Artikeldatabank

Als je man zes jaar na datum je verjaardagscadeau aflevert, dan moet hij uit zijn pijp komen. Dat onder het cadeaulint een berghuttentocht zou zitten, was al lang geen surprise meer, maar het was wachten tot we onze kroost ergens konden onderbrengen. De bestemming kiezen was een fijn taakje voor een winteravond. Mijn reisorganisatietalent liet zijn oog vallen op de Tour des Combins, een lus rond de Grand Combin en zijn hoge buren.

In de Wunderkammer Residence in Deurle, met zicht op een bocht van de Leie, schrijf ik dit verslag vanonze Oostenrijkse huttentocht. Het ‘zwarte huis’ is een kunstwerk van Hans Op de Beeck en diende tot voor kort als schrijversresidentie, waarbij je door het grote panoramische raam als een vergezicht uit de renaissance uitkijkt op de meanderende Leie.

In 2019 werd de GR 21, het kustpad van Normandië, door Franse wandelaars verkozen tot mooiste GR-route van het land. Dit leek wel iets voor ons: maximum een weekje weg midden de drukke werkagenda, niet te ver van huis en ’s avonds een zacht bed om in te slapen. Om het nog niet te hebben over onze liefde voor lekker eten en voor de zee.

“Waarom zou je in hémelsnaam alleen de bergen in willen?!” Niet meteen de aanmoediging waar ik op hoop, maar mijn mama heeft wel een punt. Waarom wil ik eigenlijk een groot deel van de GR 738 alleen wandelen? Ik mompel iets over de noodzaak om mijn comfortzone nog eens te verlaten, maar het is mijn angst om alleen te kamperen die ik echt in de ogen wil kijken.

Vanuit onze eerste auberge in Lochrist stappen we meteen de zomerse, Bretoense velden in. In de gloednieuwe Intermarché van Plougasvelin gaan we op zoek naar een lunchpakket en dan zijn we er helemaal klaar voor: de ruwe Bretoense kust, de zee en zes stapdagen op de GR 34.

De Pyreneeën zijn nog altijd één van de meest aantrekkelijke wandelgebieden van Europa. Recentelijk kwamen er naast de gekende GR-paden een aantal luswandelingen bij. De nieuwste telg is de Senda de Camille, die 112 km lang flirt met de Frans-Spaanse grens. Het Parc National des Pyrénées en het Parque Natural de Los Valles Occidentales zijn gastheer en we kijken uit naar Camille, de laatste inheemse bruine beer van de Pyreneeën.

De Tour du Queyras (GR 58) verbindt de acht gemeenten van het hoogst gelegen regionale natuurpark van Europa. Op de grens tussen Frankrijk en Italië genoten we van ongerepte alpenlandschappen en authentieke dorpjes. Terwijl de valleien gebukt gingen onder een loden zomerzon – la canicule, monsieur! – vonden wij ver boven de 2000 meter verkoeling bij kristalheldere meertjes en de laatste sneeuwvelden.

Met GR 57, GR 5 en de GR du Pays ‘Tour du Mont Thabor’ zijn er mogelijkheden genoeg om een uitdagende tocht te maken in de regio rond deze Alpentop. Uit mijn talrijke omzwervingen in die streek heb ik een zesdaagse huttentocht gedistilleerd, die ik intussen al twee keer met een groep gedaan heb. Vertrekpunt is Névache in het dal van de Clarée.

Het was op de Fiets en Wandelbeurs van 2017 dat we voor het eerst horen over GR 247. We krijgen een lijvig Spaans boek in handen dat de route beschrijft in 21 etappes en bijkomende varianten. Een dik jaar later staan we in het grootste nationaal park van Spanje om te ontdekken wat natuurpracht echt betekent.

Enkele jaren al verkiezen we steevast Nationale Parken in Italië als wandelbestemming. Na de Maiella, de Sibillini en de Abruzzo stond afgelopen zomer het Parco Nazionale del Cilento e Vallo di Diano e Alburni op het programma. Het uitgestrekte gebied bleek een parel in Campanië, een arme regio met één grote troef: lekkere mozzarella di buffala.

Ligurië is als wandelgebied niet erg bekend, maar door en over de bergen aan de noordelijke rand van de regio loopt een wandelpad dat 420 km lang is. Deze ‘Alta Via dei Monti Liguri’ gaat terug op de vele muildierpaden die vroeger werden gebruikt door kooplieden, houthakkers en boeren.

Geelgroene alpenweiden omzoomd door donkergroene bossen en bleekgrijze, naar de blauwe hemel reikende rotsformaties. Tot zover het kleurenpalet van onze Dolomietentrektocht door het Eisack-, het Vilnösser- en het Grödendal.

Het inspirerende boek "De mooiste wandelroutes van Europa" ligt al jaar en dag op mijn salontafel. De spectaculaire foto’s van de Gorges du Verdon staan op mijn netvlies gebrand. “Een natuurervaring die in Europa zijn gelijke niet kent”, prijst de inleiding. Het werd tijd om dat met een tocht op de GR 4 zelf te gaan ontdekken.

Op weg naar het Normandische schiereiland Cotentin gaat het steeds harder regenen. Maar op het moment dat we Carentan binnenrijden, breken de wolken open. De toon voor een prachtige wandelvakantie vol herinneringen aan D-day is meteen gezet.

Met stenen hebben wij nog nooit gecommuniceerd. Maar tijdens een trektocht rond de Cap de la Hague in Normandië ontdekten we dat stenen kunnen fluisteren, knarsen, grommen en lachen.

Een wintertrektocht door de Franse Alpen, dat was de planning. Het weer was goed en de sneeuwschoenen stonden klaar. Maar felle sneeuwval en lawinegevaar gooiden roet in het eten. Stappen werd ploeteren en baggeren. Maar de prachtige omgeving maakte veel goed.

Zeven dagen met pak en zak en op mijn eentje door Noord-Frankrijk fietsen, dat was het idee. De recente gids Fietsen langs de Frontlijn was daarbij een geschenk uit de hemel. Voor mij de ideale manier om de Groote Oorlog beter te begrijpen en mijn grootvader, oorlogsinvalide 14-18, te gedenken. Zeker omdat we nu pas met negen kleinkinderen zijn uitgebreide memoires aan het ontdekken zijn.