Artikeldatabank

In de noordelijke Auvergne ligt het wondermooie natuurpark Livradois-Forez, groter dan Oost-Vlaanderen. Onbekend, maar zéér bemind door vijf mountainbikers die zes dagen dit ruige landschap en zijn oneindige schoonheid doorkruisten. Van de vallei van de Dore, die de ‘Livradois’ in het westen scheidt van de ‘Forez’ in het oosten, naar de Monts Noirs in het noorden.

We zouden deze zomer de Pyreneeën doorkruisen, maar ook wij moesten onze fietsplannen bijsturen omwille van een virusje. Het werd een tocht door het oosten van België met een tipje Nederland. Het klinkt cliché, maar we waren echt verrast door de schoonheid van ons land. En ook wel een beetje door de lastigheidsgraad, al had de warmste week ooit gemeten in België daar ook iets mee te maken.

‘La Route Européenne d’Artagnan’ is voor ruiter en paard wat de Sint-Jacobsroute is voor wandelaar en fietser. Dit Europese project is de allereerste langeafstandsroute voor paarden, koetsen, mountainbikers en wandelaars, maar niet echt geschikt voor de langeafstandsfietser. Een klein tekort, waarvoor wij een volwaardig alternatief uitwerkten.

Hoe beleef je een tocht als je onvoorzien en onverhoeds op pad gaat? Met een gedegen voorbereiding hadden wij geen gokje gewaagd op een roestig sluisbruggetje, geen kasteel bezocht dat niet bezocht kon worden en niet écht over een oude spoorweg gefietst.

Zaterdag 17 oktober, gezellig aan de ontbijttafel. Op de radio en in de weekendkranten alleen maar onheilspellende coronaberichten. Eén lichtpuntje toch, het weerbericht. “Het wordt vandaag een zonnige dag. Tegen de avond in het uiterste westen van het land mogelijk een spatje regen.” Voor ons het signaal om de fietsen in te laden en de gloednieuwe Kustroute te ontdekken.

Dankzij corona befietsten wij vanuit ons kot het verbazend boeiende Waasland. Doel: hoofd, lijf en leden gezond houden. Die buurtverkenningen smeken zonder twijfel om herhaling, maar ook het ‘nog wat verder’ lonkte. Honger naar een verboden vrucht? Zin om de ‘topvorm’ na de zowat 2500 coronakilometers te valoriseren? Hoe het ook zij, de snel schrijdende exit in juni kon ons wel bekoren om even te proeven van het nabije buitenland.

We zijn GR-vrijwilligers van het eerste uur. Onze allereerste bustocht liep van Bouwel naar Tongerlo op de GR 5 die toen nog in ontwerp was. Maar trouwe lezers van Op Weg weten dat de allereerste GR 5 in Vlaanderen geen wandel- maar een fietsroute was. Jarenlang hebben wij het onderhoud gedaan van de eerste 80 km. In de zomer van 2019 stapten wij opnieuw op de fiets, uit liefde voor ‘onze’ route en als eerbetoon aan de maker, Hubert Yseboodt, onze inmiddels overleden ere-voorzitter.

Onze fietsreizen gingen al vaker richting Frankrijk, maar telkens proberen we nieuwe regio’s te ontdekken. Vorige zomer was dat niet anders. In de Cévennes deed de afwisseling tussen ‘gorges’ en ruwe hoogvlaktes ons meermaals naar adem happen, figuurlijk omwille van de schoonheid, maar ook letterlijk door de grote hoogteverschillen. De Katharenroute trakteerde ons dan weer op indrukwekkende burchten en schitterende vergezichten tot ver in de wonderlijke Pyreneeën.

Bivakzones zijn geen campings maar plekken in natuurgebieden waar je legaal in een trekkerstent mag overnachten. Inmiddels zijn er een 60-tal in België. Ideaal om ons in deze woelige coronatijden in eigen streek en met de garantie op groen en rust te slapen te leggen.

Na onze fietsreis in de Alpen willen we deze zomer graag zee. Ik vind prachtige plekjes in Engeland, Ierland of Schotland, maar de kinderen vragen uitdrukkelijk om niet te veel klimwerk. Tot mijn oog op de Buiten-Hebriden valt. We zijn allemaal meteen dolverliefd na het zien van de eerste plaatjes en bestellen nog diezelfde dag de kaart van de Hebridean Way.

Fietsreisjes zijn als koekjes uit de koekjestrommel. Op een gegeven moment moet je jezelf er eentje toestaan om in evenwicht te blijven met het bestaan. Zo ook afgelopen zomer. Na een lange reis in het voorjaar naderde het einde van augustus. “Als ik nu niet nog even ga, dan lukt het weer een heel jaar niet meer”, overtuig ik mezelf.

Exact een jaar geleden lanceerde Grote Routepaden op de Fiets en Wandelbeurs de Grensroute, een gloednieuwe verkenning van het complete Belgisch-Nederlandse grensgebied. Met als extra pigment de talrijke reconstructies van de Dodendraad, een herinnering aan turbulente tijden tijdens WOI. Afgelopen zomer fietsten Nathalie en Hilde deze 540 km lange route en leerden zij hun eigen land beter kennen.

De tijd voor een gezinsvakantie was dit jaar beperkt. We kozen voor een intensieve,sportieve vakantie: 852 km fietsen langs de grenzen van Vlaanderen. Pure familytime.

Mede door een aantal warme herinneringen aan wandeltochten door de Pyreneeën leek het onvermijdelijk dat ik tijdens een van mijn lange fietstochten door Europa ook Spanje zou aandoen. Een aantal vooroordelen hielden mij echter lang tegen. Tot een speciale ontmoeting de doorslag gaf.

Groter kan een kloof moeilijk zijn tussen de pure schoonheid van een woord – inclusief alliteratie en warme klankkleur – en de realiteit die erachter schuilgaat. Zweten, puffen en links en rechts van de weg plekjes schaduw opzoeken was ons lot als fietser tijdens de derde Franse ‘canicule’ van zomer 2019. Gelukkig maakte het prachtige decor rond de Luberon veel goed.

WOENSDAG 4 SEPTEMBER 1974. Dag 17 van onze fietsreis naar Schotland en de enige jeugdherberg op het eiland Skye blijkt volzet te zijn. Maar de jeugdherbergvader schudt een oplossing uit zijn mouw. Zijn assistent woont een congres bij in Edinburgh. Diens kamertje mogen we gebruiken. Een heel klein kamertje met een eenpersoonsbed is het, net groot genoeg om naast het bed de matras op de vloer te leggen en zo twee slaapplekken te creëren.

Op vakantie met de fiets, zonder strak plan, daar houden wij van! Na een geslaagde ‘try-out’ in Friesland maakten we vorige zomer onze tocht wat langer: van het Zwitserse Bazel naar Carnoulès, ons stukje hemel op aarde in Frankrijk. ‘We’ dat zijn Joppe (9), Eppo (4), Pippa (2), Wim en ik

Het lijkt er tegenwoordig op dat de pensioentijd moet beginnen met een overgangsritueel, een tocht, roadtrip, pelgrimage of katharsismoment. Liefst lang en graag ver. Naar Compostela of zoiets. Ik doe mee. Niet ver: geen tijd en geen conditie. Niet lang: wegens huiselijke engagementen en restjes van een uitrafelende loopbaan. Bestemming? We zien wel. De zinvolheid zit in het op weg zijn, niet in de bestemming.

Al meer dan 20 jaar heb ik een speciale band met Parijs. Van west naar oost en van noord naar zuid heb ik de Lichtstad doorkruist. Als toerist beland je meestal in de alom bekende buurten, maar er is zoveel meer. Heel recent bereiken we een nieuw hoogtepunt in onze relatie.

Nabij de grens met het Groothertogdom Luxemburg liggen drie opgewaardeerde spoorbermen zo dicht in mekaars buurt dat je ze aan elkaar kunt rijgen tot een fietslus van twee of drie dagen. Het langste RAVeLtraject tussen Gouvy en Bastogne stond al lang op mijn verlanglijst, maar ook het fietspad langs de Wiltz en een stukje Vennbahn zijn fietssmaakmakers.

Een flink aantal jaren terug stonden we samen met vrienden vertrekkensklaar, achter ons de Atlantische Oceaan. Jaar na jaar fietsten we een tiental dagen oostwaarts, de pijlen van EuroVelo 6 volgend. Elk eindpunt was telkens een nieuw beginpunt, een hele onderneming met fietsen op treinen. Vandaag staan Frieda en ik in Boedapest, de blik opnieuw oostwaarts gericht. Ver weg wacht de Zwarte Zee.

Omdat de wind langs de Franse westkust overwegend uit het zuidwesten blaast, verkozen we via de Vélodyssée en Bretagne noordwaarts te fietsen en terug te keren via Normandië en de Vélo Francette. Een goede keuze, zo bleek.

Een reis per fiets naar Schotland is wat Jean en ik voor ogen hebben. Wales willen we bezoeken, Peak District, Lake District, de Schotse Highlands – helemaal tot in John o’ Groats nog wel. Enkele duizenden kilometers dus, met alle voorzieningen voor eten, drinken en slapen op het bagagerekje. Vier tot vijf weken trekken we daarvoor uit.

Alleen onderweg op de fiets, het is een idee waar ik stilletjes naartoe gegroeid ben. Het fietsen zelf was geen drempel, ik heb drie fietsen en niet enkel omdat ik ze mooi vind om naar te kijken. Maar alleen op reis, ik die graag in groep ga trekken in de bergen?

In vorig nummer van Op Weg las je het relaas van onze tocht van de triomfboog in het Brusselse Jubelpark naar zijn Berlijnse dubbelganger, de Brandenburger Tor. Voor onze terugtocht kiezen we een meer noordelijke route.

Wat heeft een fietser op een strand te zoeken? Moet die niet de groene heuvels intrekken en langs kronkelende rivieren op zoek gaan naar stille kasteelparken of romaanse kerkjes? Je kan beide vakantievormen ook verzoenen. Private Ryan, monsieur Hulot en Jeanne-Marie Say zorgen voor de inspiratie.

Na een autorit van 900 km kamperen we vlak onder Duitslands hoogste berg. Overal waar we kijken zien we nog meer hoge bergen. Ik voel een mengeling van goesting en vertwijfeling. Is dit wel een goed idee? Gaan de kinderen dat wel kunnen? En ik, ga ik dat wel kunnen? Maar jongens toch, wat een wild idee is dit!

2018 is net begonnen. Goede voornemens heb ik meestal niet, maar er wordt er één in mijn schoot geworpen. Oscar en ik zijn al maanden bezig met het plannen van een gezinssabbatical met onze kinderen. We richten ons al een tijd op Australië per camper. Maar ineens krijg ik buikpijn van het idee dat we met zijn vieren de hele wereld overvliegen (met een hoop CO2-uitstoot en een jetlag), terwijl Europa aan onze voeten ligt. En als we toch zo’n fijne nieuwe elektrische bakfiets hebben, kunnen we daarmee ook wel naar Zuid-Europa fietsen, toch?

Kinderdromen waarmaken, daarover gaat reizen heel vaak. En voor ons was de reis langs de Groene Weg naar de Middellandse Zee zo’n droom: thuis vertrekken op twee wielen en trappen tot we met diezelfde tweewielen aan het strand van Saintes-Marie-de-la-Mer staan.

De strijd met te veel hemelwater spoelt de beleving van de tocht een beetje weg. Geen zomeravonden op terrassen met lampions en musette-muziek. De zonovergoten landschappen uit de fietsgids zien we onderweg nauwelijks. Maar dat is een kans voor een ander soort tochtbeleving.