Artikeldatabank

Vorige zomer fietsten we door het zuidwesten van Nederland. Deze keer staat ons stuur in zuidoostelijke richting. De weg is uitgestippeld, logies vastgelegd, de benen ingesmeerd. We gaan heel veel veerboten nodig hebben om de talrijke rivieren en kanalen over te steken en nemen alvast ook ons zwemgerief mee.

Nu de kinderen in hun tienerjaren komen, merken we dat ze makkelijker te motiveren zijn voor een fiets- dan een wandelvakantie. Vrouwlief stelde maar één voorwaarde: een vlak parcours. Dat vonden we in Flevoland, Nederlands jongste provincie: man-made land, dik vier meter onder het zeeniveau.

ZATERDAG 31 AUGUSTUS 1974. Op dag twaalf van onze fietsreis naar Schotland zijn we in het piepkleine Shap beland. De moed zinkt ons in onze natte schoenen. Jeans rechterpedaal is afgebroken. In geen velden of wegen is er een fietsenmaker te bespeuren en in alle richtingen zijn we door forse heuvels omgeven. Hier komen we nooit meer uit.

ZONDAG 15 SEPTEMBER 1974. Gerommel aan onze fietsen heeft ons gewekt. Maar nog voor we ons uit onze slaapzakken kunnen wurmen, priemt de krachtige lichtstraal van een zaklamp schaamteloos de tent in. Een autoritaire stem wil weten wie we zijn, waar we vandaan komen en wat onze plannen zijn. Deemoedig leggen we aan de politieman uit dat we van België zijn, Schotland doorkruist hebben en nu op weg naar huis zijn.

WOENSDAG 4 SEPTEMBER 1974. Dag 17 van onze fietsreis naar Schotland en de enige jeugdherberg op het eiland Skye blijkt volzet te zijn. Maar de jeugdherbergvader schudt een oplossing uit zijn mouw. Zijn assistent woont een congres bij in Edinburgh. Diens kamertje mogen we gebruiken. Een heel klein kamertje met een eenpersoonsbed is het, net groot genoeg om naast het bed de matras op de vloer te leggen en zo twee slaapplekken te creëren.

Ons Italiaans avontuur start al in België. Op de fiets gaat het naar Aken om daar de trein te nemen naar Keulen en vervolgens de nachttrein naar Innsbrück. Om 10 uur staan we op de Brennerpas klaar voor de afdaling naar Klausen, het stadje dat al enkele malen als uitvalbasis diende voor onze tochten door Zuid-Tirol.

Een reis per fiets naar Schotland is wat Jean en ik voor ogen hebben. Wales willen we bezoeken, Peak District, Lake District, de Schotse Highlands – helemaal tot in John o’ Groats nog wel. Enkele duizenden kilometers dus, met alle voorzieningen voor eten, drinken en slapen op het bagagerekje. Vier tot vijf weken trekken we daarvoor uit.

Na een autorit van 900 km kamperen we vlak onder Duitslands hoogste berg. Overal waar we kijken zien we nog meer hoge bergen. Ik voel een mengeling van goesting en vertwijfeling. Is dit wel een goed idee? Gaan de kinderen dat wel kunnen? En ik, ga ik dat wel kunnen? Maar jongens toch, wat een wild idee is dit!

2018 is net begonnen. Goede voornemens heb ik meestal niet, maar er wordt er één in mijn schoot geworpen. Oscar en ik zijn al maanden bezig met het plannen van een gezinssabbatical met onze kinderen. We richten ons al een tijd op Australië per camper. Maar ineens krijg ik buikpijn van het idee dat we met zijn vieren de hele wereld overvliegen (met een hoop CO2-uitstoot en een jetlag), terwijl Europa aan onze voeten ligt. En als we toch zo’n fijne nieuwe elektrische bakfiets hebben, kunnen we daarmee ook wel naar Zuid-Europa fietsen, toch?

“We zijn weer mooi op tijd aangekomen”, roept de conducteur om als we het station van Arnhem binnenrijden. “En aan de Belgische fietser: welkom in Nederland!” De ideale start voor 1.300 km met Jan Wolkers en Piet Mondriaan, van Pishoek tot Moddergat, van Sexbierum naar Vrouwenpolder.

Een doorgang tussen twee heuvels is in Oostenrijk een ‘Gatter’, tussen twee bergtoppen een ‘Pass’. Op onze fietstocht van Tongeren naar Rome moeten we de Alpen over en dat doen we in de voetsporen van Romeinse legioenen, over één gatter en drie passen.

Soms moet je opzij springen voor een Russische jeep, een andere keer dreigt een grenswachter je terug te sturen. Maar er zijn bergen, rivieren, lagunes, stranden en bruisende steden om de nare momenten snel te vergeten. Dagboeknotities van een citytrip per fiets van Zuid-Tirol tot de Adriatische kust.

Van het Zwanenwater over Groningse terpen tot Brabantse vennen, ik maak mijn rondje Nederland helemaal rond. Op en over dijken en duinen, bergen en heuvels. Langs bossen, heide en polders. Dwars door dorpen en steden met een heel eigen karakter.

Tussen Maastricht en Kessenich toont de Grens-Maas zich als een slome, ondiepe rivier, onbevaarbaar voor vrachtschepen. Een gedroomd gebied voor de pleziervaart maar ook voor oeverfietsers.

Halt houden bij een visfrituur, een hopeloze strijd leveren met Po-muggen, uitrusten in de snuit van een Ferrari, Marco Pantani begroeten en de Apennijnen oversteken. Alle wegen leiden naar Rome, maar ook onderweg valt er heel wat te beleven.

“Ik werd 60 en hoopte op nieuwe inzichten voor een nieuwe levensfase. Maar zoiets heeft tijd nodig, en een leeg hoofd. Daarom stapte ik op de fiets, van Brugge naar Rome en terug. Wind en regen waren mijn deel, maar eenmaal onderweg had ik daar weinig last van. Want de weg, dat is magie. Iedere dag opnieuw.”

Op mijn verlanglijstje stond al lang een bezoek aan het Kröller-Müller Museum in de Hoge Veluwe. Ik trommel een vriendin op en samen zetten we volgend plan uit: op ons stalen ros in één dag 180 km naar het park, gevolgd door een dag kunst en op dag drie de hele route terug naar huis. Onze achterban lacht ons vierkant uit: dat lukt jullie nooit...

Het valt me altijd weer op hoeveel Dries zich nog herinnert van de reizen die hij als kind maakte. Veel meer dan ik. De reden? Zijn ouders kozen er voor om zonder auto door het leven te gaan en er jaarlijks met drie kinderen met de fiets op uit te trekken. Fietsen en kamperen maakt een reis veel intenser, daar ben ik intussen ook van overtuigd. En als het dertig jaar geleden zonder fietskar kon, dan moet het nu ook lukken. Daarom zetten we die traditie verder, ook nu onze dochter Limme er bij gekomen is.

Meng mooie zandstranden, kilometers dijken, lange rijen populieren en uitgestrekte vette polders met een hele rits kreken. Kruid af met gezellige vestingstadjes en pittoreske polderdorpjes en blus het geheel met een flinke scheut Westerschelde. Tot zover het recept voor een uiterst gevarieerde fietstocht door een stukje Vlaanderen in Nederland.