Artikeldatabank

Groter kan een kloof moeilijk zijn tussen de pure schoonheid van een woord – inclusief alliteratie en warme klankkleur – en de realiteit die erachter schuilgaat. Zweten, puffen en links en rechts van de weg plekjes schaduw opzoeken was ons lot als fietser tijdens de derde Franse ‘canicule’ van zomer 2019. Gelukkig maakte het prachtige decor rond de Luberon veel goed.

Het lijkt er tegenwoordig op dat de pensioentijd moet beginnen met een overgangsritueel, een tocht, roadtrip, pelgrimage of katharsismoment. Liefst lang en graag ver. Naar Compostela of zoiets. Ik doe mee. Niet ver: geen tijd en geen conditie. Niet lang: wegens huiselijke engagementen en restjes van een uitrafelende loopbaan. Bestemming? We zien wel. De zinvolheid zit in het op weg zijn, niet in de bestemming.

Lachende konijntjes, twee mensen die tevreden terugkijken en onmenselijke ambtenaren. De ontmoetingen buiten de fietsgids blijven nazinderen. Enkele honderden kilometers door de Zuidelijke Champagne brachten ons niet alleen de romantiek van afgelegen dorpen en kasteeltuinen, maar ook een confrontatie met de realiteit van het bestaan.

Een lus van 800 km doorheen de 5 provincies, dat is de Vlaanderen Fietsroute in een notendop. Maar wie 800 km wat ambitieus vindt, kan nu kiezen voor een thematocht van vier of vijf fietsdagen. Hapklaar uitgewerkt. Het enige wat je moet doen is vertrekken.

Een bewegwijzerde fietsroute van Normandië naar de Atlantische Oceaan, dat was het idee achter La Vélo Francette. Het resultaat is een aaneenschakeling van landschappen die representatief zijn voor een flink stuk Frankrijk.

Muziekfestivals, dorpsfeesten, rugby, corrida’s en foie gras horen bij de cultuur van Gascogne. D’Artagnan reed te paard, wij met de fiets naar bastiden en bloemendorpen op een zucht van de Pyreneeën.