Artikeldatabank

ijn mooiste jeugdherinneringen spelen zich af bij mijn Waalse oma ‘Maman Kiki’ (Walen zijn dol op gekke bijnamen). Als alleenstaande jonge weduwe sleurde ze ons mee op lange wandeltochten. Picknicken deden we op een gammele tafel in de boomgaard en ’s avonds hielden we met een stok gerookt spek boven het vuur en gooiden we aardappels in de assen. Het is dat geluk dat ik veel later opnieuw zocht, eerst op GR-routes, later op de fiets, dolend door het landschap. Fietsen in Wallonië is altijd een belevenis. Niet voor niets rijdt bijna iedereen er met een mountainbike, al dan niet elektrisch. Want al is Wallonië een heuse inhaalbeweging aan het maken op vlak van fietsinfrastructuur, toch wacht er bij haast elke tocht een stukje modder of een grindpad dat nog niet is afgewerkt. Maar laat dat net de charme zijn van fietsen in Wallonië. Plus het feit dat mensen je overal groeten. Ik voel me er altijd welkom.

Een nieuwe wind waait door de Eifel. Eentje die de langeafstandsfietser van noord naar zuid dwars door de regio begeleidt. Met twee opties: een westelijke of een oostelijke doorsteek. Vertrekpunt is Aken, eindhalte Trier. West en oost hebben een gezamenlijke aanloop via de Vennbahn door de Oostkantons. West kiest voor de valleien van de Prüm, de Enz, de Sauer en de Moezel. Oost volgt de Kyll, met zijn 142 km de langste rivier van de Eifel.