Artikeldatabank

Als je man zes jaar na datum je verjaardagscadeau aflevert, dan moet hij uit zijn pijp komen. Dat onder het cadeaulint een berghuttentocht zou zitten, was al lang geen surprise meer, maar het was wachten tot we onze kroost ergens konden onderbrengen. De bestemming kiezen was een fijn taakje voor een winteravond. Mijn reisorganisatietalent liet zijn oog vallen op de Tour des Combins, een lus rond de Grand Combin en zijn hoge buren.

In de Wunderkammer Residence in Deurle, met zicht op een bocht van de Leie, schrijf ik dit verslag vanonze Oostenrijkse huttentocht. Het ‘zwarte huis’ is een kunstwerk van Hans Op de Beeck en diende tot voor kort als schrijversresidentie, waarbij je door het grote panoramische raam als een vergezicht uit de renaissance uitkijkt op de meanderende Leie.

Toen ik eind 2021 in het wandelnieuws van Op Weg een kort stukje las over de nieuwe gids van het Dutch Mountain Trail en zijn Seven Summits, zag ik meteen een mooie uitdaging. Niet veel later lag het boekje op mijn keukentafeltje te blinken. Bleef de vraag: wie wil er mee?

De Hondsrug is het enige Nederlandse UNESCO Global Geopark. Het reliëf ontstond 150.000 jaar geleden tijdens de ijstijd. De door het ijs opgestuwde zandruggen vormden lange tijd de enige bewoonbare plek in de veenmoerassen. De bewoners lieten unieke sporen achter zoals hunebedden, die nergens anders in Nederland voorkomen.

In 1929 publiceerde de ANWB – de Nederlandse toeristenbond – een boekje met een wandeling van Nijmegen naar het dorpje Plasmolen en terug. Bijna een eeuw later bracht ‘wandelboswachter’ Ellen Luijks deze route weer tot leven. Ondanks de toegenomen verstedelijking kon ze 85% van het traject reconstrueren. Dat levert een afwisselende, verrassend heuvelachtige tocht van 53 km op.

Op zoek naar blogs voor de rubriek Onderweg botste ik op ambulare.nl. Het Latijnse woord voor ‘wandelen’ miste zijn effect niet. “‘Effe Henrie bellen”, dacht ik. We ontmoetten elkaar net vóór de jaarwisseling in Hulst aan het busstation. Henrie wandelde het Grenslandpad, dat hier overlapt met de GR 122 die op mijn menu stond. We wandelden 10 km samen richting Koewacht. Op een grijze dag met motregen, maar dat kon de pret niet drukken.

In het voorjaar van 2022 zendt Eén de nieuwe avonturen uit van Vlaanderens bekendste stapper, Arnout Hauben. Arnout stapt nooit zomaar om te stappen, maar om verhalen te zoeken. Corona heeft daar niets aan veranderd: hij is blijven stappen, en blijven babbelen. Tijdens één van de laatste dagen van 2021, en tegelijk één van de laatste dagen van de montage van ‘Dwars door de Lage Landen’, maakte hij even tijd om de lezers van Op Weg alvast nieuwsgierig te maken naar zijn nieuwste GR-avonturen.

De natuur van de noordse landen heeft een enorme aantrekkingskracht op ons. Meermaals trokken we door Noorwegen, Zweden, Finland of IJsland. Plots zagen we een aanbod dat op ons lijf geschreven was: een heuse trektocht in Zuidwest-Groenland. Op verkenning gaan in een totaal onbekend land, op plekken waar nauwelijks iemand komt, was een uitdaging waar we niet konden aan weerstaan. De verwachtingen werden ruimschoots ingelost. Willem zorgde voor een perfecte reis met een twee dagen durende climax. Het is ons nog nooit overkomen dat we op een rots gingen zitten met een groot gevoel van dankbaarheid. Blij deze weergaloze natuurpracht te mogen overschouwen, opsnuiven, voelen, beleven, leven...

In 2013 vertrok ik vanuit Nazareth richting Reims en schreef ik enigszins triomfantelijk in Op Weg: “Rome, gij Eeuwige Verlichte Stad, here I come!”. Zes jaar later, in mei 2019, sta ik in Radicofani klaar voor de laatste negen etappes van mijn Via Francigena.

Op de terugweg van de Amalfitaanse kust besluiten we nog enkele dagen bij Chiara in haar Agriturismo Casa Vallona te spenderen. Zo belanden we in een weinig gekend gebied, de Colli Bolognesi. Maar wie ooit langs de autosnelweg van Bologna naar Firenze reed, heeft de heuvels op de rechterkant ongetwijfeld opgemerkt.

Om zich te beschermen tegen invallen van de ‘barbaren’ uit het noorden bouwden de Romeinen een verdedigingsstelsel langs de Limes, de noordgrens van hun rijk. Tientallen forten en wachttorens, verbonden door een weg, te land of te water, met de Rijn als blauwe draad. Wat daar vandaag van overblijft ontdek je op het Romeinse Limespad.

Reynaert de Vos himself stapte voor de gelegenheid de vernieuwde Streek-GR Waas- en Reynaertland van Lokeren naar Hulst en wij hadden de eer hem een paar vragen te stellen. Reynaert, intussen niet meer van de jongsten, geniet van de aandacht die hem te beurt valt en probeert ons van zijn onschuld te overtuigen. We kunnen de lezer niet garanderen dat zijn verhaal 100 % waarheidsgetrouw is. Een vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken.

‘Il Cammino Minerario di Santa Barbara’, zo luidt de klinkende titel van de net uitgebrachte wandelgids die in mijn handen ligt te blinken. ‘Il Iglesiente’ is de naam van de streek en tot voor deze uitgave was dat een blinde vlek op de Europese wandelkaart. Ik beschouw de gids als een uitnodiging voor een kraamvisite en trek nieuwsgierig naar Zuidwest-Sardinië.

De invloed die de Benedictijner monniken hebben gehad op de ontwikkeling van de duinen en polders van het NoordHollandse Kennemerland is nog steeds in het landschap af te lezen.

Christina Bloem wandelde en meanderde langs de Regge en de Dinkel.

Wandelen doorheen de Monti Lattari is een aparte belevenis, zo vertellen vijf wandelaars van GR-Antwerpen.