Artikeldatabank

St Cuthbert’s Way, een pelgrimsroute door het grensgebied van Engeland en Schotland, is een wandelpareltje. Alles wat je wenst krijg je binnen 100 km: weidse landschappen, fraaie ruïnes, weinig asfalt, veel cultuur en vooral een spectaculaire finale: een stukje wadlopen naar het betoverende Holy Island.

De Semois is beslist een van de mooiste rivieren in Wallonië. Het GR 16 pad volgt de rivier van de bron in Aarlen tot de monding in de Maas bij Monthermé.

Het Nationaal Park Hoge Kempen heeft een primeur voor België: Twee rondwandelingen hebben het keurmerk ‘Premiumroute’ gekregen van het Deutsche Wanderinstitut. Dat maakt nieuwsgierig. En als blijkt dat je ze samen kan voegen tot een stevige dagtocht, is de beslissing snel genomen.

Vandaag doen we het eens anders. We nemen niet de trein van Alken naar Sint-Truiden, maar trekken onze wandelschoenen aan en doen het traject te voet op GR-paden. Dat duurt veel langer dan de treinrit, maar je ziet en beleeft veel meer.

Papa’s die graag wandelen hebben soms een curieuze droom. Dan nemen zij vrouw en kinderen op sleeptouw bij de realisatie van hun visioen: te voet van de Noordzee naar de Middellandse Zee. Goed nieuws voor hun ‘volgers’: de route en de gids van het Vlaamse deel van de tocht zijn opgefrist. Een leidraad om welgezin op zoek te gaan naar het verre horizonten én nieuwe woorden.

Een GR-tweedaagse mag een ietsje meer zijn dan wandelen. Onderweg mengen we ons onder de bewoners van twee kloosters. De ontmoetingen wisselen tussen een nobel verheven en een zinnelijk werelds bestaan, tussen totale onthechting en een milde vorm van pure genotzucht.

Tussen het Waalse Land van Herve en het Nederlandse Mergelland ligt de Voerstreek. Een Vlaams natuurparadijs voor GR-stappers, maar ook voor knooppuntwandelaars. Wij stapten een tweedaagse combinatie, met als overnachtingsplaats de centraal gelegen Jeugdherberg De Veurs.

Acht jaar geleden kreeg ik de fameuze ‘krak’ in mijn rug die mijn leven grondig zou veranderen. Na jaren van kinesitherapie, chiropraxie en pijnklinieken werd ik tweemaal geopereerd. Daar lag ik dan, als jonge dertiger met twee kinderen, telkens weken aan mijn bed gekluisterd. Vervolgens mocht ik opnieuw beginnen bewegen, zonder mijn rug teveel te belasten. Het is daar dat mijn wandelverhaal begint.

Het wandelvirus bestaat wetenschappelijk niet maar fictief hoort het in het lange rijtje van de erfelijke virussen. Het beestje is overdraagbaar tussen generaties, maar wel absoluut goedaardig én doorgaans zeer welkom bij wie ‘besmet’ is. Vader en zoon Martin en Koen Meirlaen leveren het bewijs.

Nee, dit is geen bergtocht over de Westvlaamse heuvels, alhoewel hun silhouetten in de verte toch altijd duidelijk afgetekend de horizon bepalen. Nee, dit is ook geen oorlogsherdenking alhoewel de streek volledig verwoest werd in de Grooten Oorlog, en nee, het is evenmin een ongerepte natuurwandeling langs nauwelijks betreden paden. Dit is gewoon een ontspannen uitstap in een wat onopvallend, tussen de Franse grens, de taalgrens en Ieper ingesloten stukje Vlaanderen.

Toen we zeven jaar geleden besloten het Vlaamse traject van GR 12 te gaan wandelen, deden we dat met de nodige dosis scepsis en argwaan. Een groteroutepad door het drukste en dichtstbevolkte deel van ons land, was dat geen vorm van zelfkastijding? Toch niet, zo bleek, en de verrassing die ons toen te beurt viel herhaalde zich de afgelopen weken, toen we het vernieuwde traject ‘in preview’ mochten ontdekken.

Wanneer Maaike en Koen mij even alleen laten loop ik stiekem de ‘grote’ GR én de Streek-GR, beide in de andere richting nu. Ter controle. Ook die bewegwijzering blijkt perfect in orde. De wandelbomen in hun tuin leiden mij langs een subliem voorbeeld van een ‘premium’-wandeling. Het enige wat ontbreekt is een pianoconcerto met de route als thema.

Kan je in de Famenne nog een wolf ontmoeten? Hoogstwaarschijnlijk niet. Een man die zijn volk moest beschermen tegen alle gevaren zou het laatste exemplaar al in 1845 hebben neergeschoten. Voor een ander gevaar dat ons bedreigt, te droge lentes en zomers, ligt de oplossing misschien aan het eind van een lindendreef in Barzin.

De stuwdam op de Eau d’Heure was eigenlijk bedoeld om de waterstand van de Samber te regelen. Toen de staalindustrie rond de Samber instortte, werd de focus op toerisme gericht en nu kunnen wandelaars, fietsers en watersporters genieten van een schitterend merengebied op de grens van Namen en Henegouwen.