Artikeldatabank

Kuitenbijter in een niet zo 'plat pays'. In dit artikel stellen we de langste – en lastigste – van alle icoonroutes. Van Poperinge tot Hombourg flirten we met de taalgrens en met de mooiste ‘berggebieden’ van Vlaanderen.

Na een jaar thuiszitten begonnen de reiskriebels te jeuken. Hoog tijd om net zoals heel Vlaanderen onze eigen streek te (her)ontdekken. Het plan: een fietstocht van west naar oost, van een pier in de onstuimige Noordzee naar de glooiende heuvels van Limburg. En dat van tuin tot tuin, met dank aan ‘Welcome to My Garden’.

Omwille van zijn weidse polders in het noorden en zijn glooiende heuvels in het zuiden is de Westhoek een prachtig landschap om door te fietsen. Maar een eeuw geleden waren die polders en heuvels stuk voor stuk strategische plekken die het verloop van de Groote Oorlog mee bepaalden. Onderweg zijn zoveel infoborden te lezen en musea te bezoeken dat het echt zonde zou zijn om deze 100 km aan een hoog tempo af te haspelen.

Het ging een beetje als volgt: wij, een energiek gezin met drie lagereschoolkinderen, zagen na een Sloveens avontuur een nieuw berghuttentochtje wel zitten. Wij droomden zelfs van een langere periode Zuidoost-Europese bergen. Tot plots een pandemie de wereld in haar greep kreeg en we beseften dat we een plan B moesten verzinnen.

Onder een lentezonnetje enkele dagen van stad naar stad cruisen leek ons wel wat voor de ‘paaspauze’, maar aprilse grillen staken stokken in onze fietswielen. Toen het lentegevoel terugkeerde, splitsten we de route op in drie lange fietsdagen. Onderweg kregen we het gezelschap van enkele muzikale metgezellen.

Terwijl het de ene week nog vroor met een laagje sneeuw, mochten we de week daarop de onderlaagjes van onze fietskleding thuislaten. Maar we hadden beloofd de Kempenroute te verkennen, dus haalden we met plezier al in februari onze fiets van stal.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In de laatste aflevering staat niet alleen de taalgrens centraal, we doen ook drie regio’s én twee taalgebieden aan. In zeven grenswisselingen vertoeven we nu eens in Vlaanderen, dan weer in Nederlands Limburg of in het Waals Gewest.

We zouden deze zomer de Pyreneeën doorkruisen, maar ook wij moesten onze fietsplannen bijsturen omwille van een virusje. Het werd een tocht door het oosten van België met een tipje Nederland. Het klinkt cliché, maar we waren echt verrast door de schoonheid van ons land. En ook wel een beetje door de lastigheidsgraad, al had de warmste week ooit gemeten in België daar ook iets mee te maken.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In aflevering 7 fietsen we langs weerszijden van de Jeker die aan de overkant van de taalgrens Geer genoemd wordt.

Zaterdag 17 oktober, gezellig aan de ontbijttafel. Op de radio en in de weekendkranten alleen maar onheilspellende coronaberichten. Eén lichtpuntje toch, het weerbericht. “Het wordt vandaag een zonnige dag. Tegen de avond in het uiterste westen van het land mogelijk een spatje regen.” Voor ons het signaal om de fietsen in te laden en de gloednieuwe Kustroute te ontdekken.

We zijn GR-vrijwilligers van het eerste uur. Onze allereerste bustocht liep van Bouwel naar Tongerlo op de GR 5 die toen nog in ontwerp was. Maar trouwe lezers van Op Weg weten dat de allereerste GR 5 in Vlaanderen geen wandel- maar een fietsroute was. Jarenlang hebben wij het onderhoud gedaan van de eerste 80 km. In de zomer van 2019 stapten wij opnieuw op de fiets, uit liefde voor ‘onze’ route en als eerbetoon aan de maker, Hubert Yseboodt, onze inmiddels overleden ere-voorzitter.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In aflevering 6 fietsen we tussen Sint-Joris-Weert en Hoegaarden.

Bivakzones zijn geen campings maar plekken in natuurgebieden waar je legaal in een trekkerstent mag overnachten. Inmiddels zijn er een 60-tal in België. Ideaal om ons in deze woelige coronatijden in eigen streek en met de garantie op groen en rust te slapen te leggen.

Landschapsschoon, mooie fietswegen, bezienswaardigheden, leuke terrasjes, … iedereen heeft zo zijn eigen criteria voor schoonheid. Voor mij staat ‘schoon’ ook voor onbekend, bijvoorbeeld leuke wegjes die om weet ik welke reden (nog) niet opgenomen zijn in een fietsnetwerk. Laat dit nu het geval zijn rond Maastricht.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In aflevering 5 fietsen we tussen het Hallerbos en het Zoniënwoud.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende onze redacteur in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In acht afleveringen kan je zijn fietservaringen meevolgen. Aflevering 4 speelt zich af in Henegouwen tussen Lessines en Enghien (Edingen).

Antwerpen was geen onbekende toen we enkele maanden geleden besloten om ‘naar ’t stad’ te verhuizen. Maar nu we tijdens de lockdown aangewezen zijn op onze nabije omgeving, hebben we de tijd om onze nieuwe woonplaats meer in detail te leren ontdekken. Gelukkig worden we daarbij geholpen door Van Ranst & co, die ons toelaten om te wandelen, te joggen én te fietsen.

Kapellekestocht op de taalgrens

Na het bevel dat wij in ons kot moesten blijven werd het aluminium ros uit de winterslaap gewekt en ingespannen voor een nieuwsoortig gebruik: coronatochtjes ‘rond de eigen kerktoren’. Zo ontsnapten we aan de vier muren die op ons zouden kunnen vallen, terwijl we onszelf in die ene klap een tweede vlieg gunden: dag na dag de belabberde winterconditie verder wegtrappen.

GR-wandelcoördinator Barbara Dessein ontdekte tijdens een familiereünie in de Oostkantons de populariteit van de Vennbahn en kreeg de kriebels om het spoorwegpad met haar gezin helemaal te fietsen, van Aken tot Troisvierges. Het zou voor deze wandelfamilie hun maidenfietstrip worden. Redenen genoeg om hen uit te vragen over hun ervaringen.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In acht afleveringen kan je zijn fietservaringen meevolgen. In aflevering 3 toeren we door twee tweetalige gemeenten.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In acht afleveringen kan je zijn fietservaringen meevolgen. Aflevering 2 brengt ons van de Scheldevlakte naar de Kluisberg.

Exact een jaar geleden lanceerde Grote Routepaden op de Fiets en Wandelbeurs de Grensroute, een gloednieuwe verkenning van het complete Belgisch-Nederlandse grensgebied. Met als extra pigment de talrijke reconstructies van de Dodendraad, een herinnering aan turbulente tijden tijdens WOI. Afgelopen zomer fietsten Nathalie en Hilde deze 540 km lange route en leerden zij hun eigen land beter kennen.

Start van deze fi etslus door het Belgisch/Nederlandse grensgebied is het Statieplein van Kanne (Riemst). Op een rustig asfaltwegje rij je naar Maastricht dat je doorkruist op hobbelige kasseistraatjes. Als je de fiets aan de Maaskade in de stalling zet, kun je deze mooie oude en vooral gezellige stad te voet ‘doen’. De moeite waard!

Vorselaar, in de Antwerpse Kempen, is de geboorteplaats van Kardinaal Van Roey. Ter nagedachtenis aan zijn beroemde inwoner ontwikkelde deze gemeente in 2009 een fietslus die zijn naam draagt. Een mooie tocht door het groene Neteland.

Fietsen door het heuvelachtige Mergelland en Voeren? Inspannend en zweetlatend, of toch niet? Op deze tocht ontdek je het unieke landschap, terwijl de hellingen beperkt blijven tot een minimum.

Ons doel is om in vijf dagen het Belgische traject van de Gravejansroute (LF 51) te fietsen. Bij het vertrek is het even spannend om de trein Tongeren-Antwerpen te halen, maar het lukt. Ligfietsen in de trein en een uurtje later rijden we vrolijk rond in de straten van Antwerpen, klaar voor de echte start.

Het hoeft geen mountainbike te zijn, ook met een gewone fiets kan je in de Hoge Venen prachtig grensoverschrijdend toeren langs een uitgebreid netwerk van fietsknooppunten. Maar test wel vooraf je versnellingen en remblokjes. Net zoals je conditie misschien.

Het zal deze zomer zeker storm lopen op de Vennbahn, de voormalige goederenspoorlijn tussen het Duitse Aken en het Luxemburgse Troisvierges. Zeker nu het project een Europese award kreeg en op de Fiets- en wandelbeurs werd uitgeroepen tot ‘fietsroute van het jaar’. Nieuw zijn 16 lustochten, uitgetekend op en rond het pronkstuk van de Oostkantons.

“Leg u in de zon en laat begaan”. Met dat devies kom je meestal niet ver op een fietstrektocht, maar deze keer is er wel iets mee te doen. We luisterden naar de dichters en reden van Lanaken naar Tongeren en terug, een atypische trektocht.