Artikeldatabank

Omdat een deel van onze familie er woont, waren we al vaker in Zuid-Afrika. Afgelopen zomer trokken we er met drie generaties naartoe – twee grootouders, vier kinderen en drie kleinkinderen – om het Pondo Trail te wandelen, een vierdaagse tocht langs de Wildkust in de Oostkaap.

Op 1 januari 2025 fusioneren Tongeren en Borgloon tot één gemeente. Een economisch-politieke kwestie. Maar historisch en toeristisch verbindt deze fusie het Romeinse Tongeren met het middeleeuwse Graafschap Loon, en ook wandelen tussen beide steden biedt tal van mogelijkheden.

Toen ik eind 2021 in het wandelnieuws van Op Weg een kort stukje las over de nieuwe gids van het Dutch Mountain Trail en zijn Seven Summits, zag ik meteen een mooie uitdaging. Niet veel later lag het boekje op mijn keukentafeltje te blinken. Bleef de vraag: wie wil er mee?

“We willen onze eigen sterktes en zwaktes ontdekken, mensen ontmoeten en genieten van de natuur. We willen onszelf en elkaar beter leren kennen. Maar we willen vooral ‘de vergeten geschiedenis’ van vele Belgische vluchtelingen verbinden aan onze eigen geschiedenis.”

Onze zoon vond de liefde en bezegelde dat met een uitbundig trouwfeest in het zuiden van Polen. Ons besluit was vlug genomen: op de terugweg zouden we even afwijken van de snelweg om te gaan wandelen op de Malerweg. Goed om te herstellen van de feestdagen ervoor …

Na een heel fijn feestje voor ons 10-jarig jubileum trekken we met ons drietjes naar Zwitserland. Na een prachtige rit door de Franse Jura komen we aan in Fleurier, niet ver van het Meer van Neuchâtel. Nog een pizza of pasta en we kunnen meteen vertrekken.

Een treinstapper van meer dan twintig kilometer zonder pretpark onderweg? Paden vol zand maar geen strand? Zo’n onderneming kan ik aan twee tienermeiden niet verkopen. Maar een wijnton redt mijn project.

Tussen de abdij van Fontenay en de basiliek van Vézelay loopt de prachtige GR 213A door zes riviervalleien en over eindeloos golvende heuvels. Bij thuiskomst begrijpen we beter waarom de abdij zo’n sobere aanblik biedt terwijl de basiliek vol sprankelende versieringen hoog op een heuveltop schittert.

In 1929 publiceerde de ANWB – de Nederlandse toeristenbond – een boekje met een wandeling van Nijmegen naar het dorpje Plasmolen en terug. Bijna een eeuw later bracht ‘wandelboswachter’ Ellen Luijks deze route weer tot leven. Ondanks de toegenomen verstedelijking kon ze 85% van het traject reconstrueren. Dat levert een afwisselende, verrassend heuvelachtige tocht van 53 km op.

Saint-Omer lijkt wel een Vlaamse kunststad in Frankrijk. Ook de regio rondom het stadje lijkt Vlaams. Langs de Streek-GR Tour de l’Audomarois wandelden we afwisselend door waterrijke polders, langs glooiende akkers en in diepe wouden. Variatie troef in dit verrassend stukje Frankrijk.

Nadat modder en sneeuw de eerste vier etappes van onze tocht door de Vlaamse Ardennen bemoeilijkten én opfleurden, voltooien we de lus door beekvalleien, bossen, weilanden en kouters in een landschap dat evolueert van spierwit naar frisgroen.

Even over de Rijn, voorbij Keulen, ligt het Bergisches Land. Een gebied dat wij vroeger vooral kenden voor zijn industrie, maar dat vandaag behalve industrieel erfgoed vooral heel wat wandelmoois te bieden heeft. Wij trotseerden de hittegolf van juni om van de twee langeafstandspaden die er ontwikkeld werden telkens twee etappes te verkennen.

Bij mooi weer is het aan zee vaak een drukte van jewelste. Maar na het grote zomerverlof valt de Belgische kust in een diepe winterslaap. Terrasjes sluiten, strandhuisjes en pop-up bars worden afgebroken. De zee, de wind en het zand krijgen vrij spel. Het ideale seizoen voor een stevige natuurwandeling.

We gespen onze sneeuwschoenen strak aan en trekken onze dikke mutsen zo laag mogelijk over onze oren. Enkel ons aangezicht stellen we bloot aan dit gure winterwonderland. Onze gids Rudi maant ons aan te vertrekken. “Kom, voorwaarts, in de winter hebben we in Berner Oberland maar zeven uur daglicht!”.

De reusachtige rotsblokken, smalle rotsspleten en diepe kloven die het NatuurWandelPark delux zo kenmerken bevonden zich 190 miljoen jaren geleden op de zeebodem. Net daarom vormt dit fascinerende zandsteenlandschap vandaag zo’n weergaloos wandelgebied.

Na een tocht op het Schotse Affric Kintail Trail hadden we de smaak goed te pakken en tijdens een gezellige vergadering met spijs en drank kwam Marokko als nieuwe bestemming uit de bus. Maandenlang werden plannen gesmeed en hingen we boven topografische kaarten van de streek rond de Toubkal, de hoogste top van de Atlas. Aan het begin van de paasvakantie was het dan zover.

Met een verlengd weekend voor de boeg was het snel duidelijk, we zouden nog even de natuur intrekken. Het eerste plan was de Maasduinen, maar natuurlijk gingen we voor een ander plan: een tripje met de tent door de vallei van de Ninglinspo.

Albanië is het onontdekte pareltje van Europa en hiking slaat weer aan bij de jongere generatie. Combineer deze twee trends en de kans is groot dat je zoals wij op de Via Egnatia belandt, de eeuwenoude route tussen Rome en Byzantium.

De Calestienne is een smalle strook kalksteenrotsen die zich uitstrekt vanuit Frankrijk over Chimay, Couvin en Givet tot ‘grottengemeenten’ Han-sur-Lesse en Remouchamps. De strook ontstond zo’n 400 miljoen jaar geleden toen onze contreien onder de zeespiegel lagen. De heuvels of ‘tiennes’ zijn overblijvende koraalriffen. Met wat geluk vind je er nog fossielen op je wandelpad.

Op de terugweg van de Amalfitaanse kust besluiten we nog enkele dagen bij Chiara in haar Agriturismo Casa Vallona te spenderen. Zo belanden we in een weinig gekend gebied, de Colli Bolognesi. Maar wie ooit langs de autosnelweg van Bologna naar Firenze reed, heeft de heuvels op de rechterkant ongetwijfeld opgemerkt.