Artikeldatabank

In Vlaanderen hebben we icoonroutes, maar Wallonië heeft zijn RAVeL-netwerk. Door een aantal van deze paden langs waterlopen en op oude spoorwegen te verbinden, kan je makkelijk je eigen Walloniëroute samenstellen. Met als bijkomend voordeel dat het plat gaat. Want water en treintjes gaan niet bergop.

Onderweg in de trein zien we de Ardennen opdoemen. Als beginnende fietstrekker vind ik die heuvels best imposant, maar gelukkig zullen we meteen de Maas opzoeken en richting Nederland draaien. Daarom gooi ik graag enkele stellingen over fietsen bij onze noorderburen in de lezersgroep. Eens zien of ze ontkracht of bevestigd werden!

Vanop de Grote Markt in Brussel naar Tokio fietsen: dat is exact wat Manon Brulard en Dries Van Ransbeeck deden! Op 11 maanden tijd peddelden de oprichters van Welcome To My Garden 13.500 kilometer door 21 landen. In haar film Women Don’t Cycle vat Manon hun avontuur prachtig samen én onderzoekt ze wat het betekent om als vrouw te fietsen in verschillende delen van de wereld.

Eens in de modus van het rondtrekken over ‘lange afstand’ komt van het één altijd het ander. Een tandem in Finland leidt naar een stalen ros in Hongkong, een baby in Kopenhagen naar een team van vijf in de Beierse Alpen. Charlotte Vandenberghe kan er het één en het ander over vertellen.

Fietsen en bier drinken, geen goede combinatie. Maar al fietsend ons land doorkruisen langs de 31 Belgische abdijen met een trappisten- of abdijbier, en ’s avonds edel gerstenat degusteren, dat vonden Bart en Katrien wel een goed idee.

“Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren”, schreef Elsschot. “Onzin”, zeggen lezers van dit blad, “tussen droom en daad staat een beslissing: je doet het of je doet het niet”. Twee jaar geduld moesten we hebben, maar afgelopen zomer voegden we bij onze Rhônedroom een daad.

Tijdens ons rondje Beieren van vorig jaar raakten we zo onder de indruk van het meest zuidelijke gedeelte, de regio Opper-Beieren, dat we zo snel mogelijk wilden terugkeren. Een zomer later is het al zover. Ditmaal zonder kinderen, waardoor heuvels of nijdige hellingen ons niet hoeven af te schrikken.

Als er ooit een Treinfietser wordt gepubliceerd, dan mag het jaagpad langs de Samber zeker niet ontbreken. Tussen Namen en Charleroi is het al mooi, maar de crème de la crème ligt stroomopwaarts, tot een eind over de Franse grens. Rechts afslaan maakt het mogelijk om vanuit Quiévrain met de fiets op een boemeltje terug te keren.

Het ging een beetje als volgt: wij, een energiek gezin met drie lagereschoolkinderen, zagen na een Sloveens avontuur een nieuw berghuttentochtje wel zitten. Wij droomden zelfs van een langere periode Zuidoost-Europese bergen. Tot plots een pandemie de wereld in haar greep kreeg en we beseften dat we een plan B moesten verzinnen.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In de laatste aflevering staat niet alleen de taalgrens centraal, we doen ook drie regio’s én twee taalgebieden aan. In zeven grenswisselingen vertoeven we nu eens in Vlaanderen, dan weer in Nederlands Limburg of in het Waals Gewest.

Ik beken, ik heb een langlopende liefdesaffaire met de Westelijke Balkan. Vorig jaar stelde ik een routeboekje samen om die liefde te delen met een breed fietspubliek. Het was niet altijd makkelijk om de drukke kustweg te vermijden, maar het is op enkele kleine stukjes na uitstekend gelukt.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In aflevering 7 fietsen we langs weerszijden van de Jeker die aan de overkant van de taalgrens Geer genoemd wordt.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In aflevering 6 fietsen we tussen Sint-Joris-Weert en Hoegaarden.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In aflevering 5 fietsen we tussen het Hallerbos en het Zoniënwoud.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende onze redacteur in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In acht afleveringen kan je zijn fietservaringen meevolgen. Aflevering 4 speelt zich af in Henegouwen tussen Lessines en Enghien (Edingen).

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In acht afleveringen kan je zijn fietservaringen meevolgen. In aflevering 3 toeren we door twee tweetalige gemeenten.

Het Tourprogramma Vive le vélo leverde het initiële idee. De beelden spraken tot de verbeelding en zo belandde de Tour du lac d’Annecy op mijn bucketlist. Toen we enkele weken later totaal onverwacht in de buurt waren, twijfelde ik geen seconde.

Op vakantie met de fiets, zonder strak plan, daar houden wij van! Na een geslaagde ‘try-out’ in Friesland maakten we vorige zomer onze tocht wat langer: van het Zwitserse Bazel naar Carnoulès, ons stukje hemel op aarde in Frankrijk. ‘We’ dat zijn Joppe (9), Eppo (4), Pippa (2), Wim en ik

Een flink aantal jaren terug stonden we samen met vrienden vertrekkensklaar, achter ons de Atlantische Oceaan. Jaar na jaar fietsten we een tiental dagen oostwaarts, de pijlen van EuroVelo 6 volgend. Elk eindpunt was telkens een nieuw beginpunt, een hele onderneming met fietsen op treinen. Vandaag staan Frieda en ik in Boedapest, de blik opnieuw oostwaarts gericht. Ver weg wacht de Zwarte Zee.

Na een autorit van 900 km kamperen we vlak onder Duitslands hoogste berg. Overal waar we kijken zien we nog meer hoge bergen. Ik voel een mengeling van goesting en vertwijfeling. Is dit wel een goed idee? Gaan de kinderen dat wel kunnen? En ik, ga ik dat wel kunnen? Maar jongens toch, wat een wild idee is dit!

In 1529 trok Sultan Suleyman een eerste keer van Istanbul naar Wenen, drie jaar later volgde een tweede, vergeefse poging om de stad te veroveren. De historische route van zijn Ottomaanse leger vormde de basis voor het Sultans Trail, oorspronkelijk een wandelroute maar intussen voorzien van een fietsvariant.

2-8-3-9-2. Neen, geen geheime code, wel een lus op het Zwitserse nationale fietsroutenetwerk. Langs Rijn en Aare, van noord naar zuid, om te eindigen met de meren. Zo omschrijven we in één zin vier Velolandroutes die het oostelijk deel van Zwitserland omsluiten.

Waar Condroz, Famenne en Hoge Ardennen samenkomen hebben zes fusiegemeenten enkele jaren geleden een netwerk ontwikkeld van 350 km. Hoewel hun fietskaart de nadruk legt op vier thematochten, kan je ook makkelijk een eigen fietslus samenstellen. Zoals wij deden in ‘Famenne Nord’, waar het Condruzisch heuvelland zich hemelsbreed openplooit.

Servië is een Balkanland op een kruispunt van culturen. Een land met in het noorden Midden-Europese, in het zuiden islamitische en in het westen mediterrane invloeden. Een land met een bewogen geschiedenis dat nog maar kort (weer) als zelfstandige staat bestaat. De Donau heb ik inmiddels achter mij gelaten, op mij wacht het bergachtige midden en westen van het land.

In het uiterste zuiden van België hebben de toeristische diensten van de Gaumestreek en het Franse Pays de Montmédy de handen in elkaar geslagen om vijf bewegwijzerde rondritten uit te tekenen. Wij kozen voor La Gaumaise, een lus van 48 glooiende kilometers tussen het Belgische Virton en het Franse Montmédy.

Servië is een Balkanland op een kruispunt van culturen. Een land met in het noorden Midden-Europese, in het zuiden islamitische en in het westen mediterrane invloeden. Een land met een bewogen geschiedenis dat nog maar kort (weer) als zelfstandige staat bestaat. Maar voor de fietser is Servië een land met een prachtige ongerepte, afwisselende natuur en een hartelijke bevolking.

Voor mijn generatie lagen Centraal- en Oost-Europa lang verscholen achter een IJzeren Gordijn. Met slechts een vluchtige stop in Ljubljana en recenter twee korte tripjes naar Boedapest en Tsjechië bleef er nog heel veel over om te ontdekken. Verhalen over grotendeels ontbrekende fietsinfrastructuur en roekeloos rijgedrag van automobilisten konden me niet tegenhouden.

Waarom zou een mens – laat staan een gezin met fietskarren – door Zwitserland gaan fietsen? Voor de landschappen natuurlijk, maar ook voor het goed bewegwijzerde fietsnetwerk. En voor de combinatiemogelijkheden met het openbaar vervoer, dat uitstekend voorzien is op transport van fietsen.

Vakantiefietsers die het graag vlak houden zijn ongetwijfeld fan van Europese toppers als de Donau-, de Rijn- of de Loireroute. Wie liever wat dichter bij huis blijft, kan nu van monding tot bron de Maasoevers volgen, goed voor een heerlijk vlakke drielandentocht.

De Luikse agglomeratie is niet direct een idee voor een fietstochtje. Toch kan je er leuk fietsen nu het ‘MET’ (Waalse ministerie voor Materiaal en Transport) enkele verbindingen met het Limburgse fietsnetwerk heeft ontwikkeld.

Om de Germanen op afstand te houden bouwden de Romeinen langs de noordelijke grens van hun rijk een indrukwekkende verdedigingslinie. Deze Limes liep van de Noordzee tot aan de Zwarte Zee en is vandaag de perfecte gids voor een historische fietstocht.

Onbekend maakt onbemind. Vaak ten onrechte, zoals in het geval van Bulgarije. Want met wat puzzelwerk op kaarten en gidsen kom je veel verder dan een fietstochtje langs de Donau.