Artikeldatabank

Zuid-Limburg ziet er op de kaart uit als een appendix die aan de rest van Nederland bengelt. Qua volksaard en taal lijkt het niet echt bij het land te horen en ook het schitterende landschap is on-Nederlands. Wij trokken op ontdekking op het vernieuwde Krijtlandpad.

Van alle trektochten in de Aostavallei is de Tour du Mont Fallère misschien wel de intiemste. De stilte in het bos boven Etroubles, de uitgestrekte almweiden onder de puinwaaiers van de Mont Fallère en het unieke karakter van de hutten laten niemand onberoerd. Sinds enige tijd kan je in drie dagen op je gemak om de berg lopen, die de naam heeft het mooiste uitzicht op de Mont Blanc te hebben.

Ervaren trekkers zijn we niet, maar in 2017 stapten we zonder problemen negen etappes van de GR 20 in Corsica, naar verluidt de zwaarste van Europa. Dus voelden we ons klaar voor een volgend avontuur: de Cape Wrath Trail in de Schotse Hooglanden. Pas nadat we onze zinnen hierop gezet hadden, ontdekten we dat het om een ongemarkeerde route gaat door de meest verlaten en ruigste gebieden van Schotland. Vastberaden gingen we door met ons plan: een tocht van Glenfinnan naar Strathcarron in 7 à 9 dagen.

Ik geef je alvast drie goede redenen om te wandelen op Walcheren: 1) het schiereiland ligt dichterbij dan je denkt, 2) de gids was genomineerd als Wandelroute van het Jaar 2019 en 3) er is zoveel meer te zien dan Hollandse windmolens. Ik wandelde door havens en oude steden, langs watergangen en op bolwerken. Ik was te gast in natuurgebieden en op kasteeldomeinen, beklom dijken en hoge duinen en liep met mijn blote voeten in het zand. En wie wil, kan in Zoutelande passeren.

Het is een waagstuk om in volle coronacrisis een langeafstandsroute te wandelen, zeker als die grensoverschrijdend is. Geen openbaar vervoer, alleen essentiële autoverplaatsingen toegestaan, grens dicht, horeca dicht, parkings bij natuurgebieden afgesloten … We hebben het er toch op gewaagd met een officiële ‘opdracht’ van de hoofdredacteur op zak. Gelukkig zijn we nooit tegengehouden.

Wie na het bekijken van de fictiereeks GR 5 zin heeft gekregen om zelf de wandelschoenen aan te binden, wordt op de website van de VRT doorverwezen naar de speciaal door Grote Routepaden opgerichte GR 5 helpdesk. Achter helpdeskgr5@groteroutepaden.be gaan enkele van onze meest gepassioneerde vrijwilligers schuil die hun GR5-avontuur al (deels) achter de rug hebben en je met plezier op weg zetten. Wij vroegen hoe zij zelf de reeks beleefd hebben.

“Een pelgrim volgt niet alleen het horizontale pad dat zich voor hem ontvouwt, maar wandelt ook de verticale weg van de voeten naar het hoofd en terug.” Na vier grote pelgrimstochten heeft Paul De Marez recht van spreken als het over pelgrimeren gaat, en naar aanleiding van zijn boek over zijn laatste tocht naar Trondheim zochten we hem op in zijn thuisstad Kortrijk.

Traditioneel kijken we telkens weer uit naar onze jaarlijkse herfsttrekking. Dit keer hebben we gekozen voor twee Nationale Parken in Montenegro, Durmitor en Biogradska Gora. Het weerbericht oogt goed: een hele week droog en zonnig. Wat moet een hiker meer hebben, zo dachten we…

“Op de grote stille heide dwaalt de herder eenzaam rond”, zo begint een bekend liedje dat honderd jaar geleden geschreven werd. Zou die heide nog steeds zo groot en stil zijn? We gingen op onderzoek in de Nederlandse provincie Drenthe, die vroeger bijna uitsluitend uit veen en heide bestond.

Enkele jaren al verkiezen we steevast Nationale Parken in Italië als wandelbestemming. Na de Maiella, de Sibillini en de Abruzzo stond afgelopen zomer het Parco Nazionale del Cilento e Vallo di Diano e Alburni op het programma. Het uitgestrekte gebied bleek een parel in Campanië, een arme regio met één grote troef: lekkere mozzarella di buffala.

‘Dans le silence et la solitude on n’entend plus que l’essentiel’. Zo staat het bij het binnenkomen van Aubrac op een zuil langs GR 65, één van de historische pelgrimswegen op Franse bodem. De woorden hadden in 2004 indruk op mij gemaakt, omdat zij een weerspiegeling zijn van iets dat ik al jaren in de zachte delen van mijn ziel vermoedde. Elk jaar een aantal weken alleen op stap gaan is voor mij intussen een noodzaak geworden. Deze zomer was dat op de Via Francigena, een oude historische pelgrimsroute naar Rome die stilaan uitgroeit tot een waardig alternatief voor Compostela. Ik stapte 361 km, van Lucca naar Rome. Een greep uit mijn dagboeknotities.

Gaelic voor ‘duizendmaal welkom’. Zo voel ik mij ook in Schotland. Een gastvrijheid die wij een beetje hebben verleerd. Maar het landschap geeft de doorslag. Er zijn weinig plaatsen waar je de natuurelementen intenser ervaart dan in de omgeving van de Schotse Lochs, Glens en Bens. Wat ons verstand moeilijk vat, herkent ons lichaam meteen: de eeuwigheid van een berg, de dwingende kracht van de wind, en de rust van het meer.

September 1944, Operatie Market Garden wordt op gang geschoten, een gedurfd plan om Nederland te bevrijden en door te stoten naar het Ruhrgebied. Cruciale vraag: zullen alle bruggen op tijd in geallieerde handen vallen? Via het Airbornepad herbeleven we deze veldslag uit de Tweede Wereldoorlog en marcheren we in het spoor van de geallieerde grondtroepen richting Arnhem.

Onze tocht begint met een stadswandeling door ’s-Hertogenbosch en die is beslist de moeite. De stad heeft een mooi bewaard historisch centrum. Hier weet men blijkbaar de projectontwikkelaars in toom te houden!

Hulst - naar eigen zeggen de meest Vlaamse stad van Nederland – is een charmant vestigingsstadje net over de grens. Maar ook voor GR-wandelaars is dit een bijzondere plek met een lange geschiedenis. In zoverre dat een wit-rode wandelboom er absoluut niet zou misstaan!

Sommigen denken bij Tirol aan groene heuvels en dalen, anderen aan Heidi’s in ‘lederhosen’. Maar hoog boven de boomgrens kan je dagenlang genieten van besneeuwde toppen en gletsjers langs de Stubaier Höhenweg.

Moet een grote tocht een doel hebben? De weg is voor de langeafstandswandelaar toch aangrijpender dan het einddoel? Maar als de ontknoping zich afspeelt tussen Bernini’s zuilenrijen op een volgepakt Sint-Pietersplein, dan moet dat toch wel een bijzonder finishmoment zijn. Els Geeraert en Piet Hardeman getuigen.