Artikeldatabank

Van alle trektochten in de Aostavallei is de Tour du Mont Fallère misschien wel de intiemste. De stilte in het bos boven Etroubles, de uitgestrekte almweiden onder de puinwaaiers van de Mont Fallère en het unieke karakter van de hutten laten niemand onberoerd. Sinds enige tijd kan je in drie dagen op je gemak om de berg lopen, die de naam heeft het mooiste uitzicht op de Mont Blanc te hebben.

Wie na het bekijken van de fictiereeks GR 5 zin heeft gekregen om zelf de wandelschoenen aan te binden, wordt op de website van de VRT doorverwezen naar de speciaal door Grote Routepaden opgerichte GR 5 helpdesk. Achter helpdeskgr5@groteroutepaden.be gaan enkele van onze meest gepassioneerde vrijwilligers schuil die hun GR5-avontuur al (deels) achter de rug hebben en je met plezier op weg zetten. Wij vroegen hoe zij zelf de reeks beleefd hebben.

Voor velen blijft Albanië een bestemming met een duister kantje. Armoede, criminele netwerken en een hardnekkige traditie van bloedwraak zijn zowat de meest gehoorde clichés over het land. GR-wandelcoördinator Barbara Dessein en haar gezin ontdekten de voorbije zomer een heel ander Albanië, met een bekoorlijke rust, gastvrije mensen en een ongeziene natuurpracht. Linde (6), Bes (10), Merlijn (12), Barbara en Jeroen stapten vijf dagen door de Albanese Alpen. Alleszins een origineel decor voor een eerste trekking als gezin!

We gespen onze sneeuwschoenen strak aan en trekken onze dikke mutsen zo laag mogelijk over onze oren. Enkel ons aangezicht stellen we bloot aan dit gure winterwonderland. Onze gids Rudi maant ons aan te vertrekken. “Kom, voorwaarts, in de winter hebben we in Berner Oberland maar zeven uur daglicht!”.

In 2013 vertrok ik vanuit Nazareth richting Reims en schreef ik enigszins triomfantelijk in Op Weg: “Rome, gij Eeuwige Verlichte Stad, here I come!”. Zes jaar later, in mei 2019, sta ik in Radicofani klaar voor de laatste negen etappes van mijn Via Francigena.

Albanië is het onontdekte pareltje van Europa en hiking slaat weer aan bij de jongere generatie. Combineer deze twee trends en de kans is groot dat je zoals wij op de Via Egnatia belandt, de eeuwenoude route tussen Rome en Byzantium.

Op de terugweg van de Amalfitaanse kust besluiten we nog enkele dagen bij Chiara in haar Agriturismo Casa Vallona te spenderen. Zo belanden we in een weinig gekend gebied, de Colli Bolognesi. Maar wie ooit langs de autosnelweg van Bologna naar Firenze reed, heeft de heuvels op de rechterkant ongetwijfeld opgemerkt.

Tijdens de aardrijkskundeles op school leerden we dat de waterval van Schaffhausen de hoogste van Europa is. Ik had er massa’s foto’s van gezien en wou al jaren dit natuurwonder ook eens in werkelijkheid zien. Het was er nooit van gekomen, maar op tocht op de Via Rhenana kreeg ik eindelijk mijn kans.

‘Il Cammino Minerario di Santa Barbara’, zo luidt de klinkende titel van de net uitgebrachte wandelgids die in mijn handen ligt te blinken. ‘Il Iglesiente’ is de naam van de streek en tot voor deze uitgave was dat een blinde vlek op de Europese wandelkaart. Ik beschouw de gids als een uitnodiging voor een kraamvisite en trek nieuwsgierig naar Zuidwest-Sardinië.

Een boek over de verloren gewaande pelgrimsroute naar Rome plantte een zaadje in mijn hoofd. Een jaar later stond ik in de crypte van Canterbury Cathedral, helemaal klaar voor een tocht van 2000 km langs de Via Francigena. Het miezerde toen ik vertrok. Wat leek het zonnige Rome toen onbereikbaar ver!

Eeuwenlang hielden kluizenaars en pausen-in-spe er zich op en zelfs een oergodin kon dat niet beletten. In de schaduw van de op één na hoogste bergtop van de Apennijnen is het Majellapark een schatkamer waarin de wandelaar dagenlang kan graaien zonder zich ook maar een moment te vervelen.

Zon, zee, bergen. Griekse tempels en schitterende baroksteden. En de alomtegenwoordige Etna natuurlijk, de grootste actieve vulkaan van Europa. Aan één vakantie heb je lang niet genoeg om al het moois op Sicilië te ontdekken. De over het eiland verspreide natuurparken zijn ideaal voor een eerste kennismaking met het gevarieerde Siciliaanse landschap.

Half mei zitten we thuis te kijken naar de Giro d’Italia. De renners rijden door Roccaraso. Snel nemen we er de kaart van de Abruzzen bij. Mooie herinneringen komen boven en verleiden ons tot nieuwe wandelplannen. Iets zuidelijker deze keer, naar het Nationaal Park van de Abruzzen, Lazio en Molise.

Twintig jaar geleden trok Val Maira voluit de kaart van het wandeltoerisme. Sindsdien leeft het dal in Piemonte weer helemaal op. We verkenden er enkele dagen de Percorsi Occitani en waren onder de indruk van de mooie dorpen, het ongerepte landschap en het overheerlijke eten.

102 dagen alleen op stap, wat doet dat met een mens? Elena Peeters maakte als afstudeerproject voor haar theateropleiding aan het Antwerpse Conservatorium de voorstelling ‘Elena’, een creatieve verwerking van haar wandeltocht van Antwerpen naar Rome.