Artikeldatabank

In de noordelijke Auvergne ligt het wondermooie natuurpark Livradois-Forez, groter dan Oost-Vlaanderen. Onbekend, maar zéér bemind door vijf mountainbikers die zes dagen dit ruige landschap en zijn oneindige schoonheid doorkruisten. Van de vallei van de Dore, die de ‘Livradois’ in het westen scheidt van de ‘Forez’ in het oosten, naar de Monts Noirs in het noorden.

Enkele jaren geleden fietste ik de Tour du Luberon in de Vaucluse. Mooi, maar in september was er geen sprietje lavendel meer te zien, terwijl de paarse bloemen toch de ziel van de Provence uitmaken. Toen al rijpte het idee om hier ooit terug te keren, maar dan in volle bloeiperiode. Paarse velden lenen zich immers uitstekend voor een combinatie van fietsen met mijn andere hobby, landschapsfotografie. Uitgebreid zoeken op internet leverde mij twee plaatsen op met concentraties van velden: het plateau van Sault aan de voet van de Mont Ventoux en het plateau van Valensole bij het Lac de Sainte-Croix. De coronacrisis dreigde roet in het eten te gooien maar net op tijd gingen de grenzen open. Elk nadeel heeft zijn voordeel: door de reisbeperkingen ontbraken de dichte drommen toeristen die zich elk jaar gewapend met een fototoestel ter plekke begeven. Op vele plaatsen was ik alleen en kon ik in alle rust foto’s nemen.

Dankzij corona befietsten wij vanuit ons kot het verbazend boeiende Waasland. Doel: hoofd, lijf en leden gezond houden. Die buurtverkenningen smeken zonder twijfel om herhaling, maar ook het ‘nog wat verder’ lonkte. Honger naar een verboden vrucht? Zin om de ‘topvorm’ na de zowat 2500 coronakilometers te valoriseren? Hoe het ook zij, de snel schrijdende exit in juni kon ons wel bekoren om even te proeven van het nabije buitenland.

Onze fietsreizen gingen al vaker richting Frankrijk, maar telkens proberen we nieuwe regio’s te ontdekken. Vorige zomer was dat niet anders. In de Cévennes deed de afwisseling tussen ‘gorges’ en ruwe hoogvlaktes ons meermaals naar adem happen, figuurlijk omwille van de schoonheid, maar ook letterlijk door de grote hoogteverschillen. De Katharenroute trakteerde ons dan weer op indrukwekkende burchten en schitterende vergezichten tot ver in de wonderlijke Pyreneeën.

In het vorige nummer van Op Weg vertelden Fran en Luc al uitgebreid over hun vier maanden lange fietsreis door Italië, op zoek naar de perfecte balans tussen natuur en cultuur. Omdat Zuid-Italië een minder voor de hand liggende fietsbestemming is, zoomen we nog even in op hun etappes door Sicilië, Calabrië, Basilicata, Apulië en Campanië.

Op mijn 60ste verjaardag had ik het aangekondigd: “Als ik 65 word, wil ik met jullie allemaal, groot en klein, naar de bergen. Kunnen jullie begin juli 2019 een weekje vrijhouden?” Iedereen zei volmondig ja. Het dromen kon beginnen.

Het was oorspronkelijk het idee om, eenmaal met pensioen, een jaar in Italië te gaan wonen om voluit cultuur te snuiven. Uiteindelijk werd het een fietsreis van vier maanden, op zoek naar een evenwicht tussen cultuur en natuur. “Achteraf hadden we het gevoel dat we in elke stad wel enkele dagen langer hadden kunnen blijven, maar we wilden telkens opnieuw die fiets op, naar een volgend hoogtepunt.”

Na meer dan 4500 Spaanse fietskilometers waren we toe aan een nieuwe bestemming. Die vonden we in Toscane en Umbrië. De stempel van kunst die de Medici er nalieten, vormde de rode draad doorheen onze twee weken lange tocht.

Fietsreisjes zijn als koekjes uit de koekjestrommel. Op een gegeven moment moet je jezelf er eentje toestaan om in evenwicht te blijven met het bestaan. Zo ook afgelopen zomer. Na een lange reis in het voorjaar naderde het einde van augustus. “Als ik nu niet nog even ga, dan lukt het weer een heel jaar niet meer”, overtuig ik mezelf.

Kronkelende riviervalleien in Tsjechië, voorbijglijdende vale gieren in Kroatië, zingende minaretten in de Bosnische avondschemering, fietstassen vol vijgen en mandarijnen in Montenegro en wakker worden onder een laag sneeuw in Frankrijk. Beelden genoeg om vijf maanden trappen samen te vatten.

Flirtende waterlopen, een alternatieve gastvrouw, een mooi gedicht, een oude treintunnel, Buddy Holly, romaanse basilieken, grand vins, lantaarns op een brug,... De verlokkingen zijn talrijk tijdens ‘Le Tour de Bourgogne à vélo’. Onze fietstocht eindigt op de Place de la Libération in Dijon, het gedroomde kader voor een nabeschouwing. Bij een fles Gevrey Chambertin bladeren we door mijn dagboeknotities.

Negen dagen fietsen in eigen land, hoe maken we daar een aangename zomertoer van? De oplossing kwam snel: een echte Ronde van België, met trappistenabdijen als etappe plaatsen. Want hoe kan je beter een zomerse fietsdag afsluiten dan met wat er binnen die abdijmuren wordt gebrouwen?

Mijn fiets tegen een paaltje op de camino richting Santiago de Compostela. De foto werd genomen tijdens een plaspauze, op het mooiste stuk van de tocht, de beklimming naar Cruz de Ferro. De tekening is één van de eerste die ik maakte om deze unieke pelgrimservaring te herbeleven en te delen.

Van de scheve toren in het Noorden fietsten we naar de hak van de laars in het Zuiden. Daartussen lagen 2000 schitterende kilometers vol adembenemend cultuur- en natuurschoon. Soms waanden we ons in Tibet, dan weer in de Far West. Maar de typisch Italiaanse sfeer en de culinaire geneugten waren nooit ver weg.

Er is géén geschiedenis, tenzij deze ingekleurd door de winnaar. Die gedachte nam ik mee op weg naar Verdun. Vier jaar lang woedde een stellingenoorlog om een meter hoger of lager, een akker meer of minder. Poëzie van het inferno voorbij ‘t graf van duizend soldaten, altijd iemands vader, altijd iemands kind, duizend en duizend soldaten en nog…

Heb je een dochter die in Berlijn woont én zwanger is? Dan plan je toch gewoon je fietsvakantie in de buurt. In ons geval een sportieve, avontuurlijke drielandentrip, met een bezoek aan de Oost-Europese cultuursteden Poznan, Wroclaw, Praag en Dresden. Een aanrader, ook voor mensen zonder zwangere dochter!

De traditie om er in de zomer enkele dagen met één van zijn dochters op uit te trekken was er al. Maar in 2009 ruilde Rudi Bogaerts de chambres d’hôtes voor de tent en de auto voor de fiets. La douce France à velo bleek al snel een heel andere manier om samen onderweg te zijn.

Lachende konijntjes, twee mensen die tevreden terugkijken en onmenselijke ambtenaren. De ontmoetingen buiten de fietsgids blijven nazinderen. Enkele honderden kilometers door de Zuidelijke Champagne brachten ons niet alleen de romantiek van afgelegen dorpen en kasteeltuinen, maar ook een confrontatie met de realiteit van het bestaan.

Omwille van zijn rijke verleden en zijn unieke landschappen geniet de Italiaanse regio Toscane een fabelachtige reputatie. Ook voor de fietsende reiziger is het een aantrekkelijk gebied.

Vorige Op Weg eindigden we met de degustatie van een frisse La Ramenée. Daarmee zaten we op dag 10 van onze abdijtocht nog maar aan abdij(bier) nummer zeven. Zestien te gaan. Tijd om een paar tandjes bij te steken.