Artikeldatabank

In de winter is het Dak van België een winters sprookjeslandschap. Wij huurden een gîte en bleven er een paar dagen om op ontdekking te gaan met de wandelschoenen aan de voeten en de wandelstokken in de hand.

Vorige winter schreef ik al over het Vlaamse gedeelte van de GR 122. In het Waalse Scheldeland zet ik mijn tocht op deze vlakke GR verder. Was ik twee dagen geleden nog aan het ijsschaatsen, dan wil ik op de kortste dag van het jaar wát graag de bottines in de modder pletsen.

Vers van de pers: de topogids van de GR 122. Dit internationale pad start net over de grens in het Nederlandse Hulst en doorkruist de hele provincie Oost-Vlaanderen. Langs de polders en de bloemenstreek, door de Scheldevallei en uiteindelijk de Zwalmstreek en de Vlaamse Ardennen. Nieuw aan deze gids zijn acht extra luswandelingen.

Alle GR-paden in België wandelen is een serieuze uitdaging van maar liefst 9.792 km. Toch is dat het doel dat Hanne Govaerts zichzelf heeft gesteld. 23 jaar oud is de Kempische en sinds haar tocht op de GR 5 in 2018 is ze helemaal gebeten door het GR-virus. Ondertussen heeft ze al 1.428 km aan Belgische GR-routes in de benen. Ontmoet @HanneHikes: maatschappelijk werkster doorheen de week en wandelheldin in het weekend!

Een ‘stadswandeling’ via GR-paden stond al even op mijn bucketlist. Zou het een monotone aaneenschakeling van grauwe betonbanen en mistroostige gebouwen worden? Of zou een bruisende metropool als Brussel zijn mooiste geheimen tonen?

Een toonbeeld voor de streek en een volwaardige wandeltegenhanger voor de Vennbahn, dat is de ambitie van de toeristische dienst van Oost-België met de kersverse Venntrilogie. Van de groene weiden en heuvels van het noorden over de ongerepte Venen tot de bergkammen en riviervalleien van het zuiden, met dit langeafstandspad ontdek je inderdaad in één tocht drie verschillende landschappen.

Na 10 jaar wandelen zijn alle GR-paden boven 200 km de revue gepasseerd. Maar niet getreurd, als we een aantal kortere routes aan mekaar knopen, dan zijn we weer voor een hele tijd zoet. Zo gezegd, zo gedaan.

Sint-Martens-Voeren vormt zowat het geografische middelpunt van de Voerstreek en is dus een uiterst geschikt om de omliggende Voerdorpen te verkennen. Vanuit jeugdherberg De Veurs zochten we eerst de noordgrens met Nederlands-Limburg op, de volgende dag wandelden we naar de Waalse grens.

Elk jaar trekken Jan en ik voor enkele dagen op stap door het zuiden van het land. Wat begon met één overnachting in Onnezies is intussen uitgebreid tot een vijfdaagse. Afgelopen najaar stond de GR 17 op het programma, een verkenning van de Lesse en de Lomme.

Wie al jaren zijn tochten zelf uitstippelt, kent het addertje onder het gras: het gepuzzel om de verbinding te maken tussen start, eindpunt en logement. Een echte GR-wandelaar weet daar wel raad mee, maar een andere oplossing is ook mogelijk. Wij kregen een GR-arrangement cadeau en ontdekten het gebundelde gemak van hotelboeking, maaltijden, tochtinfo en … vervoer van en naar het GR-pad. In ons geval de GR 512.

Met nog drie etappes van de GR 122 voor de boeg pleeg ik eerst overleg met mijn stapmakker. Aangezien zijn knie tegenpruttelt, kunnen we beter het resterende traject in omgekeerde volgorde wandelen en begin ik alleen aan de achtste en zwaarste dagtocht in de heuvels rond Ronse.

Op de eerste natte dagen van een kurkdroge herfst – met een weelde aan paddenstoelen en nog evenveel kleurrijke bladeren aan de bomen als op de grond – testten wij de vernieuwde National Park Trail uit.

In drie etappes volgen we de Semois van de bron in Aarlen tot Florenville. Het traject via GR 16 balanceert op de rand van de Ardennen en Belgisch Lotharingen. Geniet van de rustige Gaumestreek met haar typische dorpen, bewonder de eerste meanders van de rivier en probeer om nog voor Florenville al niet te staan duizelen op een rotspunt hoog boven het water.

Op de Dam in Amsterdam ga ik op zoek naar een wandelboom. Eén van zijn takken zou richting Brussel en Parijs moeten wijzen, als startpunt van GR 12, in Nederland beter bekend als het Graaf Floris V-wandelpad. Maar er is hier nergens een boom geplant. Gelukkig weet ik de weg.

Als laatste buswandeltip in een rij van tien zoeken we de golvende akkers van Waals-Brabant op. Sierlijk kronkelende veldwegen rijgen imposante vierkanthoeves, dorpen en gehuchten aan mekaar. Een mooie en ontspannende afsluiter in een streek waar we nooit zouden komen als de wit-rode GR-streepjes ons niet gelokt hadden.

Niemand heeft nog een excuus om een meerdaagse Grote Route uit te stellen. De nieuwe wandelgids GR 12 is immers gesneden brood. Het traject is vlot bereikbaar met openbaar vervoer, er is logies in overvloed, het belevingsgehalte is hoog voor jong en oud en op het Atomium staat geen einddatum. Al weet je dat laatste nooit, dus begin er maar aan.

De Semois is beslist een van de mooiste rivieren in Wallonië. Het GR 16 pad volgt de rivier van de bron in Aarlen tot de monding in de Maas bij Monthermé.

Wanneer Maaike en Koen mij even alleen laten loop ik stiekem de ‘grote’ GR én de Streek-GR, beide in de andere richting nu. Ter controle. Ook die bewegwijzering blijkt perfect in orde. De wandelbomen in hun tuin leiden mij langs een subliem voorbeeld van een ‘premium’-wandeling. Het enige wat ontbreekt is een pianoconcerto met de route als thema.

De stuwdam op de Eau d’Heure was eigenlijk bedoeld om de waterstand van de Samber te regelen. Toen de staalindustrie rond de Samber instortte, werd de focus op toerisme gericht en nu kunnen wandelaars, fietsers en watersporters genieten van een schitterend merengebied op de grens van Namen en Henegouwen.

102 dagen alleen op stap, wat doet dat met een mens? Elena Peeters maakte als afstudeerproject voor haar theateropleiding aan het Antwerpse Conservatorium de voorstelling ‘Elena’, een creatieve verwerking van haar wandeltocht van Antwerpen naar Rome.

Wat bij ons 'dagstappers' zijn, luswandelingen over GR-paden, noemen onze Waalse collega’s 'Randonnées en Boucle'. Wij kozen voor nummer 10 uit de provincie Luik.

Tijdens de eerste lentedagen van 2015 deden we een bivak in Borgloon. We zagen een prachtige zonsondergang en een prachtige zonsopgang, maar helaas waren er nog niet veel bloesems. Daarom deden we later in april een tweede poging.

‘Haybes-la-Rose’ of ‘Haybes-la-Jolie’, het zijn mooiklinkende namen voor een klein Frans dorpje vlakbij de Belgische grens, dat we als uitvalsbasis gekozen hebben voor vier gevarieerde dagwandelingen in Val d’Ardenne. Ardense leisteen en de meanders van de Maas zorgen voor het decor.

De Maas heeft eeuwenlang het Limburgse landschap geboetseerd tot een netwerk van geulen, rivierarmen, grindbanken en uiterwaarden. De mens deed daar nog een schepje bovenop met grindontginningen die later grote meren werden. In dit continu veranderende rivierdal ligt een snoer van charmante Maasdorpen.