Artikeldatabank

De voorbije 15 jaar fietste ik door zowat alle Nationale Parken en alle uithoeken van het Verenigd Koninkrijk. Eén rit ontbrak nog op mijn Britse palmares: de iconische End to End, van Land’s End in het uiterste zuidwesten van Cornwall naar John O’Groats in het uiterste noordoosten van Schotland. Deel twee van mijn LEJOG-verhaal start aan de Schotse grens.

In november 2021 fietste ik samen met Jan, Bart en Guy naar het Schotse Glasgow. Daar kwamen we net op tijd aan om deel te nemen aan één van de klimaatmarsen tijdens de 26ste internationale Klimaattop (COP26) van de Verenigde Naties. Tijdens ons retourtje Glasgow trotseerden we niet alleen de grillen van de Noord-Engelse en Schotse natuur. Ook onze eigen fratsen speelden ons parten, maar dat maakte het avontuur alleen maar groter.

Spanje mag dan al geen koploper zijn wat fietsvoorzieningen betreft, het beschikt over andere, wellicht nog belangrijkere troeven voor de lichtjes avontuurlijk ingestelde fietsende reiziger: goede wegen bijvoorbeeld, en betaalbaar logies, en stemmige steden. Maar bovenal heeft Spanje bijzonder weinig verkeer op de meeste wegen in het binnenland.

Onze ingepakte fietsen hebben de vlucht naar Málaga in prima conditie overleefd, maar in het treinstation krijgen we te horen dat ze niet meekunnen naar Sevilla. Er is een onderbreking door werken aan het spoor, daarom gaat het verder met een bus. Maar niet getreurd, de buschauffeur heeft medelijden met ons en schuift alle bagage opzij voor de fietsen. Zo geraken we toch volgens plan in Sevilla, klaar voor onze ‘Ruta Iberica’ dwars door het wondermooie Spaanse binnenland.

Het is al jaren onze droom om een wereldreis te maken. We delen als koppel dezelfde passie en nieuwsgierigheid. We willen de wereld ontdekken, mensen leren kennen, op avontuur gaan en uren buiten spenderen in de mooiste landschappen. Daarom zijn we een aantal jaar geleden begonnen spaarcentjes aan de kant te zetten om die droom werkelijkheid te laten worden.

Na onze fietsreis in de Alpen willen we deze zomer graag zee. Ik vind prachtige plekjes in Engeland, Ierland of Schotland, maar de kinderen vragen uitdrukkelijk om niet te veel klimwerk. Tot mijn oog op de Buiten-Hebriden valt. We zijn allemaal meteen dolverliefd na het zien van de eerste plaatjes en bestellen nog diezelfde dag de kaart van de Hebridean Way.

Mede door een aantal warme herinneringen aan wandeltochten door de Pyreneeën leek het onvermijdelijk dat ik tijdens een van mijn lange fietstochten door Europa ook Spanje zou aandoen. Een aantal vooroordelen hielden mij echter lang tegen. Tot een speciale ontmoeting de doorslag gaf.

WOENSDAG 4 SEPTEMBER 1974. Dag 17 van onze fietsreis naar Schotland en de enige jeugdherberg op het eiland Skye blijkt volzet te zijn. Maar de jeugdherbergvader schudt een oplossing uit zijn mouw. Zijn assistent woont een congres bij in Edinburgh. Diens kamertje mogen we gebruiken. Een heel klein kamertje met een eenpersoonsbed is het, net groot genoeg om naast het bed de matras op de vloer te leggen en zo twee slaapplekken te creëren.

Een reis per fiets naar Schotland is wat Jean en ik voor ogen hebben. Wales willen we bezoeken, Peak District, Lake District, de Schotse Highlands – helemaal tot in John o’ Groats nog wel. Enkele duizenden kilometers dus, met alle voorzieningen voor eten, drinken en slapen op het bagagerekje. Vier tot vijf weken trekken we daarvoor uit.

2018 is net begonnen. Goede voornemens heb ik meestal niet, maar er wordt er één in mijn schoot geworpen. Oscar en ik zijn al maanden bezig met het plannen van een gezinssabbatical met onze kinderen. We richten ons al een tijd op Australië per camper. Maar ineens krijg ik buikpijn van het idee dat we met zijn vieren de hele wereld overvliegen (met een hoop CO2-uitstoot en een jetlag), terwijl Europa aan onze voeten ligt. En als we toch zo’n fijne nieuwe elektrische bakfiets hebben, kunnen we daarmee ook wel naar Zuid-Europa fietsen, toch?

Amerika heeft Route 66, Ierland de Wild Atlantic Way en Schotland sinds 2014 de North Coast 500, een route van 500 mijl langs de ruige kusten van Noord-Schotland. Ik reed een groot deel van die 850 km met de fiets en kan de vele lofbetuigingen alleen maar beamen: prachtig, maar pittig!

In de late middeleeuwen trokken grote groepen Caterans uit het noorden van Schotland vaak naar het rijkere zuiden om vee te stelen. De bergpaden die zij daarvoor gebruikten vormen vandaag de basis voor een enig mooie wandeltocht.

“Als je een heuvel in de verte ziet, dan gaat het regenen. Als je hem niet ziet, dan regent het.” Niemand zal ontkennen dat er een grond van waarheid zit in dit oude Schotse gezegde. Maar wie houdt van gastvrije mensen, een rijke geschiedenis en een ongerepte natuur keert hier zeker terug. Regen of geen regen.

Mijn fiets tegen een paaltje op de camino richting Santiago de Compostela. De foto werd genomen tijdens een plaspauze, op het mooiste stuk van de tocht, de beklimming naar Cruz de Ferro. De tekening is één van de eerste die ik maakte om deze unieke pelgrimservaring te herbeleven en te delen.

De hemel ligt in de Pyreneeën. Maar een voorbeeldig leven zal niet volstaan om er toegang te krijgen. De Porta del Cel of Poort van de Hemel ligt vol rotsblokken. Trek er liefst in groep naartoe, voorzie een flinke voorraad pleisters, steek een brace in je rugzak en hoed je voor een gescheurde broek.

Niets leuker op winterse avonden dan een zomerse fietsreis in elkaar puzzelen. Dwars door Groot-Brittanië, van ‘end to end’, leek ons wel wat. Uiteindelijk werd het de noordelijke helft, in combinatie met de Orkney- en Shetlandeilanden. Een pittige maar enig mooie fietsvakantie.

Reisbrochures beschrijven de Hebriden als de laatst overgebleven wildernis van Groot-Brittannië, met de mooiste landschappen en de puurste lucht van Europa. Na deze fietstocht zou ik daar nog aan toe willen voegen: de meest eindeloze ruimte en de meest vredige stilte. En vriendelijke mensen!

Het lijkt wel het nummer van de vulkanen. Behalve de Franse kegels van de Auvergne en de Cantal fietsten we ook langs hun al even oude Catalaanse tegenhangers. In die regio kan je al jarenlang een fietsroute volgen van de voet van de Pyreneeën naar de Middellandse Zee. Vandaag staat een heel nieuw fietsproject in de steigers.

Ons lijstje met mogelijke fietsvakanties wordt steeds langer. En dat maakt kiezen alsmaar moeilijker. Gelukkig gaf Clemens Sweerman ons op de Fiets en Wandelbeurs een flinke duw in de rug: we zouden het Spaanse binnenland veroveren in het spoor van El Cid. Maar eerst de banden oppompen voor een andere historische figuur: Jakobus de Meerdere, of kortweg Sint Jacob

Het is een terrein dat respect afdwingt, maar voor de fietser die met een vleugje sportieve uitdaging en avontuur overweg kan, is Andalusië een droombestemming. Want behalve de grandeur van de historische steden is er de ongeëvenaarde grootsheid van het Andalusische landschap.

In de meest zuidelijke tip van Catalonië heeft de grootste stroom van Spanje voor twee aparte landschappen gezorgd. In zijn uitgestrekte aanslibbingsvlakte heb je een zee van ruimte om te fietsen tussen de watervogels, terwijl in het bergachtige binnenland een uniek groen spoorwegpad je doet duizelen tussen rotskloven en massieve bergwanden.

Met meer dan tien miljoen zijn ze, de toeristen die jaarlijks op Mallorca landen. Maar aangezien zij vooral langs de kust en op de stranden blijven, valt er in het binnenland voor fietsers en wandelaars heel veel te ontdekken. In het voor- en najaar zelfs in alle rust!

Met Porto als vertrek- en eindpunt beleefden we afgelopen zomer een Iberisch knalavontuur, maar de Portugese fietsverhalen houden we voor een volgend nummer. Naar aanleiding van Spanje themaland op de Fiets en Wandelbeurs zoomen we eerst in op een aantal Spaanse kunststeden op de Castiliaanse hoogvlakte. Segovia, een stad met verschillende stijlen die samen een sierlijk ensemble vormen. Avila, een sobere en ingetogen middeleeuwse stad. Salamanca, een opgewekte studentenstad met fraaie renaissance architectuur. En daartussen de eindeloze meseta.

Hoewel de westelijke Balkan mijn geliefde fietsparadijs is, kon ik het verzoek van Paul Benjaminse om foto’s te maken voor zijn nieuwe Spaans-Portugese routeboekjes niet naast me neerleggen. Zo belandde ik op de Ruta Iberica en de Ruta de la Plata.

Luchthaven, Sevilla. Twee grote dozen rollen van de band. Onze fietsen zijn zonder moeilijkheden aangekomen. Ons doel is de tocht van de voorbije twee jaar verder te zetten. Vanuit Leuven reden we via Barcelona naar Sevilla. Dit jaar draaien we terug noordwaarts richting Santiago de Compostela, langs de Via de la Plata.

Papa droomde al ongeveer zijn hele leven van een fietstocht naar Santiago de Compostela. Maar elk jaar bracht wel een nieuw excuus om het niet te doen. Tot mijn broer en ik de koppen bij elkaar staken om daar verandering in te brengen.