Artikeldatabank

Jaren geleden kampeerden we met onze (toen nog jonge) kinderen in Bech. We genoten er van mooie wandelingen in de valleien met talrijke bruggetjes en rotsen. Tijdens de herfstvakantie wilden we er opnieuw naartoe, dus stippelde onze zoon een driedaagse tocht uit.

Besneeuwde toppen, ontelbare bergmeertjes en -rivieren, dennenbossen en weiden, uitgesleten gletsjerwanden en ruige granietterreinen. Dit alles biedt de Carros de Foc, een indrukwekkende luswandeling door het gekende nationale park Aigüestortes I Estany de Sant Maurici.

Een toonbeeld voor de streek en een volwaardige wandeltegenhanger voor de Vennbahn, dat is de ambitie van de toeristische dienst van Oost-België met de kersverse Venntrilogie. Van de groene weiden en heuvels van het noorden over de ongerepte Venen tot de bergkammen en riviervalleien van het zuiden, met dit langeafstandspad ontdek je inderdaad in één tocht drie verschillende landschappen.

Jaren geleden wandelde ik met een groep vrienden de Hexenstieg. Onder hen een bevriend koppel uit Hannover, waarmee ik contact hield. Vorig jaar maakten we het voornemen om nog eens samen op stap te gaan concreet. Onze keuze viel op de meer dan 100 jaar oude Hermannsweg.

Alles begon in 2005 met het avontuurlijke idee om de Kilimanjaro te beklimmen. Sindsdien is een meerdaagse tocht ‘met de moaten’ een jaarlijkse traditie. Voor aflevering 17, vier dagen Schluchtensteig, zijn we acht man sterk.

140 km op de GR 1 tussen Olite en Bolea: wat een mooi stukje Spanje! Waarom komen er hier niet meer wandelaars? Is het omdat de voorzieningen schaars zijn? Of is het net andersom? Ik ben haast niemand tegengekomen, dus wandelde ik alleen met mezelf.

“We willen onze eigen sterktes en zwaktes ontdekken, mensen ontmoeten en genieten van de natuur. We willen onszelf en elkaar beter leren kennen. Maar we willen vooral ‘de vergeten geschiedenis’ van vele Belgische vluchtelingen verbinden aan onze eigen geschiedenis.”

Onze zoon vond de liefde en bezegelde dat met een uitbundig trouwfeest in het zuiden van Polen. Ons besluit was vlug genomen: op de terugweg zouden we even afwijken van de snelweg om te gaan wandelen op de Malerweg. Goed om te herstellen van de feestdagen ervoor …

Wanneer onze nieuwe wandelbestemming op een bijeenkomst buiten in de winterkoude wordt gepland, lijkt alles mogelijk. Zelfs half oktober boven de 3000 m overnachten. De Sierra Nevada ligt in het zuiden van Spanje, niet? Als deze vierde staptocht met ons achten iets aantoont, dan wel dat improvisatie het nieuwe normaal geworden is.

Na een stilstand in het coronajaar 2020 werd het tijd om de draad van onze ‘historische’ tocht op de GR 1 weer op te pakken. In het najaar maakten we een sprong op de route om tien etappes van het bergachtige traject in de provincies Palencia en Leon te wandelen.

Het wandelen van een lange afstandswandeling is altijd een grote droom van mij geweest. Eentje met veel verlangen en met het gevoel van: “Wie weet, misschien ooit.” En met alle mogelijke wandelpaden die ik tegenkwam, was het enkel wachten op het vinden van het juiste pad en het juiste moment. Voor velen sloot corona meerdere deuren. Voor ons, mijn vriend en ik, gingen er een paar open.

Lang geleden, in 2005, schreef ik een boek over mijn drieweekse tocht op het Catalaanse traject van de belangrijkste GR van het Iberisch schiereiland: de GR 1. Omdat hij over zijn hele lengte – 1250 km van de Middellandse Zee tot aan de grens met Asturië – langs kleine dorpjes en stadjes vol middeleeuwse geschiedenis loopt, verdient hij zijn bijnaam ‘Sendero historico’. Tijd voor een nieuwe portie geschiedenis.

Op een boogscheut van België start één van Duitslands topwandelpaden, de Eifelsteig. Halsoverkop vertrok ik vorige zomer met de trein naar Aken. Misschien zat corona er voor iets tussen, maar door de groeiende wandelkoorts had ik veel meer drukte verwacht. Behalve in en rond de toeristische trekpleisters Monschau en Trier bleef het rustig op het pad. Niet dat ik daar rouwig om was, zo kon ik nog meer van de stilte genieten.

Al wie in Spanje dagen aan één stuk wil wandelen duikelt na wat zoekwerk op internet onvermijdelijk in de ‘Cuadernos de Viaje de Juan Holgado'. Zou er op het Iberische schiereiland nog één GR te vinden zijn waar Juan zijn voetafdrukken niét heeft achtergelaten? Toen ik vele jaren geleden in volle voorbereiding op drie weken GR 1 ‘Sendero Historico’ met Juan in contact kwam, werd me metéén duidelijk dat deze man meer dan wie ook gebeten is door het wandelvirus.

Nadat Cynthia, Louis (7 jaar) en ik enkele luswandelingen in het Hunsrück middelgebergte verkenden, gaan we op pad voor een microavontuur. Het doel is overnachten op een uitkijktoren. Zo gezegd zo gedaan, maar eerst moet er natuurlijk gewandeld worden.

Een topscenarist van Scandinavische crimi’s had zich geen betere openingsscène kunnen dromen. Terwijl dikke slierten mist het decor verengen tot enkele duistere heuvelcontouren rondom het meer, kletst het donkere water zachtjes tegen het ponton waarop we lopen. Een perfecte plaats delict, zo lijkt het wel. Al zullen we twee dagen lang geen lijk – en amper potentiële daders – tegenkomen.

Herfst in de Moezelvallei. De druiven zijn geplukt, de wijngaarden kleuren geel en rood. Het toeristische seizoen zit er bijna op. Sommige horecazaken zijn al aan hun jaarlijkse verlof begonnen en in de meeste wijndorpjes is het heerlijk rustig. Om te wandelen is dit een ideale periode. Ik volgde enkele dagen de Moezelsteig van Ediger-Eller tot Treis-Karden, dal in, dal uit en genoot met volle teugen van de herfstkleuren en de vele vergezichten.

Regen tikt op het raam van mijn hotelkamer en sloom kruip ik mijn bed uit. Door het bloemetjesgordijn zie ik het fleurige stadhuis van Marktredwitz. De rode contouren van het historische gebouw slagen er niet in om het immense grijs op te vrolijken. Het nog warme dekbed probeert me te verleiden tot een passieve dag. Zou ik hier een dag niksen, lekker lui in dit hotel droger weer afwachten? Een hete douche, drie koeken en twee koffies later, steekt mijn wandelpassie op. Neen, voor geen duizend regenbuien stel ik mijn start uit! Gewapend met poncho en regenbroek gooi ik mijn rugzak om. Guten Morgen Goldsteig!

Het is zeven uur in de ochtend en nog donker als ik door de straten van de Spaanse stad Murcia richting het treinstation loop. Een compleet nieuw wandelavontuur staat op punt te beginnen. En dat op een bijzondere wandelroute.

Ardense bossen, authentieke dorpjes, beekvalleitjes en overnachten in een B&B, dat waren de wensen. EscapArdenne Eisleck Trail was het antwoord. Een pittige trekking van 106 km van Kautenbach tot La Roche-en-Ardenne.

Wie na het bekijken van de fictiereeks GR 5 zin heeft gekregen om zelf de wandelschoenen aan te binden, wordt op de website van de VRT doorverwezen naar de speciaal door Grote Routepaden opgerichte GR 5 helpdesk. Achter helpdeskgr5@groteroutepaden.be gaan enkele van onze meest gepassioneerde vrijwilligers schuil die hun GR5-avontuur al (deels) achter de rug hebben en je met plezier op weg zetten. Wij vroegen hoe zij zelf de reeks beleefd hebben.

1378 kilometer lang was de voormalige Duits-Duitse grens. In 1989 werd het krankzinnige IJzeren Gordijn gesloopt en keken Oost en West elkaar terug in de ogen. Dertig jaar na de sloop wandelen wij de Werra Burgen Steig Hessen. De perfecte meerdaagse wandeltocht om te zoeken naar grenssporen van 30 jaar geleden.

Een lange wandeltocht door de bergen. Voor Astrid en Andries was het een innig gekoesterde droom. Het vage plan werd werkelijkheid in de vorm van een ‘alternatieve’ huwelijksreis. Twee weken na hun ja-woord staken ze in Hendaye van wal voor de doorsteek van de Pyreneeën op de GR 10. Zestig dagen lang balanceerden ze op de grens tussen Frankrijk en Spanje. “We hadden er behoefte aan om even alles los te laten.”

Voor velen blijft Albanië een bestemming met een duister kantje. Armoede, criminele netwerken en een hardnekkige traditie van bloedwraak zijn zowat de meest gehoorde clichés over het land. GR-wandelcoördinator Barbara Dessein en haar gezin ontdekten de voorbije zomer een heel ander Albanië, met een bekoorlijke rust, gastvrije mensen en een ongeziene natuurpracht. Linde (6), Bes (10), Merlijn (12), Barbara en Jeroen stapten vijf dagen door de Albanese Alpen. Alleszins een origineel decor voor een eerste trekking als gezin!

De Pyreneeën zijn nog altijd één van de meest aantrekkelijke wandelgebieden van Europa. Recentelijk kwamen er naast de gekende GR-paden een aantal luswandelingen bij. De nieuwste telg is de Senda de Camille, die 112 km lang flirt met de Frans-Spaanse grens. Het Parc National des Pyrénées en het Parque Natural de Los Valles Occidentales zijn gastheer en we kijken uit naar Camille, de laatste inheemse bruine beer van de Pyreneeën.

Even over de Rijn, voorbij Keulen, ligt het Bergisches Land. Een gebied dat wij vroeger vooral kenden voor zijn industrie, maar dat vandaag behalve industrieel erfgoed vooral heel wat wandelmoois te bieden heeft. Wij trotseerden de hittegolf van juni om van de twee langeafstandspaden die er ontwikkeld werden telkens twee etappes te verkennen.

De reusachtige rotsblokken, smalle rotsspleten en diepe kloven die het NatuurWandelPark delux zo kenmerken bevonden zich 190 miljoen jaren geleden op de zeebodem. Net daarom vormt dit fascinerende zandsteenlandschap vandaag zo’n weergaloos wandelgebied.

Albanië is het onontdekte pareltje van Europa en hiking slaat weer aan bij de jongere generatie. Combineer deze twee trends en de kans is groot dat je zoals wij op de Via Egnatia belandt, de eeuwenoude route tussen Rome en Byzantium.

Ongetwijfeld doet GR 10 bij veel wandelaars een belletje rinkelen. Negenennegentig keer kwam ik bij het surfen terecht in de adembenemend mooie wereld van de Franse Pyreneeën. Tot die ene keer, toen ik even mooie natuurbeelden te zien kreeg uit een gebied 500 km zuidelijker. Vlakbij Avila en Salamanca dwarst de Spaanse GR 10 het Regionaal Natuurpark Sierra de Gredos. Een aanrader voor al wie, ver weg van het massatoerisme, een authentiek stuk Spanje wil ontdekken.

Ik zie drie rotspunten in de zee verschijnen en realiseer mij dat het grote wandelavontuur gaat beginnen. De rotsen liggen bijna op het strand van Blanes en markeren het officiële startpunt van de 220 kilometer lange, verrassend mooie Costa Brava Way.

Voor hun villa's en badhuizen in de provinciehoofdstad Colonia Claudia Ara Agrippinensium (Keulen) wilden de Romeinen enkel het beste water. Daarom legden ze van bijna 100 km verderop in de Eifel een leidingnet aan. Wat er vandaag nog rest van dit ongelooflijk staaltje technisch vernuft, ontdekten we op de Römerkanal Wanderweg.

Extremadura betekent letterlijk ‘het land van de extreme hardheid’. In de zomer lopen de temperaturen in het zuidwesten van Spanje, tegen de Portugese grens, hoog op, in de winter is het bitterkoud. Maar tijdens het zachte voorjaar staat de dehesa in bloei. Dit typische cultuurlandschap biedt, met zijn her en der verspreid staande kurkensteeneiken, schaduw aan mens en dier. De ondergrond is het ene jaar een met bloemen bezaaide weide, enkele jaren later omgeploegd tot akker, om vervolgens een tijdje braak te liggen. Wij maakten er heerlijke tochten, onderweg tussen het Romeinse Merida en de middeleeuwse steden Trujillo en Caceres. Eindigen deden we in het Europese vogelwalhalla, het nationaal park Monfragüe.