Artikeldatabank

De hoogvlakte van Millevaches, doorkliefd door talrijke beekjes en rivieren en daarom de ‘watertoren’ van Frankrijk genoemd, vormt de westelijke flank van het Centraal Massief. Een prachtige streek om met de mountainebike te doorkruisen, ware er zomer 2022 niet die dekselse hittegolf. In vorig nummer van Op Weg waren we gestrand op een terras in de schaduw van de kerk van Gimel-les-Cascades.

De hoogvlakte van Millevaches dankt zijn naam aan een herderin die door duizend koeien van de duivel werd verleid. Al geloof je misschien eerder dat ‘vache’ komt van ‘batz’, bron in het Keltisch. Het Regionaal Natuurpark, door talrijke beekjes en rivieren doorkliefd, vormt de westelijke flank van het Centraal Massief. Augustus leek ons de uitgelezen maand om het gebied te doorkruisen, maar toen kwam die hittegolf …

‘Respire et inspire’, zo luidt het motto van het departement Haute-Marne. En inderdaad, deze heuvelstreek, doorsneden door de vallei van de Marne en ingeklemd tussen de Champagne en de Bourgogne, is ideaal om op adem te komen en inspiratie te vinden in burchten, verzonken kerken en engelenkaas.

In Nantes trek ik een sprintje met een olifant. Of was het een mammoet? Ik verlies, maar dat steek ik op de zon die mij te fel in de ogen schijnt. Ik had nochtans gehoopt op regen, om een keer echt “Il pleut sur Nantes“ te voelen. Op andere plekken langs het Canal de Nantes à Brest zetten felle buien mij wel aan de kant, maar dat is helemaal niet erg.

Thuis doorblader ik het fotoboekje dat ik samenstelde na mijn beklimming van de Mont Ventoux in 2017. Op 4 km van de top zat toen een fotograaf van GriffePhotos langs de weg, klaar om een close-up te nemen. Op de achtergrond steekt de toren van het weerstation op de top fel af tegen de blauwe lucht. Die foto prijkt niet alleen op de cover van het fotoboek, maar ook – en veel groter – op de muur van mijn werkkamer. Ik vond die beklimming toen, op mijn 70ste, eenopmerkelijke prestatie. Zou ik dat vijf jaar later nog kunnen?

Wat in 2020 een zachte overgang van het beroepsleven naar het pensioen moest worden, ging uiteindelijk pas eind april 2022 van start: een fietsreis naar Rome. Op de ‘Santos onder de mountainbikes’, mijn Devinci Django, in combinatie met een Bob Ibex aanhanger stond ik 31 fietsdagen en 3 rustdagen later waar ik wou zijn.

Naar de Bodensee fietsen kan via de Rijnvallei en de waterval van Schaffhausen. Maar wie wat meer afwisseling wil, kan zich voortaan laten leiden door de Zwarte Woudenroute: via de Eifel, langs de Saar en door de Kromme Elzas en het Zwarte Woud. Zo kom je onderweg op plaatsen die je zelf nooit had gevonden.

Zo vertelt de wind Door de takken, Zonder het te weten, Iets vaags En gelukkigs.

Ik moest er even uit. Ergens op de fiets stappen, op zoek naar weer een gezonde, grijze massa. Een midweek in Bourgogne-Franche-Comté viel me als geschenk in de schoot. Langs de rivier de Doubs en grotendeels op de EuroVélo 6 kreeg ik 300 km de tijd om mijn hoofd leeg te maken.

Vier aanloopdagen op de Véloire en de EuroVelo 6 bleken een veelbelovend voorgerecht dat het beste deed vermoeden voor de hoofdschotel. Die was te copieus voor een dag-na-dagkroniek, dus volgt hier een eigenzinnig relaas van twee bedaagde fietsers die ruim twee weken volop genoten van de erg haalbare en uitstekend bewegwijzerde Loire à Vélo.

In de zomer van 2020 zouden wij onze grote trek langs de Loire houden. Om de gekende reden moesten we die knaldrang nog even bedwingen, maar in 2022 was die zo sterk dat het officiële traject ‘La Loire à Vélo’ niet meer volstond. Bij wijze van voorgerecht lappen we er nog een stevig stukje rivierroute bij vóór de officiële start in Cuffy.

Na de Fransen zijn wij Belgen de grootste champagnedrinkers. Een korte vakantie koppelen aan het inkopen van bubbels, dat lusten heel wat landgenoten wel. Koppel je er een fietstocht aan, dan is het vooral vechten tegen de eenzaamheid – tegelijk de schoonheid – van uitgestrekte wijngaarden en graanvelden. Tot je in de loopgraven van de Groote Oorlog duikelt.

In de noordelijke Auvergne ligt het wondermooie natuurpark Livradois-Forez, groter dan Oost-Vlaanderen. Onbekend, maar zéér bemind door vijf mountainbikers die zes dagen dit ruige landschap en zijn oneindige schoonheid doorkruisten. Van de vallei van de Dore, die de ‘Livradois’ in het westen scheidt van de ‘Forez’ in het oosten, naar de Monts Noirs in het noorden.

Enkele jaren geleden fietste ik de Tour du Luberon in de Vaucluse. Mooi, maar in september was er geen sprietje lavendel meer te zien, terwijl de paarse bloemen toch de ziel van de Provence uitmaken. Toen al rijpte het idee om hier ooit terug te keren, maar dan in volle bloeiperiode. Paarse velden lenen zich immers uitstekend voor een combinatie van fietsen met mijn andere hobby, landschapsfotografie. Uitgebreid zoeken op internet leverde mij twee plaatsen op met concentraties van velden: het plateau van Sault aan de voet van de Mont Ventoux en het plateau van Valensole bij het Lac de Sainte-Croix. De coronacrisis dreigde roet in het eten te gooien maar net op tijd gingen de grenzen open. Elk nadeel heeft zijn voordeel: door de reisbeperkingen ontbraken de dichte drommen toeristen die zich elk jaar gewapend met een fototoestel ter plekke begeven. Op vele plaatsen was ik alleen en kon ik in alle rust foto’s nemen.

Hoe beleef je een tocht als je onvoorzien en onverhoeds op pad gaat? Met een gedegen voorbereiding hadden wij geen gokje gewaagd op een roestig sluisbruggetje, geen kasteel bezocht dat niet bezocht kon worden en niet écht over een oude spoorweg gefietst.

Dankzij corona befietsten wij vanuit ons kot het verbazend boeiende Waasland. Doel: hoofd, lijf en leden gezond houden. Die buurtverkenningen smeken zonder twijfel om herhaling, maar ook het ‘nog wat verder’ lonkte. Honger naar een verboden vrucht? Zin om de ‘topvorm’ na de zowat 2500 coronakilometers te valoriseren? Hoe het ook zij, de snel schrijdende exit in juni kon ons wel bekoren om even te proeven van het nabije buitenland.

Onze fietsreizen gingen al vaker richting Frankrijk, maar telkens proberen we nieuwe regio’s te ontdekken. Vorige zomer was dat niet anders. In de Cévennes deed de afwisseling tussen ‘gorges’ en ruwe hoogvlaktes ons meermaals naar adem happen, figuurlijk omwille van de schoonheid, maar ook letterlijk door de grote hoogteverschillen. De Katharenroute trakteerde ons dan weer op indrukwekkende burchten en schitterende vergezichten tot ver in de wonderlijke Pyreneeën.

Fietsreisjes zijn als koekjes uit de koekjestrommel. Op een gegeven moment moet je jezelf er eentje toestaan om in evenwicht te blijven met het bestaan. Zo ook afgelopen zomer. Na een lange reis in het voorjaar naderde het einde van augustus. “Als ik nu niet nog even ga, dan lukt het weer een heel jaar niet meer”, overtuig ik mezelf.