Artikeldatabank

MALDEREN, AUGUSTUS 2019. Felicien Vander Maelen rijdt nog steeds rond op deze fiets van 56 jaar oud. Sinds die fameuze mini-vuelta van 1968 hebben man en fiets naar schatting nog vijf keer rond de aarde gebold. De voorvork is niet meer origineel, de wielen zijn vervangen, maar het kader heeft het allemaal meegemaakt.

De tijd voor een gezinsvakantie was dit jaar beperkt. We kozen voor een intensieve,sportieve vakantie: 852 km fietsen langs de grenzen van Vlaanderen. Pure familytime.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In acht afleveringen kan je zijn fietservaringen meevolgen. Aflevering 1 brengt ons naar een verdwaalde Henegouwse grensgemeente.

ZATERDAG 31 AUGUSTUS 1974. Op dag twaalf van onze fietsreis naar Schotland zijn we in het piepkleine Shap beland. De moed zinkt ons in onze natte schoenen. Jeans rechterpedaal is afgebroken. In geen velden of wegen is er een fietsenmaker te bespeuren en in alle richtingen zijn we door forse heuvels omgeven. Hier komen we nooit meer uit.

ZONDAG 15 SEPTEMBER 1974. Gerommel aan onze fietsen heeft ons gewekt. Maar nog voor we ons uit onze slaapzakken kunnen wurmen, priemt de krachtige lichtstraal van een zaklamp schaamteloos de tent in. Een autoritaire stem wil weten wie we zijn, waar we vandaan komen en wat onze plannen zijn. Deemoedig leggen we aan de politieman uit dat we van België zijn, Schotland doorkruist hebben en nu op weg naar huis zijn.

Mede door een aantal warme herinneringen aan wandeltochten door de Pyreneeën leek het onvermijdelijk dat ik tijdens een van mijn lange fietstochten door Europa ook Spanje zou aandoen. Een aantal vooroordelen hielden mij echter lang tegen. Tot een speciale ontmoeting de doorslag gaf.

WOENSDAG 4 SEPTEMBER 1974. Dag 17 van onze fietsreis naar Schotland en de enige jeugdherberg op het eiland Skye blijkt volzet te zijn. Maar de jeugdherbergvader schudt een oplossing uit zijn mouw. Zijn assistent woont een congres bij in Edinburgh. Diens kamertje mogen we gebruiken. Een heel klein kamertje met een eenpersoonsbed is het, net groot genoeg om naast het bed de matras op de vloer te leggen en zo twee slaapplekken te creëren.

Een reis per fiets naar Schotland is wat Jean en ik voor ogen hebben. Wales willen we bezoeken, Peak District, Lake District, de Schotse Highlands – helemaal tot in John o’ Groats nog wel. Enkele duizenden kilometers dus, met alle voorzieningen voor eten, drinken en slapen op het bagagerekje. Vier tot vijf weken trekken we daarvoor uit.

In vorig nummer van Op Weg las je het relaas van onze tocht van de triomfboog in het Brusselse Jubelpark naar zijn Berlijnse dubbelganger, de Brandenburger Tor. Voor onze terugtocht kiezen we een meer noordelijke route.

2018 is net begonnen. Goede voornemens heb ik meestal niet, maar er wordt er één in mijn schoot geworpen. Oscar en ik zijn al maanden bezig met het plannen van een gezinssabbatical met onze kinderen. We richten ons al een tijd op Australië per camper. Maar ineens krijg ik buikpijn van het idee dat we met zijn vieren de hele wereld overvliegen (met een hoop CO2-uitstoot en een jetlag), terwijl Europa aan onze voeten ligt. En als we toch zo’n fijne nieuwe elektrische bakfiets hebben, kunnen we daarmee ook wel naar Zuid-Europa fietsen, toch?

De vorige lente verschenen Vlaanderen Fietsroute-gids inspireerde mede-auteur Toby Lauwerier tot deze huis-, tuin en keukenfilosofische ode aan fietsen in Vlaanderen. Een waar pleidooi voor duurzaam reizen dicht bij huis.

Met Porto als vertrek- en eindpunt beleefden we afgelopen zomer een Iberisch knalavontuur, maar de Portugese fietsverhalen houden we voor een volgend nummer. Naar aanleiding van Spanje themaland op de Fiets en Wandelbeurs zoomen we eerst in op een aantal Spaanse kunststeden op de Castiliaanse hoogvlakte. Segovia, een stad met verschillende stijlen die samen een sierlijk ensemble vormen. Avila, een sobere en ingetogen middeleeuwse stad. Salamanca, een opgewekte studentenstad met fraaie renaissance architectuur. En daartussen de eindeloze meseta.

Van Lillo geen kwaad woord. Maar op de fietstocht in en rond de Antwerpse haven is het een dissonant. Om het fort en de kleine woonkern te bereiken moet je eerst een heuse strook Paris-Roubaix overwinnen.

Aan de andere kant van de Vlaamse Ardennen ligt een landschap van oude bossen en wallen, bezwangerd door duistere krachten. Voor de geoefende recreatieve fietser liggen hier 90 km over mooi beboste heuvels klaar. Smeer de kuiten!

6 juni staat te boek als D-Day. Exact 72 jaar geleden landden geallieerde troepen op de Normandische stranden om een westelijk front te openen en de Tweede Wereldoorlog te beëindigen. Vandaag kan je met de fiets het spoor van de tanks en jeeps van Generaal Patton volgen, de ‘vrijheid’ tegemoet.

De vruchtbare grond rond Sint-Truiden heeft de adel eeuwenlang gecharmeerd. Het resultaat? Een cultuurrijke regio vol romantische kastelen en statige vierkantshoeves.

Mijn fiets staat te popelen om aan de tand gevoeld te worden. En is er een zwaardere beproeving voor een fiets dan de Vlaamse wegen? Bovendien heeft België nu ook zijn bivakzones, vergelijkbaar met het paalkamperen in Nederland. Behalve een plekje voor de tent en soms een waterpomp zijn er geen voorzieningen. De fiets en ik zijn benieuwd.

Op de taalgrens tussen Hoegaarden en Jodoigne ligt een een dorp te soezen in de heuvelplooien van Brabants-Haspengouw. Mélin is één van de 24 plus beaux villages de la Wallonie en vooral zijn gehucht Gobertange toont zich op zijn mooist. Alle huizen werden er lang geleden opgetrokken in de beroemde crèmekleurige Gobertingse zandsteen.