Artikeldatabank

Toby Lauwerier fietste ruim 4500 kilometer van Gent naar Athene. Op amper 29 fietsdagen doorkruiste hij 14 landen. Zijn persoonlijk motto: #neverstopriding. In zijn blogposts deelde hij dagelijks enkele snelle indrukken met de endorfine van de dag nog in het lijf.

In Vlaanderen hebben we icoonroutes, maar Wallonië heeft zijn RAVeL-netwerk. Door een aantal van deze paden langs waterlopen en op oude spoorwegen te verbinden, kan je makkelijk je eigen Walloniëroute samenstellen. Met als bijkomend voordeel dat het plat gaat. Want water en treintjes gaan niet bergop.

Na een wat in het water gelopen trip naar Snowdonia, gooiden we het dit jaar over een andere boeg en besloten we op de fiets te kruipen. Aangezien ik al naar Berlijn en Amsterdam peddelde, was de volgende naburige hoofdstad snel gekozen. In vijf dagen zouden we vanuit Westerlo in Luxemburg Stad willen geraken.

Onderweg in de trein zien we de Ardennen opdoemen. Als beginnende fietstrekker vind ik die heuvels best imposant, maar gelukkig zullen we meteen de Maas opzoeken en richting Nederland draaien. Daarom gooi ik graag enkele stellingen over fietsen bij onze noorderburen in de lezersgroep. Eens zien of ze ontkracht of bevestigd werden!

We doorkruisten Engeland waar het ongeveer op zijn smalst is en breidden er nog een stukje Wales aan vast. Mede door het fantastische weer werd het een superreis met veel afwisseling: de steden York en Liverpool, de kusten van West-Engeland en Noord-Wales, drie nationale parken (de Yorkshire Dales, Snowdonia, The Peak District) en de Noordzee als toetje.

Van uitstel komt niet altijd afstel. Na zoveel jaren van plannen gaat mijn jongensdroom om naar de Noordkaap te fietsen in vervulling. Omdat de coronabarometer de goede kant opgaat en mijn baas instemt met drie maanden vakantie kan ik de nodige voorbereidingen treffen: de route uitstippelen, de eerste slaapplaatsen vastleggen en puzzelen en wegen om mijn fiets zo minimaal mogelijk te bepakken.

Eens in de modus van het rondtrekken over ‘lange afstand’ komt van het één altijd het ander. Een tandem in Finland leidt naar een stalen ros in Hongkong, een baby in Kopenhagen naar een team van vijf in de Beierse Alpen. Charlotte Vandenberghe kan er het één en het ander over vertellen.

De voorbije 15 jaar fietste ik door zowat alle Nationale Parken en alle uithoeken van het Verenigd Koninkrijk. Eén rit ontbrak nog op mijn Britse palmares: de iconische End to End, van Land’s End in het uiterste zuidwesten van Cornwall naar John O’Groats in het uiterste noordoosten van Schotland. Deel twee van mijn LEJOG-verhaal start aan de Schotse grens.

De titel kan niet duidelijker. Toch roept hij meteen vragen op. Waar ligt die bron? Hoe ver is dat van mijn woonplaats Zevergem? Google geeft me snel het antwoord: het plateau van Langres en meer bepaald het dorpje Pouilly-en-Bassigny ligt op 700 km van mijn voordeur, als ik de omweg via de Maasvallei volg. En die omweg is wat ik zoek.

Dat de Romeinen lang de plak zwaaiden in onze contreien is bekend. Dat wij ‘Belgen’ volgens Julius Caesar van alle Galliërs de dapperste waren ook. Met een fietstocht tussen de nederzettingen van Tongeren, Bavay en Velzeke kan je dat Gallo-Romeinse verleden herontdekken. Het dokkeren over enkele heirbanen neem je er met plezier bij.

Een dobberman of een chihuahua? Katholiek of protestant? Zandvoort of Bach? Coureurs of oldtimers? Wel of niet met een motortje? Op de fiets van Gent naar Haarlem is het vaak het één of het ander. Maar er rijzen ook andere vragen.

Kastelen zijn blikvangers, ook in het fietslandschap dat de provincie Limburg is. Ze spreken tot ieders verbeelding, of het nu gaat om ruïnes van oude burchten of om prestigieuze residenties van wie rijk of van adel is.

Duizenden kilometers fietsen, wekenlang onderweg zijn en overnachten in een klein tentje, ik krijg het thuis niet meer verkocht. Nu we de 65 voorbij zijn, kijken we met plezier terug op deze ervaringen. Maar tegelijk laat de fiets ons niet los. In de zomer van 2021 combineerden we vier Nederlandse langeafstandsroutes tot één mooie fietsvakantie.

Fietsen en bier drinken, geen goede combinatie. Maar al fietsend ons land doorkruisen langs de 31 Belgische abdijen met een trappisten- of abdijbier, en ’s avonds edel gerstenat degusteren, dat vonden Bart en Katrien wel een goed idee.

In november 2021 fietste ik samen met Jan, Bart en Guy naar het Schotse Glasgow. Daar kwamen we net op tijd aan om deel te nemen aan één van de klimaatmarsen tijdens de 26ste internationale Klimaattop (COP26) van de Verenigde Naties. Tijdens ons retourtje Glasgow trotseerden we niet alleen de grillen van de Noord-Engelse en Schotse natuur. Ook onze eigen fratsen speelden ons parten, maar dat maakte het avontuur alleen maar groter.

“Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren”, schreef Elsschot. “Onzin”, zeggen lezers van dit blad, “tussen droom en daad staat een beslissing: je doet het of je doet het niet”. Twee jaar geduld moesten we hebben, maar afgelopen zomer voegden we bij onze Rhônedroom een daad.

“Ideaal om het cultureel en industrieel erfgoed van Wallonië vanop de fiets te ontdekken”, lazen we in Op Weg, en dat klonk heel aanlokkelijk. En toen bleek dat de UNESCO-fietsroute heel wat ons onbekende dorpjes, steden en landschappen doorkruist, waren we helemaal verkocht.

Als fervente outdoorliefhebbers wilden we na het hiken en packraften ook eens van een fietsavontuur proeven. Katrien hakte de knoop door – “Gewoon doen!” – en al snel kwam het traject Antwerpen - Berlijn uit de spreekwoordelijke bus.

Na een jaar thuiszitten begonnen de reiskriebels te jeuken. Hoog tijd om net zoals heel Vlaanderen onze eigen streek te (her)ontdekken. Het plan: een fietstocht van west naar oost, van een pier in de onstuimige Noordzee naar de glooiende heuvels van Limburg. En dat van tuin tot tuin, met dank aan ‘Welcome to My Garden’.

Het ging een beetje als volgt: wij, een energiek gezin met drie lagereschoolkinderen, zagen na een Sloveens avontuur een nieuw berghuttentochtje wel zitten. Wij droomden zelfs van een langere periode Zuidoost-Europese bergen. Tot plots een pandemie de wereld in haar greep kreeg en we beseften dat we een plan B moesten verzinnen.

Het is al jaren onze droom om een wereldreis te maken. We delen als koppel dezelfde passie en nieuwsgierigheid. We willen de wereld ontdekken, mensen leren kennen, op avontuur gaan en uren buiten spenderen in de mooiste landschappen. Daarom zijn we een aantal jaar geleden begonnen spaarcentjes aan de kant te zetten om die droom werkelijkheid te laten worden.

We zouden deze zomer de Pyreneeën doorkruisen, maar ook wij moesten onze fietsplannen bijsturen omwille van een virusje. Het werd een tocht door het oosten van België met een tipje Nederland. Het klinkt cliché, maar we waren echt verrast door de schoonheid van ons land. En ook wel een beetje door de lastigheidsgraad, al had de warmste week ooit gemeten in België daar ook iets mee te maken.

‘La Route Européenne d’Artagnan’ is voor ruiter en paard wat de Sint-Jacobsroute is voor wandelaar en fietser. Dit Europese project is de allereerste langeafstandsroute voor paarden, koetsen, mountainbikers en wandelaars, maar niet echt geschikt voor de langeafstandsfietser. Een klein tekort, waarvoor wij een volwaardig alternatief uitwerkten.

We zijn GR-vrijwilligers van het eerste uur. Onze allereerste bustocht liep van Bouwel naar Tongerlo op de GR 5 die toen nog in ontwerp was. Maar trouwe lezers van Op Weg weten dat de allereerste GR 5 in Vlaanderen geen wandel- maar een fietsroute was. Jarenlang hebben wij het onderhoud gedaan van de eerste 80 km. In de zomer van 2019 stapten wij opnieuw op de fiets, uit liefde voor ‘onze’ route en als eerbetoon aan de maker, Hubert Yseboodt, onze inmiddels overleden ere-voorzitter.

Na onze fietsreis in de Alpen willen we deze zomer graag zee. Ik vind prachtige plekjes in Engeland, Ierland of Schotland, maar de kinderen vragen uitdrukkelijk om niet te veel klimwerk. Tot mijn oog op de Buiten-Hebriden valt. We zijn allemaal meteen dolverliefd na het zien van de eerste plaatjes en bestellen nog diezelfde dag de kaart van de Hebridean Way.

Exact een jaar geleden lanceerde Grote Routepaden op de Fiets en Wandelbeurs de Grensroute, een gloednieuwe verkenning van het complete Belgisch-Nederlandse grensgebied. Met als extra pigment de talrijke reconstructies van de Dodendraad, een herinnering aan turbulente tijden tijdens WOI. Afgelopen zomer fietsten Nathalie en Hilde deze 540 km lange route en leerden zij hun eigen land beter kennen.

De tijd voor een gezinsvakantie was dit jaar beperkt. We kozen voor een intensieve,sportieve vakantie: 852 km fietsen langs de grenzen van Vlaanderen. Pure familytime.

ZATERDAG 31 AUGUSTUS 1974. Op dag twaalf van onze fietsreis naar Schotland zijn we in het piepkleine Shap beland. De moed zinkt ons in onze natte schoenen. Jeans rechterpedaal is afgebroken. In geen velden of wegen is er een fietsenmaker te bespeuren en in alle richtingen zijn we door forse heuvels omgeven. Hier komen we nooit meer uit.

ZONDAG 15 SEPTEMBER 1974. Gerommel aan onze fietsen heeft ons gewekt. Maar nog voor we ons uit onze slaapzakken kunnen wurmen, priemt de krachtige lichtstraal van een zaklamp schaamteloos de tent in. Een autoritaire stem wil weten wie we zijn, waar we vandaan komen en wat onze plannen zijn. Deemoedig leggen we aan de politieman uit dat we van België zijn, Schotland doorkruist hebben en nu op weg naar huis zijn.

WOENSDAG 4 SEPTEMBER 1974. Dag 17 van onze fietsreis naar Schotland en de enige jeugdherberg op het eiland Skye blijkt volzet te zijn. Maar de jeugdherbergvader schudt een oplossing uit zijn mouw. Zijn assistent woont een congres bij in Edinburgh. Diens kamertje mogen we gebruiken. Een heel klein kamertje met een eenpersoonsbed is het, net groot genoeg om naast het bed de matras op de vloer te leggen en zo twee slaapplekken te creëren.

Op vakantie met de fiets, zonder strak plan, daar houden wij van! Na een geslaagde ‘try-out’ in Friesland maakten we vorige zomer onze tocht wat langer: van het Zwitserse Bazel naar Carnoulès, ons stukje hemel op aarde in Frankrijk. ‘We’ dat zijn Joppe (9), Eppo (4), Pippa (2), Wim en ik

Het lijkt er tegenwoordig op dat de pensioentijd moet beginnen met een overgangsritueel, een tocht, roadtrip, pelgrimage of katharsismoment. Liefst lang en graag ver. Naar Compostela of zoiets. Ik doe mee. Niet ver: geen tijd en geen conditie. Niet lang: wegens huiselijke engagementen en restjes van een uitrafelende loopbaan. Bestemming? We zien wel. De zinvolheid zit in het op weg zijn, niet in de bestemming.