juli 2015. Honderd meter onder de top van de Njulla. Vier personen kijken naar een stel hermelijnen dat speels een weg zoekt door een stenenveld. De sneeuwgrens ligt dat jaar nog uitzonderlijk laag en verspert de Tjäktjapas. Voor twee daarvan is de tocht tussen Abisko en Kebnekaise uitgedraaid op een serie koude nachten en een week natte voeten. “Maar het is niet erg”, zegt de oudste. “Dat geeft mij een goed excuus om hier op mijn 70ste terug te staan met mijn drie kleinzonen.”

De talloze lyrische verhalen van iedereen die er al is geweest werden stilaan ondraaglijk. Het hoge Noorwegen riep en voor onze stappersgroep was er halverwege september geen houden meer aan.

Waarom mijn volgende langeafstandswandeling niet starten aan mijn voordeur, dacht ik. In mijn gemeente Buggenhout maakt de GR 126 een vreemde bocht om het Geografisch Middelpunt van Vlaanderen aan te doen. Dus waarom niet. ‘Van het Middelpunt van Vlaanderen naar Maastricht’ klinkt tenslotte beter dan ‘Van mijn voordeur naar Maastricht’.

In het voorjaar van 2022 zendt Eén de nieuwe avonturen uit van Vlaanderens bekendste stapper, Arnout Hauben. Arnout stapt nooit zomaar om te stappen, maar om verhalen te zoeken. Corona heeft daar niets aan veranderd: hij is blijven stappen, en blijven babbelen. Tijdens één van de laatste dagen van 2021, en tegelijk één van de laatste dagen van de montage van ‘Dwars door de Lage Landen’, maakte hij even tijd om de lezers van Op Weg alvast nieuwsgierig te maken naar zijn nieuwste GR-avonturen.

Over een lengte van 40 km vormt de Maas de grens tussen Nederland en België. Dertig jaar lang mocht de rivier gewoon haar gang gaan en zo ontstond - met een beetje hulp van de mens – het ongeëvenaarde RivierPark Maasvallei. Vol verbazing en bewondering doorkruisten we dit natuurgebied op de nieuwe langeafstandswandeling.

Het is een waagstuk om in volle coronacrisis een langeafstandsroute te wandelen, zeker als die grensoverschrijdend is. Geen openbaar vervoer, alleen essentiële autoverplaatsingen toegestaan, grens dicht, horeca dicht, parkings bij natuurgebieden afgesloten … We hebben het er toch op gewaagd met een officiële ‘opdracht’ van de hoofdredacteur op zak. Gelukkig zijn we nooit tegengehouden.

Reynaert de Vos himself stapte voor de gelegenheid de vernieuwde Streek-GR Waas- en Reynaertland van Lokeren naar Hulst en wij hadden de eer hem een paar vragen te stellen. Reynaert, intussen niet meer van de jongsten, geniet van de aandacht die hem te beurt valt en probeert ons van zijn onschuld te overtuigen. We kunnen de lezer niet garanderen dat zijn verhaal 100 % waarheidsgetrouw is. Een vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken.

“Een pelgrim volgt niet alleen het horizontale pad dat zich voor hem ontvouwt, maar wandelt ook de verticale weg van de voeten naar het hoofd en terug.” Na vier grote pelgrimstochten heeft Paul De Marez recht van spreken als het over pelgrimeren gaat, en naar aanleiding van zijn boek over zijn laatste tocht naar Trondheim zochten we hem op in zijn thuisstad Kortrijk.

Ter gelegenheid van haar 25-jarig bestaan en het heilige Jacobusjaar 2010 ontwikkelde het Vlaamse Compostelagenootschap vier nieuwe pelgrimswegen door België. Christina Bloem verkende de Via Monastica.

Een volgestouwde wagen en een zak vol wandelkaarten. Meer is niet nodig voor enkele weken avontuur in Noorwegen en Zweden samen met onze zoon van zeventien maanden. Met als top of the bill de Lofoten, een uitzonderlijk wandelgebied met bergtoppen die als drakentanden boven de zee uitsteken.

Het uitgestrekte Noorwegen biedt eindeloze mogelijkheden voor trektochten in een unieke natuur. Wij doorkruisten Trollheimen, Dovrefjell en Rondane, drie aansluitende gebieden ten zuiden van Trondheim.

Wie de pelgrimsroutes naar Santiago of Rome te klassiek of te druk vindt, heeft in Noorwegen een prachtig alternatief: het Olavspad. Deze uitstekend gemarkeerde route van Oslo naar Trondheim biedt prachtige natuur, veel cultuur en is vooral nog heerlijk rustig.

Enkele seconden, hooguit een minuut voor je de laatste stap neemt, wordt het muisstil in je hoofd. Een laatste blik naar de duizelingwekkende diepte van de Lysefjord onder je. Diep inademen. Adrenaline. En dan alsof het de doodnormaalste zaak is, die drie passen zetten op een rotsrichel en in het midden van die fameuze kei tussen twee rotswanden gaan staan.

Zomerwandelaars kennen Kungsleden als het ‘Koningspad’ van Noord-Zweden, de ideale manier om de pracht van Lapland te ontdekken. Minder bekend is dat je de route van eind februari tot begin mei kan verkennen op ski’s.

Al jaren staat het Zweedse Hoge Noorden op ons to-dolijstje, maar het mag gerust wat ruiger zijn dan het bekende Koningspad. Daardoor valt onze keuze op de nationale parken Sarek en Stora Sjöfallet, vaak ‘de laatste wildernissen van Europa’ genoemd. Er lopen wel paden maar die zijn nooit bewegwijzerd. De prachtige vallei Rapadalen trekt tijdens de voorbereiding onze aandacht en willen we zeker doorkruisen. Boven op drie bergtoppen krijgen we telkens een uniek uitzicht op de vallei en haar levensader, de meanderende rivier Ráphaädno. Als afsluiter van de reis worden we ook nog eens beloond met het onevenaarbare schouwspel dat het noorderlicht is.

Pelgrimsroutes in Scandinavië winnen langzaam maar zeker aan populariteit. De St. Olavsleden loopt van de Zweedse oostkust naar Trondheim in Noorwegen. Een 580 km lange tocht over het idyllische Zweedse platteland naar het Scandinavische hoogland en via de Noorse bergen naar de Atlantische Oceaan.